Πολλά κοινά στοιχεία φέρεται να έχουν το Netflix και το Spotify. Οι δύο εταιρείες έχουν περάσει το πρώτο τέταρτο του αιώνα αναδιαμορφώνοντας τις συμπεριφορές του κοινού γύρω από το on-demand streaming και ομαλοποιώντας τις δημιουργικές οικονομίες όπου οι καταναλωτές πληρώνουν για συνδρομές και όχι απευθείας για μουσική και ταινίες.
Είναι γνωστές για τις εξαιρετικά εξατομικευμένες ροές συστάσεων, οι οποίες βασίζονται σε τεράστιες ομάδες δεδομένων συμπεριφοράς που εξάγονται από τους χρήστες.
Η συμφωνία Netflix και Spotify
Τον περασμένο μήνα, το Spotify ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τη διανομή ορισμένων από τα πρωτότυπα βίντεο podcast του στο Netflix στις αρχές του 2026. Λίγες λεπτομέρειες αποκαλύφθηκαν, όσον αφορά τη δημιουργία εσόδων ή τους όρους αδειοδότησης, αλλά μόνο μια μια λίστα με τους τίτλους αθλητικών, ποπ κουλτούρας και real-crime επεισοδίων.
Όσο και να φαίνεται περίεργο, και στη νέα τους συνεργασία οι δύο εταιρείες δεν ποντάρουν στην προσοχή του πελάτη τους – αλλά στο τελείως αντίθετος. Επωφελούνται όταν οι συνδρομητές τους καταναλώνουν αυτό που τους δίνεται άκριτα.
Το Spotify έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην προώθηση αυτού που η μουσική βιομηχανία αποκαλεί ποικιλοτρόπως «παθητική ακρόαση», με λίστες αναπαραγωγής με χαλαρωτική ατμόσφαιρα που παίζουν στο παρασκήνιο, μουσική συγκέντρωσης που ακούγεται χαμηλά σε κάποιο γραφείο.
Αυτή η δυναμική έχει ενισχυθεί, εδώ και χρόνια, από τις στρατηγικές δημιουργίας και εξατομίκευσης του Spotify, από την εισαγωγή λιστών αναπαραγωγής που επιμελείται το Spotify από το 2013 και στη συνέχεια αυτοματοποιημένων μίξεων «φτιαγμένων για εσάς» τα επόμενα χρόνια.
Και σήμερα, συνεχίζει να προωθεί απρόσκοπτες εμπειρίες με εργαλεία όπως ένας «AI DJ» με ένα κλικ και η εξατομικευμένη «ημερήσια λίστα» που βασίζεται στις συνήθειες ακρόασης καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Αυτές οι αλλαγές έχουν συμβάλει όχι μόνο στην οικονομική υποτίμηση της μουσικής που αναφέρουν συστηματικά καλλιτέχνες και υποστηρικτές, αλλά και σε μια πολιτιστική υποτίμηση.
Το Netflix, με παρόμοιο τρόπο, έχει δεχθεί κριτική επειδή φέρεται να ενθαρρύνει τους κινηματογραφιστές να προσαρμόζουν τα έργα τους σε καταναλωτές που κοιτούν τα τηλέφωνά τους, με τις ταινίες να παίζονται σε μια «δεύτερη οθόνη» ενώ παράλληλα εστιάζουν την προσοχή τους στα τηλέφωνά τους, την «πρώτη οθόνη».
Τα «χρυσά» streams
Το Spotify και το Netflix υιοθετούν τη λογική ότι ο αριθμός των streams σε ένα μουσικό κομμάτι ή ένα τηλεοπτικό επεισόδιο καθορίζει την αξία του — την ιδέα ότι η απλή ροή ενός περιεχομένου υποδηλώνει την ικανοποίηση των χρηστών.
Αλλά αυτές οι μετρήσεις είναι απλώς σχετικές, όπως επισημαίνουν οι Finantial Times. Κυρίως γιατί μπορούν να διαμορφωθούν από αλγόριθμους αυτόματης αναπαραγωγής, τους οποίους και οι δύο εταιρείες έχουν καταστήσει κεντρικά χαρακτηριστικά στην προσπάθειά τους να επεκτείνουν τη διάρκεια της παραμονής των συνδρομητών στις πλατφόρμες τους.
Με άλλα λόγια, αυτές οι τεχνολογίες βοηθούν στη δημιουργία ενός είδους μουσικής που κανείς δεν χρειάζεται να ακούει και ταινιών που κανείς δεν χρειάζεται να βλέπει.
Ο πολιτισμός της δεκαετίας του 2020 διαμορφώνεται από την λεγόμενη «οικονομία της προσοχής» – αλλά είναι μια ιδιόμορφη φράση, δεδομένου ότι αυτό που συχνά αποφέρει έσοδα δεν είναι η προσοχή, αλλά η έλλειψη προσοχής. Από την πλευρά του Spotify, αυτό έχει κάνει ακόμη πιο εύκολο για την εταιρεία, κατά καιρούς, να γεμίζει τις δημοφιλείς λίστες αναπαραγωγής με ανώνυμη μουσική με έκπτωση. Στο Netflix, έχει δημιουργήσει συνθήκες για την άνοδο δεκάδων χαμηλής ποιότητας ταινιών, που προτάσσονται ως «ιδανικές» στις αναζητήσεις των χρηστών.
