Η φύση απεχθάνεται το κενό…

Σε ανύποπτο χρόνο, πριν από μήνες, είχαμε καταγράψει ότι η ελληνική κοινωνία πιεζόμενη και δοκιμαζόμενη από τη συνδυασμένη υγειονομική και οικονομική κρίση αναθεωρεί απόψεις και αντιλήψεις, αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των περιστάσεων και προβαίνει σε αναθεωρήσεις και επαναξιολογήσεις των πάντων.

Τα πράγματα με τον καιρό παίρνουν μορφή συγκεκριμένη και τα συλλογικά αιτήματα της επιστροφής σε βίο ομαλό και κανονικό υπερτερούν όλων των άλλων, των στενών ατομικών συμπεριλαμβανομένων. Εδώ και καιρό ο ελληνικός λαός ψάχνει μέσα του, ατομικά και συλλογικά, για το δέον, για όσα έλειψαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, για τις πρόνοιες που δεν είχε η χώρα, για τις ατέλειωτες φθορές που τα διαδοχικά κύματα του ανορθολογισμού και λαϊκισμού προκάλεσαν στο σώμα της οικονομίας και της κοινωνίας.

Τα ξαναβλέπουν όλα οι πολίτες, τα μετρούν και τα ξαναμετρούν, τα ζυγίζουν και τα ξαναζυγίζουν. Εχουν εμπειρίες πια, οι πεποιθήσεις τους αλλάζουν, αντιλαμβάνονται, έστω διαισθητικά, πως ούτε τα δόγματα ούτε οι ακραίες και οι συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις δίνουν επαρκείς και αξιόπιστες απαντήσεις στα σύνθετα και δυσεπίλυτα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Κραυγαλέο παράδειγμα η στάση της πλειονότητας των συμπολιτών μας στο θέμα των εμβολιασμών.

Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις και την αδυναμία της κυβέρνησης να πείσει για την αναγκαιότητα των μαζικών εμβολιασμών, οι περισσότεροι επείσθησαν εκ των αρνητικών εμπειριών που απεκόμισαν οι ίδιοι από το περιβάλλον τους, από τη γειτονιά τους, από την πλησιέστερη κοινότητα, από αυτά ακόμη τα μοιραία περιστατικά απωλειών που κατέγραψε ο θορυβώδης σκοταδιστικός κύκλος των αρνητών και των συνωμοσιολόγων. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς με ασφάλεια ότι προϊόντος του χρόνου ο κύκλος της ανοησίας κάμπτεται και αντιθέτως ο ορθός λόγος και η προσήλωση στην επιστήμη επικρατούν. Και μαζί τους επιβραβεύονται όσοι ασκήθηκαν στον ορθό λόγο και δεν υπέκυψαν στους πειρασμούς της εύκολης και ανέξοδης καταγγελίας.

Αυτή η ευρύτερη μετατόπιση της πλειονότητας των πολιτών προς τον ορθό λόγο και την αναζήτηση διεξόδου συνεχίζει να δίνει ισχυρό προβάδισμα στον κ. Μητσοτάκη και επέτρεψε την αναγέννηση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας.

Και αυτή εξηγεί επίσης την καθήλωση, για να μην πούμε την υποχώρηση, των δυνάμεων της νέας Αριστεράς, που δεν μπόρεσε να απορροφήσει τις τόσες δυσμενείς εμπειρίες της διακυβέρνησής της και να προσαρμοσθεί αναλόγως, μετασχηματιζόμενη και αλλάζοντας. Ο κ. Τσίπρας πληρώνει για ακόμη μία φορά την ταλάντευσή του, αυτό το διπλό παιχνίδι τόσο με τις δυνάμεις του λαϊκισμού όσο και με εκείνες του εκσυγχρονισμού στο κόμμα του. Και επειδή, όπως συχνά-πυκνά έγραφε ένα παλιός, «η φύση απεχθάνεται το κενό», έτσι και στην πολιτική τα κενά καλύπτονται.

Είναι θέμα της νέας ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ να ασκηθεί πραγματικά στον ορθό λόγο, και στη βάση αυτού θα οικοδομήσει πρόταση συνεκτική και ολοκληρωμένη, όντως ικανή να καλύψει το κενό που άφησε πίσω του ο ασταθής και διαρκώς μετεωριζόμενος ΣΥΡΙΖΑ.