Είναι αλήθεια ότι σε πείσμα μιας μυθολογίας ότι οι άνθρωποι παρασύρονται, στην πραγματικότητα η σκέψη των ανθρώπων που όντως πρέπει να εργαστούν για να επιβιώσουν, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας μας, βρίσκεται σε έναν διαρκή υπολογισμό.
Σταθμίζουν έξοδα και έσοδα, κρίνουν επιλογές βάσει αυστηρών κριτηρίων απόδοσης και αποτελεσματικότητας, είναι σε συνεχή διαπραγμάτευση με τις ανάγκες, τους εργοδότες, το κράτος, τις τράπεζες.
Και σε αυτό το φόντο δεν είναι οι ρητορείες που μετρούν, αλλά η καθημερινότητα και η διαχείριση των απαιτήσεων της. Το ενοίκιο, τα ψώνια, οι δόσεις των δανείων, τα φροντιστήρια των παιδιών, το κόστος των διακοπών.
Η διαπραγμάτευση αυτή είναι καθημερινή, επίμονη. Η μέση οικογένεια έχει ουσιαστικά να αντιμετωπίσει το δικό της καθημερινό μνημόνιο.
Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι και όταν κάνουν πολιτικές επιλογές, δεν σκέφτονται πρωτίστως οράματα, μεγαλόπνοα σχέδια και γενικόλογες εξαγγελίες, αλλά υπολογίζουν πολύ συγκεκριμένα τι μπορεί να κάνει το ένα ή το άλλο κόμμα για την άμεση βελτίωση της ζωής τους. Τους αναγκάζει η αμείλικτη πραγματικότητα, που κάποιοι φροντίζουν να είναι έτσι, για να σκέφτονται -στην ουσία να μην σκέφτονται- ακριβώς έτσι.
Ωστόσο, αυτό δεν συνεπάγεται ότι η ψήφος τους μπορεί να εξαγοραστεί με κάποια ψίχουλα παροχών.
Όταν υπολογίζουν, το κάνουν σε βάθος χρόνου και προσπαθώντας να σκεφτούν πού θα βρίσκονται σε τέσσερα χρόνια εάν κάνουν τη μία ή την άλλη επιλογή ψήφου.
Αυτό σημαίνει ότι προφανώς και δεν πρόκειται να ενθουσιαστούν για τα ψίχουλα κοινωνικών παροχών που έδωσε επί της ουσίας ο πρωθυπουργός, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά τα όσα εξήγγειλε στη ΔΕΘ, με το ίδιο αλαζονικό ύφος και ενώ μιλούσε για τον προϋπολογισμό που απαιτείται πολύ πιο ακριβής λόγος και ασφαλείς τεκμηριωμένες εκτιμήσεις για την απόδοση των οικονομικών επιλογών.
Γιατί καλοδεχούμενα -ακόμη και ως προεκλογική παροχή- τα δύο ενοίκια που θα επιστραφούν σε δημοσίους υπαλλήλους στην επαρχία αλλά οι… άμεσα ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν ότι το βασικό είναι να καταφέρουν να βρουν σπίτι με λογικό ενοίκιο, ιδίως σε περιοχές που έχουν έντονη τουριστική ανάπτυξη.
Για να μην αναφερθούμε στο ότι η επιδότηση της ανακαίνισης σπιτιού, προϋποθέτει ότι ένα ζευγάρι είναι σε θέση να έχει ιδιόκτητο σπίτι.
Αντίστοιχα, τα μέτρα για να ενισχυθούν οι επενδύσεις σε ακίνητα καμία εγγύηση δεν προσφέρουν ότι θα καταλήξουν σε σπίτια με φτηνό ενοίκιο και όχι σε ένα ακόμη βήμα για να γίνει ακόμη πιο ακριβό σπορ η στέγαση.
Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός για άλλη μια φορά δεν είχε τίποτα να πει για να το πώς θα ανακοπεί η ακρίβεια, που σήμερα γονατίζει τα νοικοκυριά, την ώρα που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους αντιλαϊκούς έμμεσους φόρους ως δημοσιονομική ραχοκοκαλιά. Ούτε για το πώς η χώρα μας θα σταματήσει να βρίσκεται στον πάτο της Ευρώπης ως προς την αγοραστική δύναμη των μισθών, παρά την ονομαστική αύξησή τους. Ούτε μπόρεσε να απαντήσει στην αγωνία της κοινωνίας για το μέλλον και εάν αυτό θα συνεχίσει να είναι ανασφαλές όπως τώρα.
Για να το πω διαφορετικά: μια κυβέρνηση που έχει εμπεδώσει στην κοινωνία την πεποίθηση ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς το χειρότερο, που έχει κάκιστη βαθμολογία από τους πολίτες σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη διαχείριση της οικονομίας, στην οποία οι πολίτες καταλογίζουν αδυναμία αναμέτρησης με τα ζητήματα διαφθοράς, δεν μπορεί να εξαγοράσει ψήφους με κάποιες παροχές.
Γιατί στον υπολογισμό των πολιτών, πλέον η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ως διαρκές κόστος και επισφάλεια καταγράφεται. Και μάλιστα εδώ και καιρό.
Και αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν αναζητούν απλώς ένα όχημα για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια ή την οργή τους. Ούτε για κάποιες μορφές που θα εκπροσωπούσαν αυτή τη δυσαρέσκεια.
Πρωτίστως, θέλουν να βρουν ένα σχήμα που στον καθημερινό τους υπολογισμό θα μπορεί να γίνει προοπτική και μεγαλύτερη αισιοδοξία ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.
Και όσο δύσπιστοι και εάν είναι οι άνθρωποι, εάν η εναλλακτική φαντάζει αρκούντως αξιόπιστη, εφαρμόσιμη και με ικανότητα διακυβέρνησης, θα την ακολουθήσουν. Και η Νέα Δημοκρατία θα συνειδητοποιήσει τότε ότι οι άνθρωποι ζητούν κάτι παραπάνω από κάποιες «παροχές» ακόμη και εντός μιας κοινωνίας «μειωμένων προσδοκιών» όπως έχει γίνει η ελληνική. Χρειάζονται ελπίδα και μέλλον. Και αυτά δεν μπορεί εδώ και καιρό να τους τα προσφέρει.
Πηγή: in.gr
