Κάντο όπως το SPD! – Πανηγυρίζουν οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές, αλλά…

Η επικράτηση του SPD στις βουλευτικές εκλογές της Γερμανίας έδωσε το έναυσμα για θριαμβευτικά σχόλια και μεγάλα όνειρα από τα όμορα κόμματα σε όλη την Ευρώπη – Σοσιαλιστικά, Σοσιαλδημοκρατικά και Εργατικά.

Δεν είναι μικρό πράγμα, άλλωστε, η νίκη και η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας στη μεγαλύτερη και ισχυρότερη οικονομικά χώρα της ΕΕ. Πολύ περισσότερο καθώς εδώ και 16 χρόνια κρατούσε τα ηνία η «σιδηρά καγκελάριος» του απέναντι στρατοπέδου, Άνγκελα Μέρκελ.

Σχέδιο για ολική επαναφορά

Με τον τρόπο αυτό, εκτιμούν ότι μπαίνει το πιο μεγάλο κομμάτι στο παζλ της «ολικής επαναφοράς» της αποκαλούμενης Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι ήδη ελέγχει τις κυβερνήσεις στις τρεις σκανδιναβικές χώρες-μέλη της ΕΕ – Δανία, Φινλανδία και Σουηδία – και στις άλλες δύο του Βορρά (τη Νορβηγία όπου έγιναν πρόσφατα εκλογές και την Ισλανδία.

Επίσης, βρίσκεται στο «τιμόνι» των δύο χωρών της Ιβηρικής Χερσονήσου, Ισπανίας και Πορτογαλίας, ενώ και στην Ιταλία το Δημοκρατικό Κόμμα διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι. Έτσι, η Κεντροαριστερά μοιάζει να έχει βρει τον χαμένο της βηματισμό και να ελπίζει σε μια συνολικότερη αλλαγή στο επίπεδο της πολιτικής-κυβερνητικής διαχείρισης.

Η γαλλική και βρετανική «εξαίρεση»

Εξαίρεση φαίνεται να αποτελούν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου τα κόμματα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου παραμένουν σε κρίση. Ακόμη κι εκεί, όμως, δεν δίστασαν να πανηγυρίσουν τη νίκη των Σοσιαλδημοκρατών του Όλαφ Σολτς, ενώ είναι φανερό ότι να τον δουν να ορκίζεται καγκελάριος.

Στη Γαλλία, για του λόγου το αληθές, η δήμαρχος του Παρισιού και υποψήφια για την προεδρία στις εκλογές του ερχόμενου Απριλίου, Αν Ινταλγκό, έσπευσε να συμπεράνει ότι η επικράτηση του SPD, που «διέψευσαν τα προγνωστικά», αποτελεί ένδειξη ότι δεν πρέπει κανείς να απογοητεύεται από την καταγραφή επί χρόνια χαμηλών δημοσκοπικών ποσοστών.

Στο Μπράιτον, επίσης, όπου διεξήχθη το συνέδριο των Βρετανών Εργατικών, ο (έντονα αμφισβητούμενος) ηγέτης του κόμματος, Κιρ Στάρμερ, έγραψε στο Twitter, αναφερόμενος στον Σολτς: «Η εμπνευσμένη προεκλογική εκστρατεία έδειξε ότι η θετική ηγεσία μετρά». Πρόσθεσε δε ότι «αποτελεί ένα σημάδι ελπίδας για τα απανταχού αριστερά κόμματα», εκτιμώντας παράλληλα ότι «μετά την πανδημία θα δούμε ένα κύμα προς τα αριστερά».

Η Ιβηρική τώρα δικαιώνεται

Όπως είναι προφανές, στις χώρες όπου ήδη κυβερνούν Σοσιαλιστές και Σοσιαλδημοκράτες τα σχόλια ήταν ακόμη πιο ένθερμα. «Ισπανία και Γερμανία θα συνεχίσουν να συνεργάζονται για μια πιο ισχυρή Ευρώπη, αλλά και για να είναι η ανάκαμψη δίκαιη και πράσινη, έτσι ώστε κανείς να μην μείνει πίσω», διεμήνυσε ο Ισπανός πρωθυπουργός, Πέδρο Σάντσεθ, επίσης μέσω Twitter.

Από την πλευρά της, η φιλοκυβερνητική και κεντροαριστερών πεποιθήσεων εφημερίδα el Pais εκτίμησε ότι «με το SPD στην εξουσία, θα είναι πιο απίθανο τα προγράμματα στήριξης στην Ευρώπη να τερματιστούν πρόωρα».

Ίσως, πάντως, κάποιοι θα πρέπει να το ξανασκεφτούν προτού καταλήξουν σε οριστικά συμπεράσματα και, πολύ περισσότερο, προτού πανηγυρίσουν. Αφενός, επειδή ο Όλαφ Σολτς μπορεί να είναι Σοσιαλδημοκράτης, όμως έχει αποδείξει, κυρίως ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Μέρκελ, ότι ξέρει να υπεραμύνεται αποτελεσματικά της δημοσιονομικής ορθοδοξίας και των γερμανικών συμφερόντων.

Σενάριο τρόμου: Ο Λίντνερ υπουργός Οικονομικών

Αφετέρου – κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό – διότι ήδη διαγράφεται στον ορίζοντα το σενάριο της ανάληψης του υπουργείου Οικονομικών της νέας γερμανικής κυβέρνησης από τον ηγέτη των Φιλελευθέρων Δημοκρατών. Οι πληροφορίες αναφέρουν, μάλιστα, ότι ο Κρίστιαν Λίντνερ εμφανίζεται να έχει ήδη ξεκαθαρίσει προς όλες τις κατευθύνσεις πως δεν προτίθεται να στηρίξει καμία κυβέρνηση, εάν δεν του ανατεθεί το συγκεκριμένο πόστο.

Εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τι θα σημάνει κάτι τέτοιο: Ταχύτερη επιστροφή στη δημοσιονομική πειθαρχία, σκληρή στάση στο Ecofin και στο Eurogroup, άρνηση στην επιβολή νέων φόρων (έστω και στους πιο πλούσιους) για να στηριχθούν οι αναγκαίες κοινωνικές παροχές, βέτο στη μετατροπή των ευροομολόγων σε μόνιμα «εργαλεία» άσκησης οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ και πολλά άλλα.

Ίσως είναι αυτός ο φόβος που έκανε τον Γάλλο υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Κλεμάν Μπον, να προτείνει την έναρξη ουσιαστικών συνομιλιών ανάμεσα στο Παρίσι και όλα τα κόμματα που διεκδικούν συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση του Βερολίνου, παράλληλα με τις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, πρόκειται για ένα πρωτοφανές αίτημα, που εύκολα θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως προσπάθεια εμπλοκής στα εσωτερικά της Γερμανίας.

Αυτά, όμως, κάνει το άγχος και η αβεβαιότητα – σε συνδυασμό με τον εμφανή γαλλικό μικρομεγαλισμό.