Είναι οι ψηφοφόροι του MAGA λογικοί;

Project Syndicate

Ακόμα και όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ καταπατά με αδιαλλαξία τους μακροχρόνιους κανόνες και τα πρότυπα, εξακολουθεί να απολαμβάνει ισχυρής υποστήριξης από ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, συμπεριλαμβανομένων πολλών από τους Αμερικανούς με χαμηλότερο και μεσαίο εισόδημα, τους οποίους οι πολιτικές του πλήττουν περισσότερο. Η πολιτική αφοσίωση αυτού του τμήματος του «Κάντε την Αμερική Μεγάλη Ξανά (MAGA)» έρχεται σε αντίθεση με τα οικονομικά του συμφέροντα.

Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, για παράδειγμα, γιατί οι πολιορκημένοι Αμερικανοί εργαζόμενοι υποστηρίζουν με ενθουσιασμό τις μεγάλες μειώσεις των ομοσπονδιακών δαπανών για κυβερνητικές υπηρεσίες όπως το Medicaid – από το οποίο εξαρτώνται πολλά από τα νοικοκυριά τους – παράλληλα με τις μαζικές φορολογικές περικοπές για όσους έχουν τα υψηλότερα εισοδήματα. Άλλωστε, η οικονομία βασίζεται στην υπόθεση ότι οι άνθρωποι ενεργούν σε μεγάλο βαθμό με γνώμονα το ορθολογικό τους συμφέρον.

Όταν οι άνθρωποι ψηφίζουν κατά των οικονομικών τους συμφερόντων, είναι δελεαστικό να κατηγορήσουμε εσφαλμένες ή ελλιπείς πληροφορίες. Για παράδειγμα, ένας πολιτικός μπορεί να παραπλανήσει τους ψηφοφόρους αγνοώντας τις προεκλογικές του υποσχέσεις μόλις αναλάβει τα καθήκοντά του – ή, στην περίπτωση του Τραμπ, υποσχόμενος το αδύνατο , όπως η μείωση των τιμών καταναλωτή ή ο τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία την «πρώτη ημέρα» της προεδρίας του. Αλλά, ενώ ο Τραμπ σίγουρα δεν έχει εκπληρώσει όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις, έχει τηρήσει πολλές από αυτές, από μαζικές απελάσεις έως την εξάλειψη των προγραμμάτων ποικιλομορφίας, ισότητας και ένταξης.

Βεβαίως, δεν είναι κάθε αθετημένη υπόσχεση λάθος του πολιτικού. Μερικές φορές, οι πολιτικοί αντίπαλοι ματαιώνουν μια γνήσια προσπάθεια εκπλήρωσης μιας προεκλογικής δέσμευσης, όπως συνέβη όταν ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα επιχείρησε να κλείσει τη φυλακή στο Γκουαντάναμο της Κούβας. Αλλά αυτό δεν ισχύει για τον Τραμπ, ο οποίος έχει απολαύσει την πλήρη υποστήριξη των Ρεπουμπλικανικών πλειοψηφιών τόσο στη Γερουσία όσο και στη Βουλή των Αντιπροσώπων, και έχει επεκτείνει την προεδρική του εξουσία πολύ πέρα ​​από τα όρια που τηρούσαν οι προκάτοχοί του.

Υπάρχει και μια άλλη πιθανότητα: οι ψηφοφόροι μπορεί να μην κατανοούν τα οικονομικά των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Αυτή είναι μια ελκυστική εξήγηση για τη διαρκή δημοτικότητα του Τραμπ μεταξύ των ψηφοφόρων της εργατικής και της μεσαίας τάξης. Οι άνθρωποι υποστηρίζουν τους δασμούς του ή τις προσπάθειές του να καταργήσει τον Νόμο περί Προσιτής Φροντίδας Υγείας απλώς και μόνο επειδή δεν καταλαβαίνουν πώς αυτές οι πολιτικές θα τους επηρεάσουν.

Μπορεί κάλλιστα να υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτή την εξήγηση. (Το βιβλίο του Bryan Caplan, «Ο Μύθος του Λογικού Ψηφοφόρου», παρέχει μια εικόνα των τρόπων με τους οποίους οι ψηφοφόροι τείνουν να αντιλαμβάνονται λανθασμένα τα οικονομικά των πολιτικών που υποστηρίζουν.) Αλλά μια άλλη δύναμη – την οποία οι οικονομολόγοι θα βρουν πιο άβολα – μπορεί επίσης να λειτουργεί. Όπως έδειξε ο ιστορικός Thomas Frank στο βιβλίο του του 2004 « Τι συμβαίνει με το Κάνσας;» , η συμπεριφορά των ψηφοφόρων συχνά καθοδηγείται από τον πολιτισμό και την ιδεολογία.

Με αυτή τη λογική, οι ψηφοφόροι μπορεί να καταλάβουν ότι ο Τραμπ πρόκειται να μειώσει ή να καταργήσει τα κυβερνητικά επιδόματα που βελτιώνουν τη ζωή τους, αλλά να τον υποστηρίξουν ούτως ή άλλως, επειδή πιστεύουν στη μικρή κυβέρνηση και την αυτοδυναμία ως ζητήματα αρχής. Δεν χρειάζεται να απαρνηθούν ένα επίδομα μονομερώς. Είναι λογικό (και ηθικό) να επωφελούνται από ένα διαθέσιμο επίδομα ή φορολογική ελάφρυνση, ακόμη και αν κάποιος είναι πολιτικά αντίθετος σε αυτό. Αλλά ευνοούν την απώλεια της πρόσβασης σε αυτό το επίδομα από όλους – συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των ίδιων.

Σχετικά με την πολιτισμική εξήγηση, οι ψηφοφόροι μπορεί να υποστηρίξουν υποψηφίους που δεν θα είναι οικονομικά καλοί γι’ αυτούς, επειδή δίνουν προσοχή και σε άλλα ζητήματα, όπως οι αμβλώσεις ή η εξωτερική πολιτική. Δεδομένου ότι ένας υποψήφιος έχει ένα πακέτο θέσεων σε διάφορα ζητήματα, οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να εκφράσουν τη θέση τους σε όλα τα ζητήματα απλώς επιλέγοντας πώς θα καλύψουν ένα μόνο πολιτικό αξίωμα.

Αυτή η εξήγηση φαίνεται να διαψεύδει την άποψη ότι η νίκη του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του 2024, καθώς και τα αποτελέσματα άλλων πρόσφατων εκλογών, αντανακλούσαν πάνω απ’ όλα ζητήματα που αφορούσαν το πορτοφόλι. Πόσες φορές έχουμε ακούσει, «Είναι η οικονομία, ηλίθιε»; Αλλά ο πολιτισμός και οι ιδέες μπορεί επίσης να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των αντιλήψεων κάποιου για την οικονομία. Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει να εξηγηθεί γιατί, τις τελευταίες δεκαετίες, οι δημόσιες αντιλήψεις για την οικονομική απόδοση των ΗΠΑ είχαν μια σαφώς κομματική συνιστώσα: Οι Ρεπουμπλικάνοι τείνουν να βλέπουν την οικονομία πιο θετικά όταν ένας Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος βρίσκεται στον Λευκό Οίκο, και οι Δημοκρατικοί την βλέπουν πιο θετικά υπό έναν Δημοκρατικό πρόεδρο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι αξιολογούν την οικονομία συνολικά δεν είναι πάντα συνεπής με την εκτίμησή τους για τις προοπτικές του νοικοκυριού τους. Ο Paul Krugman έχει συχνά επισημάνει αυτήν την αποσύνδεση , ειδικά κατά τη διάρκεια της « δυσμενούς οικονομικής κρίσης » που αντιμετώπισε η κυβέρνηση του πρώην προέδρου Τζο Μπάιντεν , όταν οι Αμερικανοί έλεγαν στους δημοσκόπους ότι η οικονομία ήταν άσχημη, αλλά οι ίδιοι ήταν σε καλή κατάσταση. Σε δημοσκόπηση του AP-NORC τον Οκτώβριο του 2023 , το 73% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι η εθνική οικονομία τα πήγαινε άσχημα, αλλά το 54% περιέγραψε τη δική του οικονομική κατάσταση ως πολύ ή κάπως καλή. Πιο πρόσφατα στοιχεία από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δείχνουν ότι αυτή η απόκλιση επιμένει.

Όσο κι αν οι οικονομολόγοι θέλουν οι άνθρωποι να είναι ορθολογικοί και να δρουν ιδιοτελώς, η υπόθεση αυτή καθαυτή είναι θεμελιωδώς ασύμβατη με την πράξη της ψήφου εξαρχής. Η ψήφος απαιτεί χρόνο, ακόμη και με τα ψηφοδέλτια μέσω ταχυδρομείου, και όλοι γνωρίζουν ότι μια μεμονωμένη ψήφος πολύ σπάνια επηρεάζει το αποτέλεσμα των εκλογών. Ωστόσο, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αφιερώνουν χρόνο για να το κάνουν. Οι πολιτικοί επιστήμονες μερικές φορές αποκαλούν αυτή την αντίφαση «Παράδοξο του Ντάουνς» .

Τι άλλο, αν όχι το οικονομικό συμφέρον, εξηγεί την πράξη της ψήφου; Ίσως οι ψηφοφόροι θέλουν να είναι καλοί πολίτες ή να δίνουν το καλό παράδειγμα στα παιδιά τους. Ίσως θέλουν να επιδείξουν το θάρρος των πεποιθήσεών τους, να είναι σε θέση να συμμετέχουν αξιόπιστα σε πολιτικές συζητήσεις με τις κοινότητές τους, να επιδεικνύουν υποστήριξη στην «ομάδα» τους ή να επιβεβαιώνουν την πολιτιστική τους ταυτότητα. Αν κάποιο από αυτά τα κίνητρα εξηγεί την απόφαση να ψηφίσουν, θα μπορούσε κάλλιστα να εξηγήσει για ποιον ψηφίζουν.

Δεν είναι αναπόφευκτο ότι ο πολιτισμός ή οι ιδέες θα πρέπει να αντιβαίνουν στην οικονομική ορθολογικότητα. Κάποιος μπορεί να ελπίζει ότι θα είναι καλύτερα ευθυγραμμισμένες στις ενδιάμεσες εκλογές του επόμενου έτους.

Ο Jeffrey Frankel, καθηγητής Σχηματισμού και Ανάπτυξης Κεφαλαίου στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων του Προέδρου Μπιλ Κλίντον. Είναι ερευνητικός συνεργάτης στο Εθνικό Γραφείο Οικονομικών Ερευνών των ΗΠΑ.