Φοιτητική απεργία

«Η κοινωνία δεν μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο. Στέκεται μπροστά του με ανοιχτό το στόμα σαν χαζή. Ο Τύπος, οι διανοούμενοι, το κράτος, οι πολιτικοί, αντικρίζουνε την ταραχή αυτή σαν μια ανεξήγητη ανωμαλία, σαν κάτι ακατανόητο. Απεργία των φοιτητών! […] Εργάτες δεν είναι για ν’ απεργούν ζητώντας να καλυτερέψουν το μεροκάματο. Δεν θέλουν να μάθουνε γράμματα; Μη σώσουν και μη μάθουν, όσοι δεν θέλουν, ποιος τους αναγκάζει για αυτό; Απεργία των φοιτητών! Τεμπελιά, αμέλεια, αποφυγή του κόπου, ανταρσία, πνεύμα ταραχοποιό, κομμουνιστικός δάχτυλος».

Ετσι σχολίαζε ο Δημήτρης Γληνός τις αντιδράσεις σε μια φοιτητική κινητοποίηση στη μακρινή δεκαετία του 1930. Ομως και σήμερα με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζονται σε ορισμένες περιπτώσεις οι φοιτητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις. Μια αντιμετώπιση που δεν περιορίζεται σε φραστικές καταδίκες ή απαξιωτικές αναφορές αλλά έχει περιλάβει, μέχρι στιγμής, τουλάχιστον δύο αστυνομικές επεμβάσεις εναντίον καταλήψεων που είχαν αποφασιστεί από γενικές συνελεύσεις των αντίστοιχων φοιτητικών συλλόγων, στο ΔΠΘ και στο ΑΠΘ.

Το επιχείρημα γνωστό – και δεν απέχει πολύ από αυτό που περιγράφει ο Γληνός: οι καταλήψεις είναι παράνομες και «βίαιες» μορφές κινητοποίησης και οι φοιτητές οφείλουν να διατυπώνουν τη διαμαρτυρία τους χωρίς να «παρακωλύουν» τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Μάλιστα, κάποιες φορές οι καταλήψεις παρουσιάζονται ως μια απλώς αυθαίρετη απόφαση – παραβλέποντας ότι έχουν προηγηθεί μαζικές συνελεύσεις που τις αποφάσισαν – και ως μια παραβατική κατάληψη δημόσιου χώρου που κάνει τα πανεπιστήμια «Εξάρχεια» για να θυμηθούμε μια άλλη προσφιλή μεταφορά.

Θα περίμενε κανείς τουλάχιστον ένα μέτρο σε μια χώρα που εξακολουθεί να τιμά – με όρους επίσημης εκπαιδευτικής εορτής – ως κορυφαία δημοκρατική πράξη που συνέβαλε στην πτώση μιας δικτατορίας, ακριβώς μια κατάληψη πανεπιστημιακού χώρου, αυτή του Πολυτεχνείου. Ή τουλάχιστον την αναγνώριση ότι ενίοτε οι φοιτήτριες και οι φοιτητές «δεν βολεύονται, βουλεύονται» (για να θυμηθούμε ένα σύνθημα εκείνης της κατάληψης) και όταν βλέπουν να απειλείται ένα δημόσιο αγαθό, όπως είναι η παιδεία, επιλέγουν να απεργήσουν.