Αν ανατρέξω στα εφηβικά και νεανικά μου χρόνια, μία από τις εικόνες που κυριαρχούν στη μνήμη μου είναι οι τελευταίες μέρες του Αυγούστο, λίγο πριν τα σχολεία ανοίξουν, στα καλοκαιρινά σινεμά: είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει νωρίτερα, με αποτέλεσμα να μην χάνουμε τα πρώτα λεπτά της ταινιάς και ο καιρός είχε αρχίσει να δροσίζει καθιστώντας αναγκαίο το… φουτεράκι.
Αρχικά δεμένο γύρω από τη μέση, ή χαλαρά πάνω στους ώμους και μετά όσο έπεφτε η νύχτα κανονικά φορεμένο.
Θυμάμαι επίσης, ένα καλοκαίρι στην Πάρο τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου του 1998 όπου ο καιρός είχε ήδη χαλάσει. Οι βραδιές θύμιζαν φθινόπωρο… Ζακετούλα, ή ακόμα και φούτερ με απαραιτήτως ένα μακρύ τζιν ήταν απαραίτητα για τις τελευταίες ημέρες των διακοπών μας…
Σήμερα, η ζέστη ακόμα επιμένει, το θερμόμετρο επιμένει σταθερά πάνω από τους 30 βαθμούς Κελσίου και για… φουτεράκι (τουλάχιστον στο κέντρο της Αθήνας) ούτε λόγος.
Πού πήγαν, λοιπόν όλα αυτά;
Με μία λέξη θα μπορούσε κανείς να απαντήσει, ότι η κλιματική κρίση έχει αλλάξει για πάντα το αποκαλόκαιρο των παιδικών μας χρόνων.
To μόνο που φαίνεται να μένει αναλλοίωτο στον χρόνο είναι η μαγεία των θερινών σινεμά, που πεισματικά αντιστέκονται…
Σιγοτραγουδώντας τους στίχους του Λουκιανού Κηλαηδόνη:
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά
