Λακούβες

Χρειάστηκε να χαθούν δεκάδες ανθρώπινες ζωές αλλά και να περάσουν πολλοί μήνες και χρόνια ολιγωριών και γραφειοκρατίας για να ξεκινήσει η κατασκευή του νέου Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης (ΒΟΑΚ).

Μόλις χθες 9 Μαΐου υπογράφηκε η σύμβαση με την ανάδοχο του έργου για τη μελέτη, χρηματοδότηση και κατασκευή του μεγαλύτερου τμήματος του αυτοκινητοδρόμου των 300 χιλιομέτρων που θα συνδέει την ανατολική με τη δυτική Κρήτη: Η σύμβαση παραχώρησης για το τμήμα Ηράκλειο – Χανιά, μήκους 157 χλμ. υπογράφηκε αφού χρειάστηκε να περάσουν 14 μήνες από τότε που ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός ανακηρύσσοντας πλειοδότη για το έργο ύψους περίπου 1,8 δισ. ευρώ.

Ο νέος ΒΟΑΚ, επί της ουσίας θα αντικαταστήσει τον υφιστάμενο απαρχαιωμένο κι επικίνδυνο για την οδική ασφάλεια αυτοκινητόδρομο της Βόρειας Κρήτης, είναι πολύτιμος για την ανάπτυξη του νησιού.

Το συγκεκριμένο έργο υποδομής δοκιμάστηκε και συνεχίζει να δοκιμάζεται από πολυετείς αγκυλώσεις της ελληνικής νομοθεσίας αλλά και της αναποφασιστικότητας της δημόσιας διοίκησης.

Καθυστερήσεις δεν αντιμετωπίζουν μόνο τα οδικά έργα. Αυτό συμβαίνει με όλες τις υποδομές. Όπως και με τα ηλεκτρικά δίκτυα. Όλοι θυμόμαστε την υπόθεση με τη γραμμή μεταφοράς του ΑΔΜΗΕ, τον λεγόμενο «Δυτικό Διάδρομο», ένα έργο που καθυστέρησε πάνω από δύο χρόνια λόγω δικαστικών προσφυγών από μοναχές Ιεράς Μονής στα Καλάβρυτα. Και την ίδια στιγμή η ευστάθεια του ηλεκτρικού συστήματος της Πελοποννήσου κρεμόταν κυριολεκτικά από μία κλωστή…

Ακόμη και τα έργα που αποφασίστηκαν για την αποκατάσταση του οδικού και του σιδηροδρομικού δικτύου στη Θεσσαλία μετά τις καταστροφές του Daniel, ξεκίνησαν 17 μήνες μετά…

Τέτοιες υποθέσεις είναι πάρα πολλές. Κι αν το μεγάλο πρόβλημα είναι η νομοθεσία και η δημόσια διοίκηση που αντί να ανοίγουν το δρόμο για στρατηγικής σημασίας υποδομές, ανοίγουν λακούβες… το άλλο τεράστιο ζήτημα είναι η απουσία οράματος και σχεδιασμού νέας γενιάς έργων υποδομής.

Στελέχη του κατασκευαστικού κλάδου, έχουν να σας πουν πολλά για τη μικροπολιτική συμπεριφορά υπουργών αλλά και συνολικά κυβερνήσεων. Όπως το ό,τι ελάχιστοι είναι εκείνοι οι υπουργοί που θα αναλάβουν τον σχεδιασμό, την ωρίμανση και την εξεύρεση πόρων για ένα έργο που υπερβαίνει σε χρόνο μία υπουργική θητεία. Μία θητεία η οποία για εκείνους δεν υπολογίζεται σε τέσσερα χρόνια, αλλά μέχρι τον επόμενο ανασχηματισμό. Δηλαδή αν ένα προτεινόμενο έργο χρειάζεται μία τετραετία, πενταετία για να προετοιμαστεί πριν την προκήρυξη του διαγωνισμού, ο υπουργός δεν το αναλαμβάνει να το υλοποιήσει. Γιατί κοιτάζει μόνο εκείνα που μπορούν να γίνουν γρήγορα και αν είναι δυνατόν στην εκλογική του περιφέρεια.

Η σημερινή κυβέρνηση, που εξελέγη λανσάροντας προεκλογικά το μεταρρυθμιστικό της όραμα, δυστυχώς δεν έχει αποδείξει ότι επιχειρεί να φέρει αλλαγές να κάνει τομές στις υποδομές. Επιμένει με τη σειρά της να κρατά ανοιχτές τις λακούβες της γραφειοκρατίας και της μικροπολιτικής.

Προτάσεις για μεγάλα έργα υποδομής που θα ανακουφίσουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων πολιτών, όπως το κυκλοφοριακό της πρωτεύουσας παραμένουν στα συρτάρια.

Πολυετείς αγκυλώσεις όπως οι απαλλοτριώσεις, η ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης παραμένουν άθιχτες…

Και μέχρι τότε, όλοι ευχόμαστε να μην έχουμε τραγωδίες όπως με τα «Τέμπη» και αιματοχυσίες όπως με τον υφιστάμενο ΒΟΑΚ.

Κι αν αυτές οι ευχές μας πιάσουν τόπο και δεν χάνουμε ανθρώπινες ζωές, σίγουρα θα χάνουμε πολύτιμες ώρες και χρήματα μποτιλιαρισμένοι με τα αυτοκίνητα μας σε δρόμους και στοιβαγμένοι σε αργοπορημένους συρμούς του Μετρό…