Επιχειρηματίας ή ντράμερ;

Οι μισθωτοί στην Ελλάδα (και όχι μόνο σε αυτήν) αποτελούν το σημαντικότερο τμήμα του παραγωγικού ιστού. Παράλληλα, φορολογούνται στην πηγή και δεν είναι σε θέση να αποκρύψουν εισοδήματα, κάτι το οποίο τους έχει καταστήσει ως τα μόνιμα υποζύγια στη συλλογική μνήμη.

Στο γνωστό τραγούδι (για όσους και όσες τελοσπάντων το γνωρίζουν) του 1984 ο Γιάννης Γιοκαρίνης θέτει ένα απλό ερώτημα: Θέλεις να γίνεις κιθαρίστας ή ντράμερ; Το φαινομενικά απλοϊκό ερώτημα σχετίζεται με την απόφαση που θα πρέπει να πάρει κάποιος, έχοντας ένα σημαντικό δίλημμα.

Για τους μισθωτούς στη χώρα, αυτό έχει να κάνει με το αν αξίζει να παραμένουν σε αυτή τη θέση ή να καταστρώσουν μια επιχείρηση, ζητώντας από τον εργοδότη τους να αμείβονται μέσω αυτής.

Ας δούμε όμως πώς επέρχεται η φορολογική επιβάρυνση.

Για εισόδημα 15.000 ευρώ οι επαγγελματίες πληρώνουν στην εφορία το ποσό των 2.000 ευρώ και το καθαρό κέρδος τους είναι 13.000 ευρώ. Την ίδια ώρα, οι μισθωτοί για 15.000 ευρώ μεικτά λαμβάνουν καθαρά περίπου 12.200 εάν αφαιρεθούν οι φόροι αλλά και οι εισφορές.

Εάν το εισόδημα ανέβει στις 20.000 ευρώ, τότε  ο φόρος που καταβάλλεται από επαγγελματίες στην εφορία ανέρχεται στο ποσό των 3.100 ευρώ, με το καθαρό ποσό να διαμορφώνεται στις 16.900 ευρώ. Για το αντίστοιχο μεικτό ποσό που αφορά μισθωτούς, το καθαρό αγγίζει τις 15.500 ευρώ. Βέβαια, θα πρέπει να σημειωθεί ότι στις περιπτώσεις των επαγγελματιών υπάρχουν μια σειρά από δαπάνες, οι οποίες -επί της ουσίας- εκπίπτουν. Εάν το εισόδημα αγγίξει τις 30.000 ευρώ, τότε ο φόρος για τους επαγγελματίες φθάνει στις 5.900 ευρώ και το τελικό ποσό που απομένει ανέρχεται στις 24.100 ευρώ. Για τον μισθωτό με 30.000 μεικτά, το καθαρό ποσό ανέρχεται στις 21.700 ευρώ.

Τώρα, σε περίπτωση που ένας μισθωτός ξεπεράσει τις 40.000 ευρώ ετησίως, τότε η επιβάρυνση σε φόρους βρίσκεται στο 45% για το υπερβάλλον ποσό, ενώ στην περίπτωση που σχηματίσει εταιρεία, προκειμένου να αμείβεται μέσω αυτής, τότε ο συντελεστής είναι στο 22%, εάν πρόκειται -επί παραδείγματι- για ΙΚΕ. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι, όπως η σύσταση ετερόρρυθμης εταιρείας, με τα οφέλη να είναι ακόμη πιο σημαντικά.

Είναι προφανές ότι η επιλογή της σύστασης εταιρείας -σε μια τέτοια περίπτωση- αποτελεί παράδειγμα νόμιμης φοραποφυγής, αλλά είναι αποδεκτή από το ελληνικό κράτος. Για αυτό και ευδοκιμεί σε πάρα πολλές των περιπτώσεων.

Κι αυτό, θέτει το δίλλημα «επιχειρηματίας ή μισθωτός» ή το κατά τον Γιοκαρίνη «κιθαρίστας ή ντράμερ» σε μια βάση εύκολης απάντησης.