Οι δασμοί του Τραμπ και η υποκρισία των αντιευρωπαίων

Το ότι η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, χωρίς τσαμπουκάδες, γελοίους καυγάδες και τα γνωστά θεατρικά παρόμοια που αρέσουν στα δήθεν ενημερωτικά μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ), αποδέχθηκε μια εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της οποίας οι ευρωπαϊκές εξαγωγές θα επιβαρύνονται 15%, ως φαίνεται ενόχλησε πολύ κόσμο.

Και πρώτον τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ο Ντόναλντ Τράμπ ήθελε μια αντιπαράθεση με την Ε.Ε., για να επιδείξει παγκοσμίως την απέχθειά του προς την Ευρώπη και να κάνει τις γνωστές φιγούρες του περί της «μεγάλης» Αμερικής, η οποία χάρη στις «μαγκιές» του και στις ικανότητές του να κλείνει “deals”, γίνεται μεγαλύτερη…. τρομάρα του.

Η Ευρώπη των 27, πρώτη εμπορική δύναμη στον κόσμο, η οποία σήμερα δέχεται σοβαρότατες απειλές από συμμάχους και εχθρούς της, δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να εμπλακεί σε στείρες αντιπαραθέσεις , οι οποίες τελικά θα εξυπηρετούσαν τα πολιτικά άκρα της Ένωσης, που το μόνο «όραμα» που έχουν είναι η διάλυσή της. Γι’ αυτό εξάλλου στηρίζονται ποικιλοτρόπως από Ρωσία, Κίνα, και ναρκεμπόρους της Νότιας Αμερικής.

Το εμπορικό ισοζύγιο της Ε.Ε. με τις ΗΠΑ στα προϊόντα είναι πλεονασματικό κατά 165 δισ. δολλάρια και 178 δισ. δολλάρια στις υπηρεσίες. Όμως η διατήρηση αυτών των πλεονασμάτων, δεν είναι τόσο θέμα δτηςών, όσο ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, η οποία είναι εσωτερικής φύσεως πρόβλημα και κυρίως εξαρτάται από τεχνολογικές δυνατότητες της ΕΕ και την καινοτομική της ικανότητα, που σήμερα παραπαίει

Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες εργοδοτικές οργανώσεις στην Ε.Ε., συνέστησαν στην πρόεδρο της Επιτροπής προσοχή και μετριοπάθεια στη διαπραγμάτευσή της με τον Ντόναλντ Τράμπ.

Και από την άποψη αυτή είναι κωμικές οι αντιδράσεις ακροδεξιών και ακροαριστερών κομμάτων, τα οποία αν και καθυβρίζουν το ελεύθερο εμπόριο, ξαφνικά «ανακάλυψαν» τα πλεονεκτήματά του.

Στη Γαλλία, οι ηγέτες της άκρας δεξιάς και της ριζοσπαστικής αριστεράς αντέδρασαν στην εμπορική συμφωνία που συνήφθη μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών με κραυγές αγανάκτησης. Ο αριστερός Μανουέλ Μπομπάρ την χαρακτήρισε «επαίσχυντη συμφωνία», ενώ η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν την κατήγγειλε ως «πολιτικό, οικονομικό και ηθικό φιάσκο».

«Όλα έχουν παραχωρηθεί στον Τραμπ», αγανάκτησε ο αριστερός Ζαν-Λυκ Μελανσόν, από την πλευρά του: «Οι τελωνειακοί δασμοί, οι υποχρεωτικές αγορές, ο φόρος 5% επί του ΑΕΠ: ο φιλελευθερισμός, ο ελεύθερος και δίκαιος ανταγωνισμός και άλλοι κανόνες της Συνθήκης της Λισαβόνας είναι ένα κακόγουστο αστείο».

Όλα αυτά είναι μάλλον εκπληκτικά και μάλιστα κωμικά ως σχόλια από ένθερμους υποστηρικτές του προστατευτισμού. Το να κατηγορούμε την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ότι συνθηκολόγησε με τον Ντόναλντ Τραμπ αποδεχόμενη αύξηση 15% των τελωνειακών δασμών στις ευρωπαϊκές εξαγωγές, ισοδυναμεί με έμμεση αναγνώριση ότι αυτή η επίθεση στο ελεύθερο εμπόριο, το οποίο υποτίθεται ότι είναι το χειρότερο σύστημα και η κύρια αιτία της γαλλικής παρακμής στα μάτια τόσο της κας Λεπέν όσο και του κ. Μελανσόν, θα είναι κακό για την οικονομική ανάπτυξη. Οι δύο πρώην υποψήφιοι για την προεδρία έχουν ακόμα μαθήματα να πάρουν από τον αφέντη τους σε αυτόν τον τομέα, τον Ντόναλντ Τραμπ,ζωντανό πρότυπο λαικισμού.

Η «συμφωνία» που μόλις υπέγραψε δεν είναι τόσο μια επίδειξη αμερικανικής ισχύος, όσο μια περαιτέρω απόδειξη των κακών δεξιοτήτων οικονομικής σκέψης του. «Είναι η σπουδαιότερη συμφωνία που υπήρξε ποτέ», συνεχάρη ο Αμερικανός πρόεδρος τον εαυτό του. Η μεγαλύτερη συμφωνία με απώλειες, είναι πολύ πιθανό. Τα πρώτα θύματα της γενικής αύξησης των τελωνειακών δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα στις Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι οι ίδιοι οι Αμερικανοί, οι οποίοι θα δουν την τιμή των καροτσιών αγορών τους να εκτοξεύεται στα ύψη όταν ψωνίζουν από τα Walmart. Ο Ντόναλντ Τραμπ θα πρέπει γρήγορα να λογοδοτήσει σε αυτούς, ειδικά εάν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, αντιμέτωπη με πληθωριστικές πιέσεις, αποφασίσει να σταματήσει να μειώνει τα επιτόκιά της.

Ασφαλώς το 15% δημιουργεί προβλήματα στην Ε.Ε., τα τελευταία όμως δεν πρέπει να συσκοτίζουν την πραγματική κατάσταση, η οποία είναι πολύ πιο σύνθετη και δύσκολη στην αντιμετώπιση της.

Αντί να φωνάζουν στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, οι πολιτικοί μας ηγέτες, από όλα τα κόμματα, θα ήταν καλύτερα να αναγνωρίσουν τη δική τους ευθύνη για την έλλειψη αγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας και να δουν κάποια ζωτικά προβλήματα ,όπως τα δημογραφικό για παράδειγμα με λιγότερη δόση λαϊκισμού και ανευθυνότητας