Τα διδάγματα των ρίχτερ

Τα διδάγματα των φονικών σεισμών σε Τουρκία και Συρία είναι πολλά. Ορισμένα εκπέμπονται από τη χώρα μας και αυτό είναι ενθαρρυντικό. Καταρχάς με το κύμα αλληλεγγύης απ’ τα κάτω. Δεν υπάρχει φορέας σε γειτονιά ή μη που να μη συγκεντρώνει αυτές τις ημέρες βοήθεια για τους πληγέντες στη γείτονα. Να θυμόμαστε πως ούτε σε οικονομική ευεξία βρισκόμαστε – άρα η κίνηση είναι ακόμη πιο σπουδαία – και βέβαια πως οι Ελληνες παρά τις παθογένειές μας έχουμε επιδείξει σε κάθε αντίστοιχη κρίση τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά μας. Εχουμε περάσει δύσκολα, και αυτό δεν το ξεχνάμε.

Οπως και να ‘χει, η γέφυρα αλληλεγγύης αλλά και η συμβολή των δυνάμεων της ΕΜΑΚ εγγράφονται στις καλές και σπουδαίες ειδήσεις των ημερών. Δεν εγγράφεται στα καλά νέα πως τα φονικά ρίχτερ έριξαν σαν τραπουλόχαρτα κτίρια και πολυκατοικίες. Εδώ όπως λένε και οι ειδικοί το θέμα δεν είναι απλώς οι κακοτεχνίες ή οι γρήγορες ανεγέρσεις που δεν πληρούν τα κριτήρια της νέας εποχής – ο Ερντογάν ας θυμηθούμε είναι ο κατεξοχήν πολιτικός των εργολάβων και των ανοικοδομήσεων. Είναι και η υποτίμηση των νέων φαινομένων. Και η Ελλάδα έχει πικρή πείρα και άρα το αντισεισμικό σχέδιο πρέπει να είναι σύγχρονο και διακομματικό. Και να μην επιτρέψουμε ξανά εικόνες όπως του 1999 και της Ρικομέξ.

Πλάι στις κλιματικές μεταβολές, οι νέοι σεισμοί είναι μια εξίσωση δύσκολη για όλη την περιοχή, ανεξαρτήτως αν έχουν ενεργοποιηθεί και ποια ρήγματα όπως αυτό της Ανατολικής Ανατολίας. Και η νέα επικινδυνότητα πρέπει να μπει στον σχεδιασμό των δήμων, περιφερειών και βέβαια όλης της πολιτείας.

Στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές ας κρίνονται οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες και από το αν φέρνουν σχέδιο και όραμα και για το εν λόγω θέμα για τις περιοχές τους. Εδώ θα προσέθετα και πως οι πολίτες πρέπει να είναι εκπαιδευμένοι ως έναν βαθμό για το θέμα. Στο μέτρο του δυνατού και με την αρωγή των δήμων και της εκάστοτε Πολιτικής Προστασίας – εδώ στο σχέδιο να μπουν και τα σχολεία. Οι σεισμικοί κίνδυνοι είναι «δημοκρατικοί», αφορούν τους πάντες και βέβαια οφείλουμε να ξαναδούμε την ανθεκτικότητα και των εργασιακών χώρων.

Τα ρίχτερ στην Τουρκία ήλθαν στην προεκλογική φάση. Σε στιγμή που ο Ερντογάν κλιμάκωνε τις αναθεωρητικές του βλέψεις, άπλωνε τη βεντάλια μιας στρατηγικής που θέλει την Τουρκία ισχυρή περιφερειακή δύναμη εντός και εκτός ΝΑΤΟ. Παρά τα προβλήματα που είχε, ο ίδιος έμοιαζε ακλόνητος. Εδώ και μερικές μέρες απλώς προσπαθεί να διαχειριστεί το χάος, να δώσει επιδόματα, να μπαλώσει την αδειασμένη κοινωνική συνοχή. Θα τον μετακινήσει και πολιτικά το όλο τραγικό συμβάν; Το πρώτο διάστημα ναι. Οχι μακροχρόνια. Η τουρκική στρατηγική είναι μακράς πνοής, κυρίως εξάλλου επλήγησαν κουρδικές περιοχές. Και ο όλος σχεδιασμός της Αγκυρας (οι Τούρκοι έχουν συνέχεια στην εξωτερική πολιτική) μεταβάλλεται προσώρας αλλά όχι για πάντα.

Η Ελλάδα οφείλει να εντείνει τη βοήθεια αλλά με διαυγή την εικόνα της για τη γείτονα και την ηγεσία της. Η άλλοτε διπλωματία των σεισμών έφερε τότε στα τέλη του ’90 και λίγο μετά κάποια αποτελέσματα αλλά υπήρχε και η κάποια βούληση και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Η στιγμή τώρα δεν είναι η ίδια και οι δίαυλοι ή οι πραγματικές σχέσεις για να αποκατασταθούν θα πρέπει να έχουν ως προϋπόθεση τη νέα στάση κυρίως της Αγκυρας.

Συγκίνηση μεν, συνείδηση δε, όπως έλεγε και ο Ρασούλης.

ΥΓ. Οχι στις κυρώσεις στη Συρία τώρα.