Ιστορίες επενδυτών

Μια απίστευτη ιστορία διηγήθηκε ο πρόεδρος της ομίλου ΓΕΚ Τέρνα, Γιώργος Περιστέρης κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης της θυγατρικής Τέρνα Ενεργειακής. Στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010, πριν δηλαδή την έξοδο της χώρας από τις αγορές και τη χρεοκοπία, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον εταιρειών για να αναπτύξουν επενδύσεις σε θαλάσσια αιολικά πάρκα. Ενα είδους πλαίσιο υπήρχε. Στις περιοχές στόχος των εταιρειών επιτρέπονταν τέτοιου είδους δραστηριότητες. Η τότε κυβέρνηση, προφανώς του Γιώργου Παπανδρέου, σταμάτησε όλες τις διαδικασίες, προκειμένου να φέρει ένα «άριστο» πλαίσιο. Στο κυνήγι της… αριστείας, δεν έφερε ποτέ τίποτα. Το νέο πλαίσιο έμεινε στο στάδιο των υποσχέσεων. Απόδειξη ότι στην πολιτική δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, αλλά κρίνεσαι από αυτά που υλοποιείς στο πεδίο.

Τα υπόλοιπα στα οποία δεν υπήρχε λόγος να αναφερθεί ο κ. Περιστέρης, είναι γνωστά, η χώρα χρεοκόπησε. Το πρώτο μνημόνιο ήρθε. Το επενδυτικό «πουλάκι» πέταξε. Επενδύσεις μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ που θα δημιουργούσαν 1.000-2.000 MW «καθαρής», «πράσινης» και κυρίως φτηνής ενέργειας, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Πού χρόνος για επενδύσεις. Πού διάθεση για δουλειές. Η εποχή του «λαϊκισμού» είχε ξεκινήσει. Η ελληνική οικονομία δεν είχε… μαντήλι να κλάψει, αλλά «τον πλούτο της χώρας μας δεν τον ξεπουλάμε». Και η περιδίνηση της ελληνικής οικονομίας, υποθήκευσε το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς.

Η τότε δήθεν «ηρωική αντίσταση» μας κατατρέχει ακόμα και σήμερα. Οι εταιρείες υπήρχαν. Η τεχνογνωσία το ίδιο. Τα κεφάλαια ήταν δεσμευμένα και διαθέσιμα. Το κράτος όμως δεν μπορούσε να κάνει το αυτονόητο. Το πιο απλό. Να στρώσει το έδαφος για επενδύσεις που θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, θα συγκρατούσαν τις απώλειες των περιοριστικών μέτρων των τριών μνημονίων. Κανονική χρεοκοπία του κράτους, που συμπαρέσυρε μαζί του και μια κοινωνία ολόκληρη.

Αυτές τις μέρες περνάει από τη Βουλή το νομοσχέδιο για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ένα κείμενο δεκάδων άρθρων. Με ρυθμίσεις επιτέλους για την αποθήκευση ενέργειας. Με μείωση της γραφειοκρατίας καθώς η αδειοδότηση ενός φωβολταϊκού ή ενός αιολικού πάρκου θα μπορεί να γίνεται σε 14 μήνες αντί των 5 χρόνων που χρειάζονται μέχρι σήμερα. Με αύξηση των δυνατοτήτων αυτοπαραγωγής ώστε οι βιομηχανίες της χώρας να δημιουργούν μονάδες ΑΠΕ μόνο για τις δικές τους ανάγκες, χωρίς να συνδέονται με το ενεργειακό σύστημα της χώρας. Περιλαμβάνει επιπλέον το πρώτο πιλοτικό πλαίσιο για τα πλωτά φωτοβολταϊκά. Ολα αυτά κινητοποιούν επενδύσεις άνω των 10 δισ. ευρώ.

Μπορεί το νομοσχέδιο να μην περιλαμβάνει καμία αναφορά για τα θαλάσσια αιολικά. Προφανώς αυτό ακόμα το επεξεργάζονται σύγχρονοι «άριστοι». Αλλά τουλάχιστον κάτι γίνεται. Υστερα από πολλά χρόνια ο τομέας πάει να ρυθμιστεί. Να μη νιώθει ο ενεργειακός επενδυτής «παρίας» της οικονομίας, ο οποίος πρέπει να κινείται στα κρυφά.

Την ίδια στιγμή, οι ανάγκες δεν μπορούν να περιμένουν. Μπορεί με τα «αν» να μη γίνεται δουλειά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αν είχαν τρέξει οι επενδύσεις των ΑΠΕ δύο δεκαετίες τώρα, οι επιπτώσεις της τρέχουσας ενεργειακής κρίσης μπορεί να ήταν ηπιότερες…