Μεταναστευτικό: H ανατομία της νεανικής μετανάστευσης από την Αφρική προς το ευρωπαϊκό όνειρο

Η ταινία «Me Captain» του Ματέο Γκαρόνε, του Ιταλού σκηνοθέτη της ταινίας «Gomorra», καταπιάνεται τώρα με μια δραματική ιστορία μετανάστευσης σε μια ταινία που έχει ήδη κερδίσει τον Αργυρό Λέοντα καλύτερης σκηνοθεσίας στη Βενετία και επιδιώκει να διεκδικήσει το Όσκαρ.

Από το 2014, περισσότεροι από 28.500 άνθρωποι έχουν πεθάνει στη Μεσόγειο προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη. Μόνο το 2023, περίπου 2.700 έχουν πεθάνει.

Αυτοί οι θάνατοι συνέβησαν κυρίως στην κεντρική περιοχή, την πιο επικίνδυνη μεταναστευτική διαδρομή στον κόσμο- σύμφωνα με το πρόγραμμα Missing Migrants Project του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ), περισσότεροι από 22.500 θάνατοι και εξαφανίσεις συνέβησαν εκεί.

ΕΕ: Όχι σε περισσότερους «καταυλισμούς, τείχη και επιτήρηση» λένε 55 οργανώσεις

Η αντανάκλαση του ρατσισμού

Πρόκειται για ανθρώπους που είχαν προηγουμένως καταφέρει να φτάσουν στις ακτές της Βόρειας Αφρικής- είναι οι επιζώντες μιας άλλης βάναυσης διάσχισης, αυτής που είχαν κάνει προηγουμένως από τη στεριά. Αυτή η διαδρομή δεν εμφανίζεται ποτέ στις ευρωπαϊκές ειδήσεις, οι οποίες επικεντρώνονται στον υγρό τάφο, αλλά ο Ιταλός σκηνοθέτης Matteo Garrone, 55 ετών, αφιέρωσε το τελευταίο του έργο, Me Captain, σε αυτό το χερσαίο ταξίδι. Θα φτάσει στις αμερικανικές αίθουσες τον Φεβρουάριο, αφού έχει ήδη κερδίσει τον Αργυρό Λέοντα καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Η ταινία βρίσκεται επίσης στη λίστα των υποψηφίων για να εκπροσωπήσει την Ιταλία στην κατηγορία καλύτερης διεθνούς ταινίας για τα Όσκαρ.

Το 2023, αρκετοί Ευρωπαίοι κινηματογραφιστές κράτησαν έναν καθρέφτη στους υπόλοιπους κατοίκους της ηπείρου για να δουν να αντανακλάται ο ρατσισμός τους, ώστε να συνειδητοποιήσουν για πρώτη φορά ότι υπάρχει μια πραγματικότητα που δεν θα ανακαλύψουν ποτέ από τους καναπέδες του σαλονιού τους, και για να αναγνωρίσουν ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην πραγματικότητα και «ότι ακόμη και με τα υψηλότερα τείχη, οχυρωμένη στη φαντασίωση του κράτους πρόνοιας, δεν μπορεί να σταματήσει άλλους ανθρώπους που δεν λαχταρούν απλώς να ζήσουν καλύτερα, αλλά απλώς να ζήσουν», λέει ο Γκαρόνε, ο οποίος ρίχνει φως στο ταξίδι στην Ιταλία στο βιβλίο Me Captain.

Ο φόβος για την ακροδεξιά

«Στο ίδιο πνεύμα, η Agnieszka Holland, στο Green Border, ασχολείται με τα ανατολικά σύνορα μεταξύ Λευκορωσίας και Πολωνίας και το μακάβριο παιχνίδι που παίζεται, κυρίως με Σύρους, ενώ ο Ken Loach, στο The Old Oak Tree, εστιάζει στους οικισμούς μεταναστών στο Ηνωμένο Βασίλειο- και οι δύο ταινίες επιβάλλουν παρόμοιες σκέψεις» γράφει ο Javier Ocana στην El País.

Το τρίο ενώνει ο φόβος τους για την ακροδεξιά, «η οποία έχει προχωρήσει περισσότερο από ποτέ σε περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες», λέει ο Άγγλος. Στην Ιταλία, η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι «απολαμβάνει την απόλυτη ατιμωρησία», παρατηρεί ο Γκαρόνε. «Αλλά δεν είναι η μόνη ή ο κύριος ένοχος, είμαστε όλοι ένοχοι. Αυτό το έργο ξεκίνησε πριν κερδίσει, και δεν φαίνεται ότι τα πράγματα θα αλλάξουν όσο είναι στην εξουσία. Η μεταναστευτική κατάσταση έκτακτης ανάγκης υπήρχε πάντα, η ντροπή θα μας συνοδεύει πάντα».

Ο Γκαρόνε συνομίλησε με την  El País τον Σεπτέμβριο του 2023, όταν η ταινία του προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν στην Ισπανία. Ως συνήθως, μιλάει ασταμάτητα, υπερασπιζόμενος με πάθος την ταινία του, η οποία συνδυάζει μαγικό ρεαλισμό, περιπέτεια και κοινωνικό σχόλιο.

Δείτε το τρέιλερ

Δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν μπορούν να ταξιδέψουν ελεύθερα

Προηγουμένως, είχε μοιραστεί την άποψή του για τη μετανάστευση στις ταινίες Land in Between (Terra di mezzo; 1996) και Guests (1998), πριν γίνει διάσημος με την έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, Gomorra (2008), σε διασκευή του βιβλίου του Ρομπέρτο Σαβιάνο. «Επέστρεψα στο θέμα επειδή ήθελα να απεικονίσω μια αδικία, την παραβίαση του βασικού ανθρώπινου δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης. Πρόκειται για ανθρώπους που αναγκάζονται να θέσουν την ίδια τους τη ζωή σε κίνδυνο προκειμένου να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι, το οποίο συχνά είναι ένα θανατηφόρο ταξίδι. Συχνά πιστεύουμε ότι η απελπισία γεννιέται από περιβαλλοντικούς λόγους, τον πόλεμο ή την πείνα. Αλλά υπάρχουν και άλλα.

»Το 70 τοις εκατό του αφρικανικού πληθυσμού αποτελείται από νέους ανθρώπους που – όπως και οι δικοί μας νέοι – κυνηγούν τα όνειρά τους, απτά όνειρα που τους είναι οικεία επειδή τα βλέπουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα τηλέφωνά τους. Και δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν μπορούν να ταξιδέψουν ελεύθερα. Μπροστά στο σθένος τους, στη ζωτική τους επιθυμία να βελτιώσουν τη ζωή των οικογενειών τους ή, απλώς, να δουν τον κόσμο, τα τείχη, τα εμπόδια και οι φράχτες που χτίζουμε είναι άχρηστα», συλλογίζεται ο Γκαρόνε. «Μου πήρε πολλά χρόνια να πω αυτή την ιστορία και μόλις πριν από τρία χρόνια ανακάλυψα το κλειδί.

»Έπρεπε να ειπωθεί από τη δική τους οπτική γωνία, από την αφρικανική οπτική γωνία, όχι από την καλόκαρδη ευρωπαϊκή αστική οπτική γωνία».

Εγώ δεν θα το έκανα αν ήμουν στη θέση σου

Το ταξίδι του Seydou και του Moussa, 16χρονων ξαδέρφων και φίλων, ξεκινά στο Ντακάρ, όπου ένας τύπος τους συμβουλεύει με κάτι που μοιάζει με χρησμός: «Εγώ δεν θα το έκανα στη θέση σας». Ο Γκαρόνε επισημαίνει τη διαφορά μεταξύ των γυρισμάτων ενός ντοκιμαντέρ και μιας ταινίας μυθοπλασίας: «Θέλω ο θεατής να νιώσει το συναισθηματικό ταξίδι των πρωταγωνιστών. Γι’ αυτό προσπαθήσαμε να ανακατασκευάσουμε την πραγματικότητα με τη βοήθεια των ανθρώπων που βίωσαν αυτό το μεταναστευτικό ταξίδι με σάρκα και οστά».

Πόσοι υποσαχάριοι γνωρίζουν αυτόν τον πόνο; «Μπορώ μόνο να σας πω ότι το 99% των κομπάρσων που συμμετείχαν στην ταινία είχαν περάσει αυτή την εμπειρία, οπότε ήταν πρόθυμοι να την αφηγηθούν. Είναι μια πραγματικότητα που δεν την εκφέρουν καν λεκτικά από φόβο ότι οι συμπατριώτες τους δεν θα τους πιστέψουν. Εγώ είμαι απλώς ένας μεσάζων, θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία αυτών των ανθρώπων με την εμπειρία μου και με το όραμά μου, αν και λέω την αλήθεια τους».

Photo: YouTube

Υπάρχουν εφικτές λύσεις για να σταματήσουν αυτοί οι χιλιάδες θάνατοι;

Πριν εγκαταλείψουν τη Λιβύη και άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής με πλοία ή μικρές βάρκες, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν διασχίζοντας την έρημο Σαχάρα, κλεισμένοι στις λιβυκές φυλακές των διακινητών ανθρώπων, σκοτωμένοι από τους ληστές με τους οποίους διασταυρώνονται. Ο Seydou και ο Moussa ξεκινούν από τις ακτές της Δυτικής Αφρικής, μέσα σε ένα ρεύμα μεταναστών που σύντομα γίνεται πλημμύρα. Πρώτα πάνε ανατολικά και μετά βόρεια, χωρίς ποτέ να ξεκουραστούν ή να βρουν βοήθεια.

«Ο μόνος τρόπος για να καταπολεμήσουμε την αδικία, για να καταπολεμήσουμε την εμπορία ανθρώπων, είναι να τακτοποιήσουμε τα κανάλια εισόδου και εξόδου. Να καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους, νέους ανθρώπους που, ευτυχώς, θέλουν να εργαστούν εδώ, γιατί οι χώρες μας έχουν γερασμένο πληθυσμό, καταδικασμένο σε θάνατο» εξηγεί.

«Μου ήταν δύσκολο να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα, αλλά τώρα δεν έχω καμία αμφιβολία. Δεν έχω δει ποτέ φράχτη που να έχει σταματήσει με επιτυχία τους ανθρώπους».

Καθαρίσει τον λαιμό του και προσθέτει: «Θέλω να δω πώς θα γίνει δεκτή η ταινία στην Αφρική- θα πάω να την προβάλω όπου χρειάζεται. Ελπίζω να κάνει εντύπωση στις ευρωπαϊκές καρδιές, αλλά θέλω επίσης να δουν τα παιδιά από την υποσαχάρια Αφρική κάτι που δεν έχουν παρατηρήσει ποτέ, ότι δηλαδή πριν πεθάνεις στη θάλασσα μπορείς να πεθάνεις στην έρημο».

Πηγή in.gr / *Με στοιχεία από elpais.com