Διάλογος, συνεννόηση, θέληση για επικοινωνία και επίλυση του όποιου προβλήματος είναι αυτά που θα περιμέναμε από το Υπουργείο Παιδείας να επιδείξει όταν μπροστά του βρίσκονται γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές.
Σίγουρα όχι ΜΑΤ, δακρυγόνα, χημικά και κρότου λάμψης, όπως συνέβη την Πέμπτη το απόγευμα έξω από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Α’ Αθήνας στο Μεταξουργείο.
Εάν δεν μιλήσει το γονεϊκό κίνημα μέσω των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων για τα προβλήματα που βλέπει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά του, τότε ποιος θα δώσει φωνή στους μαθητές που στοιβάζονται σε τμήματα 30 ατόμων στα δημοτικά σχολεία, μαζί με τις ελάχιστες παράλληλες σε κακοδιατηρημένα κτίρια;
Εάν δεν μεταφέρουν την εμπειρία τους οι εκπαιδευτικοί που προσπαθούν να κάνουν μάθημα στα 30 αυτά παιδιά, το καθένα με τη δική του προσωπικότητα και ανάγκες, τότε ποιος θα δώσει φωνή στο ελληνικό δημόσιο σχολείο;
Οι Ενώσεις Συλλόγων Γονέων Γαλατσίου, 1ης, 2ης, 3ης, 4ης, 5ης, 6ης και 7ης Δημοτικής Κοινότητας Δήμου Αθηναίων, Καισαριανής, Βύρωνα, Δάφνης-Υμηττού, Ζωγράφου και Ηλιούπολης πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας, κάνοντας λόγο για «υπεράριθμα τμήματα, συγχωνεύσεις που επιχειρούνται ακόμη και τώρα Οκτώβρη μήνα, εκατοντάδες κενά σε εκπαιδευτικούς και παράλληλη στήριξη, ολοήμερα τμήματα που υπολειτουργούν και όλα αυτά ακόμη και μετά την περίφημη “β΄ φάση” των προσλήψεων αναπληρωτών».
Και ας μην σπεύσουμε εμείς που πήγαμε σχολείο πρωί-απόγευμα τη δεκαετία του ’80 να πούμε το περίφημο «κι εγώ σε τέτοια τάξη ήμουν και τι έγινε;».
Γιατί οι συνθήκες δεν είναι καν ίδιες. Γιατί οι αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν οι μαθητές σε όλα τα επίπεδα -προσωπικό, οικογενειακό, σχολικό- δεν πλησιάζουν καν την πραγματικότητα των ’80s. Γιατί οι απαιτήσεις ακόμη και για τα «πρωτάκια» είναι σε υψηλό επίπεδο. Γιατί όλος ο κόσμος έχει αλλάξει.
Και σε έναν κόσμο τέτοιο, δεν μπορούμε να κινούμαστε με παλαιά κόλπα και παρωχημένες πρακτικές.
Απαιτείται παιδεία, ενσυναίσθηση, κατανόηση. Την απαιτούμε εμείς οι γονείς των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων για τα παιδιά μας, ανεξάρτητα από το εάν φοιτούν στην Α’ ή στην Δ’ Διεύθυνση, στο Μεταξουργείο ή στην Καλλιθέα.
Το ελληνικό δημόσιο σχολείο (πρέπει να) προσφέρει ίσες ευκαιρίες για μάθηση, κοινωνικοποίηση, άνθηση σε όλα τα παιδιά. Ανθρώπινες και ευχάριστες συνθήκες εργασίας με απολαβές για τους εκπαιδευτικούς. Εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη και σιγουριά στους γονείς.
