Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μειώσει το χρέος

Για την επαναδιαπραγμάτευση του Ταμείου Ανάκαμψης σε περίπτωση εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ το είχαμε ξανακούσει. Την αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος την επικαλούνταν επίσης από παλιά ο Γιάννης Δραγασάκης, τότε την έλεγε παραγωγική ανασυγκρότηση. Αυτό που μάθαμε από τη χθεσινή παρουσία του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Τσίπρα της περιόδου 2015-2019 ήταν ότι προετοιμάζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ένα σχέδιο μείωσης του χρέους. Οχι ως ποσοστό του ΑΕΠ, το οποίο ήδη μειώνεται, καθώς αυξάνεται το ΑΕΠ. Αλλά σε απόλυτες τιμές.

Μιλώντας χθες στο συνέδριο του Οικονομικού Επιμελητηρίου περιέγραψε και το πώς. Είπε ότι θα πρέπει να γίνει «με ευελιξία και χωρίς νέα λιτότητα». Λίγο πιο πριν είχε αναφέρει κάποιες από τις σκέψεις αυτού του νέου προγράμματος (μείωσης του χρέους). Εκρινε ότι ο φόρος μερισμάτων της τάξεως του 5%, που μειώθηκε από την κυβέρνηση ΝΔ (ήταν 15%), είναι πολύ μικρός. Υπονόησε ότι αν γίνει κυβέρνηση θα αυξηθεί. Υπενθυμίζεται ότι εν δυνάμει 800.000 επιχειρήσεις στην Ελλάδα, οι περισσότερες πολύ μικρές, απονέμουν μέρισμα (οικογενειακό εισόδημα για τους περισσότερους) το οποίο φορολογείται με αυτόν τον συντελεστή. Το δεύτερο μέτρο που ανακοίνωσε ο Γ. Δραγασάκης είναι η κατάργηση της φοροαπαλλαγής στις γονικές παροχές, η οποία ισχύει εδώ και μερικούς μήνες επιτρέποντας σε χιλιάδες οικογένειες να ξεμπλοκάρουν τις ζωές τους, μεταβιβάζοντας αφορολόγητα στα παιδιά τους περιουσίες, που μπορούν να δημιουργήσουν αξίες πολλαπλάσιες από την απλή φορολόγησή τους.

Η αναφορά του Γ. Δραγασάκη στην αύξηση των ανισοτήτων την τελευταία τετραετία δημιούργησε την αίσθηση, στην αίθουσα όπου μιλούσε, ότι ετοιμάζονται και άλλα μέτρα ανάλογης υφής (φορομπηχτικής), φέρνοντας στη μνήμη την οικονομική πολιτική της περιόδου 2015-2019. Πρόκειται για την πολιτική που αποδοκιμάστηκε στις εκλογές του 2019.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η πολιτική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στηρίχθηκε ακριβώς σε αυτό το μείγμα πολιτικής, που είχε προηγηθεί, οδηγώντας στην αφύπνιση του «μεσαίου χώρου». Για την ακρίβεια, στηρίχθηκε στην κατά Τσακαλώτο «μεροληπτική» υπερφορολόγηση πολιτών με ετήσιο δηλωμένο εισόδημα γύρω στις 20.000 ευρώ και στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα της νόμιμης ή «γκρίζας» οικονομίας, που επλήγη από την καχεκτική ανάπτυξη της περιόδου 2015-2019.

Γύρω από αυτές τις δύο, πληθυσμιακά, πολυπληθείς ομάδες την τελευταία τετραετία, μετά τις εκλογές, χτίστηκε όλο το πλέγμα μείωσης των φόρων και ενίσχυσης της ανάπτυξης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με λύσεις ειδικά την πρώτη διετία, σε πολλές περιπτώσεις α λα καρτ για επιμέρους προβλήματα, όπως τις γονικές παροχές και τις μεταβιβάσεις. Με κίνητρα για την ανάπτυξη της οικοδομής και άλλων συναφών κλάδων, η οικονομία πήρε τα πάνω της. Τα εισοδήματα, εντός και εκτός του ραντάρ της Εφορίας, αυξήθηκαν. Ολο αυτό το μείγμα πολιτικής συνέβαλε στην «ηγεμονία» Μητσοτάκη σε σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού, που βγήκαν από την αφάνεια, περιόρισαν την εξάρτησή τους από τα επιδόματα, βρήκαν δουλειά. Προφανώς τα εισοδήματα του 3% των ελλήνων προνομιούχων αυξήθηκαν ακόμα περισσότερο.

Με πρόσχημα την αύξηση αυτών των εισοδημάτων ο ΣΥΡΙΖΑ… επιστρέφει. Με ένα νέο (παλιό) πρόγραμμα φόρων. Με στόχο ξανά όχι το 3% των πλουσίων αλλά την πολυπληθή μεσαία τάξη. Επιχειρεί ξανά να συγκεντρώσει χρήματα για να δημιουργήσει ένα νέο κράτος-«φαταούλα», απειλώντας τα οικονομικά της μέσης ελληνικής οικογένειας και τινάζοντας στον αέρα την προοπτική επενδύσεων…