Μπορεί καθ’ όλο τον 20ό αιώνα, οι ΗΠΑ να παρήγαγαν και να καινοτομούσαν περισσότερο από τη Γερμανία, την Ιαπωνία και ίσως και την ΕΣΣΔ, αλλά Αμερικανοί αξιωματούχοι προειδοποιούν ότι η κατάσταση με την Κίνα σήμερα είναι διαφορετική. Στους δείκτες που μετρούν περισσότερο στον στρατηγικό ανταγωνισμό, έχει ήδη ξεπεράσει τις ΗΠΑ.
«Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν έναν αντίπαλο -την Κίνα- που υπερέχει σε κλίμακα στους περισσότερους κρίσιμους δείκτες ισχύος».
Αυτό αναφέρουν σε ανάλυσή τους στους New York Times, οι Κερτ Κάμπελ πρώην αν. υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ και Ρας Ντόσι, πρώην στέλεχος στου Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ, ειδικός στην Κίνα.
Στους δείκτες που μετρούν περισσότερο στον στρατηγικό ανταγωνισμό η Κίνα έχει ήδη ξεπεράσει τις ΗΠΑ.
«Η αμερικανική εθνική ικανότητα, από μόνη της, ίσως να μη φτάνει για να ανταποκριθεί στην πρόκληση» αναφέρουν στην ανάλυσή τους οι δύο αξιωματούχοι.
Μπορεί η Η Κίνα να υποφέρει από συρρικνούμενο και γηράσκοντα πληθυσμό, υπερβάλλουσα βιομηχανική ικανότητα, επισφαλή δημόσια οικονομικά και υψηλό χρέος, αλλά κάθε σοβαρή αμερικανική στρατηγική πρέπει να λάβει υπόψη την ψυχροπολεμική ρήση «η ποσότητα έχει από μόνη της ποιότητα».
Σκληροί δείκτες
Ειδικότερα, τα στοιχεία που παραθέτουν οι δύο Αμερικανοί δεν μπορούν παρά να προκαλούν δες στους Αμερικανούς ιθύνοντες.
Η κινεζική οικονομία παραμένει σχεδόν 30% μεγαλύτερη από της Αμερικής, αν ληφθεί υπόψη η αγοραστική δύναμη. Διαθέτει διπλάσια βιομηχανική ικανότητα, παράγοντας πολύ περισσότερα αυτοκίνητα, πλοία, χάλυβα και φωτοβολταϊκά από τις ΗΠΑ, καθώς και πάνω από το 70% των παγκόσμιων μπαταριών, ηλεκτρικών οχημάτων και κρίσιμων ορυκτών.
Στην επιστήμη και την τεχνολογία, η Κίνα παράγει περισσότερα ενεργά διπλώματα ευρεσιτεχνίας και δημοσιεύσεις με τις περισσότερες αναφορές από τις ΗΠΑ. Στρατιωτικά, διαθέτει τον μεγαλύτερο ναυτικό στόλο στον κόσμο, ναυπηγική ικανότητα που εκτιμάται ότι είναι πάνω από 230 φορές μεγαλύτερη της αμερικανικής και καθιερώνεται ταχύτατα ως ηγέτης στα υπερηχητικά όπλα, τα drones και τις κβαντικές επικοινωνίες.
«Η άνοδος και η πτώση των μεγάλων δυνάμεων συχνά κρίθηκε από την κλίμακα—το μέγεθος, τους πόρους και την ικανότητα που καθιστούν ένα έθνος φοβερό» υπογραμμίζουν οι Κάμπελ και Ντόσι, λέγοντας πως «όταν χώρες φτάνουν σε παρόμοια επίπεδα παραγωγικότητας, όσες έχουν μεγαλύτερους πληθυσμούς και ηπειρωτικό μέγεθος τελικά υπερισχύουν».
Υπενθυμίζουν μάλιστα πως η Βρετανία υποχώρησε στις αρχές του 20ου αιώνα όταν οι μεγαλύτερες ΗΠΑ και Ρωσία την έφτασαν.
Η μοναδική ελπίδα των ΗΠΑ
Έτσι, κάτι παρόμοιο ίσως συμβαίνει και σήμερα, υποστηρίζεται στην ανάλυση.
Η καλύτερη ελπίδα της Αμερικής να «ισοφαρίσει» την Κίνα, αναφέρουν, έγκειται στη μεγιστοποίηση της δικής της ισχύος μέσω συμμαχιών.
«Μόνη της, η Αμερική θα είναι μικρότερη από την Κίνα σε πολλούς κρίσιμους δείκτες. Μαζί, όμως, με οικονομίες όπως η Ευρώπη, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Αυστραλία, η Ινδία, ο Καναδάς, το Μεξικό, η Ταϊβάν και άλλες, «δεν υπάρχει σύγκριση».
Είναι πεπεισμένοι ότι μια τέτοια συσπείρωση θα υπερέβαινε το διπλάσιο του κινεζικού ΑΕΠ (σε PPP), θα δαπανούσε πάνω από τα διπλάσια στρατιωτικά κονδύλια, θα ήταν ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος για τις περισσότερες χώρες, και θα αντιπροσώπευε το μισό της παγκόσμιας μεταποίησης έναντι του ενός τρίτου της Κίνας.
«Θα διέθετε βαθύτερες δεξαμενές ταλέντων, θα παρήγαγε περισσότερα διπλώματα ευρεσιτεχνίας και έρευνα αιχμής και θα ασκούσε τέτοια ισχύ αγοράς που θα απέτρεπε τον κινεζικό εξαναγκασμό. Η «συμμαχική κλίμακα» θα κέρδιζε το μέλλον».
Αυτό, προσθέτουν οι δύο ειδικοί, σημαίνει πως οι σύμμαχοι των ΗΠΑ δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εξαρτημένοι, αλλά «ως εταίροι στη συνεπένδυση ισχύος, συνενώνοντας αγορές, τεχνολογία, στρατιωτικές δυνατότητες και βιομηχανική ικανότητα».
Ο στόχος, λέενε, δεν είναι η «περιχαράκωση» της Κίνας –κάτι που είναι αδύνατο-, αλλά η εξισορρόπησή της.
«Μόνο μέσω εταιρικών σχέσεων μπορούμε να προστατεύσουμε τις κοινές βιομηχανικές βάσεις μας, την τεχνολογική αιχμή και την ικανότητα αποτροπής».
Ο Τραμπ πάει αντίθετα
Οι δύο ειδικοί ανησυχούν όμως ότι ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
«Η μονομερής, δασμοκεντρική του διπλωματία έχει αποξενώσει συμμάχους και άφησε κενά που το Πεκίνο αξιοποιεί για να οικοδομήσει τις δικές του συσπειρώσεις. Η πρόσφατη επιβολή υψηλών δασμών στην Ινδία είναι ένα παράδειγμα» λένει και θυμίζουν ότι οι ΗΠΑ αφιέρωσαν τρεις δεκαετίες στο να καλλιεργήσουν την Ινδία ως γεωπολιτικό αντίβαρο στην Κίνα.
«Όμως, μετά τους δασμούς, ο πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι επισκέφθηκε την Κίνα για πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια και εκεί, με τον Πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ συμφώνησαν να αφήσουν πίσω την τεταμένη περίοδο και να εργαστούν ως εταίροι, όχι ως αντίπαλοι».
Τονίζουν ότι σύμμαχοι των ΗΠΑ παρομοιάζουν δημόσια την προσέγγισή του Τραμπ με «σπιτονοικοκύρη που ζητά ενοίκιο» κάτι που ρίχνει την αμερικανική δημοτικότητα διεθνώς ακόμα και χειρότερα από την Κίνα.
«Ένα «τραμπικό» μονοπάτι προς τη συμμαχική κλίμακα, αν υπάρχει, μάλλον θα στηριχθεί σε περισσότερη πίεση. Αυτό ίσως αποφέρει βραχυπρόθεσμες παραχωρήσεις από απελπισμένους εταίρους, αλλά μακροπρόθεσμα θα διαβρώσει την εμπιστοσύνη» καταλήγουν καταδικάζοντας τους σκληρούς δασμούς που επιβάλει η προεδρία Τραμπ. «Αυτό που δεν θα λειτουργήσει είναι να τιμωρούμε τους φίλους μας ενώ καλοπιάνουμε το Πεκίνο».
Πηγή in.gr
