Πολλά χρόνια πίσω. 1992. Η ευκαιρία ενός ταξιδιού στον Μαυρίκιο σε πείθει πως υπάρχουν «οι μεν και οι δεν». Οι πλούσιοι που απολαμβάνουν τις ανέσεις και τη χλιδή στα άδυτα ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου και οι άλλοι, αυτοί που εργάζονται νυχθημερόν και ζουν σε σπίτια ετοιμόρροπα και σε συνθήκες ανέχειας. Σαν να γυρίζει το φιλμ της ζωής ξανά στην αρχή και ο τωρινός σταθμός να δείχνει «Κατάρ».
Λαμπερά γήπεδα με θεατές που θυμίζουν όλους όσοι συγχρωτίζονται σε θαλαμηγούς ή καταστρώματα πολυτελών κρουαζιεροπλοίων. Οι έχοντες και οι κατέχοντες. Με τα πούρα για όσους δεν έχουν τίποτα άλλο να πουλήσουν παρά μόνο εξουσία και μηδαμινή κουλτούρα. Ενα Μουντιάλ με εξάστερα ξενοδοχεία, γήπεδα μοντέρνα και σύγχρονα, αστυνόμευση και τσουνάμι απαγορεύσεων που ενίοτε σε πνίγει, ειδικά αν νιώθεις ελεύθερος και θέλεις να σε φυσήξει αυτός ο αναζωογονητικός άνεμος.
Ποδόσφαιρο, λοιπόν, του θερμοκηπίου; Κάπως έτσι. Ανεξάρτητα αν όλα έγιναν στην εντέλεια και αν το Κατάρ πάρει άριστα στη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο. Να βγάλει το ποδόσφαιρο από τις λαϊκές ράγες του. Ενα άθλημα των πολλών το μετέτρεψε σε άθλημα της ελίτ.
