Άγιος Βασίλης: Μοίρασε εκατ. δολάρια στους εργαζόμενους του

Τον Μάρτιο, η Λέσια Κι κλήθηκε να συναντήσει τον προϊστάμενό της, Γκράχαμ Γουόκερ, έξω από το εργοστάσιο Fibrebond στο Μίντεν της Λουιζιάνα, όπου εργαζόταν για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Ο Γουόκερ την ευχαρίστησε για τα 29 χρόνια υπηρεσίας της πριν της δώσει έναν σφραγισμένο φάκελο. Όταν τον άνοιξε, ξέσπασε σε κλάματα: έλαβε ένα μπόνους που της άλλαξε τη ζωή. Η Κι δεν ήταν η μόνη – ο Γουόκερ έδωσε παρόμοιους φακέλους και στους 540 υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης της Fibrebond.

Η Fibrebond, κατασκευαστής περιβλημάτων ηλεκτρικού εξοπλισμού, ιδρύθηκε το 1982 από τον πατέρα του Γουόκερ, Κλοντ Γουόκερ. Νωρίτερα φέτος, ο Γκράχαμ Γουόκερ συμφώνησε να πουλήσει την οικογενειακή εταιρεία στην εταιρεία διαχείρισης ενέργειας Eaton για 1,7 δισ. δολάρια. Στο πλαίσιο της συμφωνίας, η Γουόκερ επέμεινε ότι το 15% των εσόδων από την πώληση – περίπου 240 εκατομμύρια δολάρια – θα διανεμηθεί στους υπαλλήλους. Αυτός ο όρος ήταν μη διαπραγματεύσιμος. Τον Ιούνιο, οι εργαζόμενοι άρχισαν να λαμβάνουν μπόνους κατά μέσο όρο 443.000 δολαρίων, τα οποία καταβάλλονταν σε διάστημα πέντε ετών, εφόσον παρέμεναν στην εταιρεία. Οι μακροχρόνιοι υπάλληλοι έλαβαν σημαντικά περισσότερα.

Μια τέτοια γενναιοδωρία είναι σπάνια για εργαζόμενους που δεν κατέχουν μετοχές στις εταιρείες που εργάζονται, γεγονός που καθιστά την ιστορία της Fibrebond ξεχωριστή σε τέτοιο βαθμό που η οικονομική εφημερίδα Wall Street Journal την έκανε θέμα. Ο Γουόκερ ήθελε να ανταμείψει την αφοσίωση, ιδίως επειδή πολλοί εργαζόμενοι είχαν υπομείνει χρόνια αστάθειας και κακουχιών παράλληλα με την εταιρεία.

Η ιστορία της Fibrebond περιλαμβάνει σημαντικές αποτυχίες: μια πυρκαγιά σε εργοστάσιο το 1998 που σχεδόν κατέστρεψε την επιχείρηση, την απότομη πτώση της ζήτησης μετά την κατάρρευση των dot-com και μαζικές απολύσεις που μείωσαν το εργατικό δυναμικό από 900 σε 320 υπαλλήλους στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των περιόδων, η οικογένεια Γουόκερ συνέχισε να πληρώνει μισθούς όταν ήταν δυνατόν, καλλιεργώντας το αίσθημα της βαθιάς αφοσίωσης.

Ο Γκράχαμ Γουόκερ και ο αδελφός του ανέλαβαν τις επιχειρήσεις στα μέσα της δεκαετίας του 2000 μετά από χρόνια οικονομικών δυσκολιών. Πούλησαν περιουσιακά στοιχεία, εξόφλησαν χρέη και προσπάθησαν -συχνά ανεπιτυχώς- να εισέλθουν σε νέες αγορές.

Οι θέσεις εργασίας ήταν σπάνιες στο Minden, όπου η Fibrebond και η Walmart ήταν μεταξύ των λίγων μεγάλων εργοδοτών, έτσι πολλοί εργαζόμενοι παρέμειναν παρά τους παγωμένους μισθούς. Η εταιρεία καλλιέργησε μια οικογενειακή κουλτούρα, προσφέροντας μικρά προνόμια και δημιουργώντας ένα ταμείο που διαχειρίζονται οι εργαζόμενοι για να βοηθήσουν τους συναδέλφους που αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες.

Μια «οικογενειακή» υπόθεση

Η τύχη της εταιρείας άλλαξε τη δεκαετία του 2010, όταν στράφηκε στην κατασκευή προηγμένων υποδομών για κέντρα δεδομένων. Το 2020, αυτό το στοίχημα απέδωσε δραματικά καθώς το cloud computing αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας Covid-19. Η ζήτηση συνέχισε να αυξάνεται με την αύξηση της τεχνητής νοημοσύνης και των εξαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου. Σε διάστημα πέντε ετών, οι πωλήσεις της Fibrebond αυξήθηκαν σχεδόν κατά 400%, προσελκύοντας το ενδιαφέρον εξαγοράς.

Ο Γουόκερ πίστευε ότι οι εργαζόμενοι άξιζαν να συμμετάσχουν στην επιτυχία που είχαν βοηθήσει να δημιουργηθεί. Η διάρθρωση των μπόνους μέσω της πώλησης επέτρεψε στις πληρωμές να αποφευχθεί η διπλή φορολογία και διασφάλισε τη διατήρηση των εργαζομένων κατά τη μετάβαση στην ιδιοκτησία της Eaton. Ενώ ορισμένοι σύμβουλοι προειδοποίησαν για πιθανές αγωγές ή δυσαρέσκεια από πρώην εργαζόμενους, ο Γουόκερ παρέμεινε αμετακίνητος.

Τα μπόνους είχαν άμεσο και ορατό αντίκτυπο. Οι εργαζόμενοι εξόφλησαν στεγαστικά δάνεια, έσβησαν χρέη, χρηματοδότησαν τα δίδακτρα πανεπιστημίων, αγόρασαν οχήματα, άνοιξαν επιχειρήσεις, ταξίδεψαν και εξασφάλισαν συνταξιοδότηση. Η Λέσια Κι εξόφλησε το σπίτι της και άνοιξε μια μπουτίκ ρούχων, τερματίζοντας χρόνια οικονομικής πίεσης. Άλλοι, όπως η μακροχρόνια υπάλληλος logistics Χονγκ “TT” Μπλάκγουελ, κατάφεραν να συνταξιοδοτηθούν άνετα. Η εισροή χρημάτων ενίσχυσε το ηθικό και τόνωσε την τοπική οικονομία του Μίντεν, αποσπώντας επαίνους από τους ηγέτες της πόλης.

Αν και ορισμένοι εργαζόμενοι εξεπλάγησαν από τους φορολογικούς λογαριασμούς ή την απαίτηση πενταετούς παραμονής, οι περισσότεροι εξέφρασαν βαθιά ευγνωμοσύνη, αλλά και αρχικά μια δυσπιστία. Πολλοί αρχικά υποψιάστηκαν ότι τα μπόνους ήταν φάρσα. Για τον Γουόκερ, η απόφαση βασιζόταν στη δικαιοσύνη και την υπερηφάνεια για την κοινότητά του. Καθώς ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την εταιρεία στο τέλος του έτους, λέει ότι η πιο σημαντική ανταμοιβή ήταν να δει πώς τα χρήματα άλλαξαν τη ζωή των εργαζομένων και ελπίζει να ακούσει τις ιστορίες τους για τις επόμενες δεκαετίες.