Το κράτος δικαίου και οι εχθροί του

«Διέφυγε» της προσοχής κάποιων «αναλυτών-μελετητών» ότι η Ρωσία, μιμούμενη την «Ελλάδα των συνταγματαρχών» του 1969, στις 15 Μαρτίου αποφάσισε να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης, προφασιζόμενη ότι το σημαντικό αυτό όργανο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, είναι «εργαλείο του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Με την αποχώρηση αυτή, η οποία επικυρώθηκε από το ΣΕ την άλλη μέρα, στις 16 Μαρτίου, τα 145 εκατομμύρια Ρώσοι πολίτες χάνουν την όποια δυνατότητα προστασίας και προσφυγής θα μπορούσαν να έχουν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΠΑΔ).

Είναι κατάδηλο έτσι ότι στην προσπάθειά του για τον ολοκληρωτικό εκφασισμό της ρωσικής Κοινωνίας, ο Βλαντιμίρ Πούτιν πετυχαίνει έναν ακόμη στόχο του, τον οποίον έχουμε την αίσθηση ότι θα «πουλήσει» και στους Κινέζους, για την ώρα, συμμάχους του.

Εξηγούμεθα. Δεν είναι λίγοι στη χώρα μας και όχι μόνον, αυτοί που νομίζουν ότι η σημερινή ρωσική εξουσία «ενοχλείται» από την επέκταση του ΝΑΤΟ και άλλα γνωστά παρόμοια. Για τον Πούτιν, πρώην αξιωματικό της KGB, για τις επιδιώξεις του, αυτή είναι μια περίφημη πρόφαση, την οποίαν επιπλέον προβάλλουν και οι Δυτικοί ειδικοί, καθηγητές, πολιτικοί και άλλοι τινές. Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά ότι από χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ και την ΕΕ που κάθε μέρα αγοράζουν από τη Ρωσία 800 εκατομ. ευρώ ενέργεια και έχουν επενδύσει τα 30 τελευταία χρόνια 860 δισ. ευρώ, δεν διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο. Πλην ενός: Αυτόν του εκδημοκρατισμού της χώρας του.

Έβολα και Ντούγκιν

Το πρόβλημά του είναι ότι το χρήμα αυτό συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική χειραφέτηση της ρωσικής κοινωνίας, η οποία θα ξυπνήσει από το βαθύτατο ιστορικό αντιδημοκρατικό λήθαργό της και θα αρχίσει να ζητάει δικαιώματα, δημοκρατία και άλλα «ενοχλητικά» παρόμοια. Άρα, η οικονομική ανάπτυξη θα οδηγήσει σε αμφισβητήσεις της εξουσίας σε μια χώρα, η οποία έχει ευάλωτη δημοκρατική παράδοση. Μια τέτοια εξέλιξη θα επηρεάσει άμεσα και τα σχέδια Πούτιν για τη ρωσοποίηση του Καυκάσου, μια εξέλιξη απαραίτητη για την κυριαρχία της Ρωσίας και της πολιτικής της φιλοσοφίας στην Ευρασία. Η σημερινή Ρωσία του Πούτιν , πρέπει να τονιστεί, διέπεται από μια πλήρως αντιφιλελεύθερη, αντιδημοκρατική και μυστικιστική ιδεολογία, οι ρίζες της οποίας μπορούν να αναζητηθούν στην φασιστική Ιταλία και στη φιλοσοφία του ελάχιστα γνωστού Ιταλού φιλόσοφου Τζούλιο Έβολα (1898-1974). Γνωστός στην προμουσολινικη Ιταλία για τις θέσεις και απόψεις του κατά της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της αστικής κοινωνίας, της ελεύθερης οικονομίας και της προς τα κάτω εκλαίδευσης, ο Έβολα, φίλος και εμπνευστής αργότερα του Χίμλερ, είναι σήμερα ένας από τους αγαπημένους φιλόσοφους του Ρώσου διανοούμενου Αλέξανδρου Ντούγκιν, 60 ετών, θεωρητικού της «τέταρτης πολιτικής θεωρίας».

Μια θεωρία η οποία αν την αναλύσει κανείς σε βάθος, αντιπροσωπεύει για τον Βλαντιμίρ Πούτιν ότι το «Mein Kamf» (Ο Αγών μου) για τον Αδόλφο Χίτλερ, Υπογραμμίζουμε ότι ήταν το 1996, αρχή της πολιτικής παρουσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν στη ρωσική πολιτική ζωή, όταν ο Αλέξανδρος Ντούγκιν δημοσίευσε το βιβλίο «Τα θεμέλια της Γεωπολιτικής: Το Γεωπολιτικό Μέλλον της Ρωσίας». Στο βιβλίο του αυτό, ο Ρώσος φιλόσοφος, τον οποίον την ίδια χρονιά συνάντησα στο Στρασβούργο με την ευκαιρία της εισόδου της Ρωσίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, κάνει μια ανασκόπηση της ρωσικής κυριαρχίας στην ευρασιατική περιοχή και γενικότερα στον κόσμο και τονίζει ότι σε καμμιά περίπτωση, η κυριαρχία αυτή δεν πρέπει «να εκφυλιστεί με την ενσωμάτωση της Ρωσίας στο φιλελεύθερο δυτικό πλέγμα σχέσεων».

Απαραίτητο σήμερα ανάγνωσμα της Ρωσικής Στρατιωτικής Ακαδημίας του Γενικού Επιτελείου, το βιβλίο του και ο Αλ. Ντούγκιν ασκούν σημαντική επίδραση στους κόλπους της ρωσικής στρατιωτικής ελίτ και έως ένα βαθμό επηρεάζουν και καίρια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Η δε πρόταση του Ντούγκιν για τη δημιουργία μιας νέας αυτοκρατορίας, αυτής της «Ευρασίας» που θα είναι αντιφιλελεύθερη, βαθύτατα θρησκευτική και ηθική και στρατιωτικά ισχυρή με τη Ρωσία στην κορυφή της, κάθε άλλο παρά απαρατήρητη είναι στους κόλπους του ρωσικού στρατιωτικού κατεστημένου. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες για τον Ντούγκιν, αντιπροσωπεύουν μια παρακμή ακατάλληλη για την ευρασιατική σκέψη και η οποία θα έπρεπε είτε να σταματήσει, είτε ακόμα καλύτερα, να καταστραφεί.

«…Πρέπει να δημιουργήσουμε στρατηγικές συμμαχίες για να ανατρέψουμε την παρούσα τάξη πραγμάτων, της οποίας ο πυρήνας θα μπορούσε να περιγραφεί ως “ανθρώπινα δικαιώματα, αντιιεραρχία και πολιτική ορθότητα”, οτιδήποτε δηλαδή αποτελεί το πρόσωπο του Θηρίου, του Αντίχριστου με άλλα λόγια…», τονίζει ο Ρώσος εμπνευστής του Πούτιν.

Ο Ντούγκιν πιστεύει ότι αυτή η νέα ευρασιατική αυτοκρατορία είναι το εκ γενετής δικαίωμα του ρωσικού λαού να κυβερνά για άλλη μια φορά τους «κατώτερους λαούς» στα εδάφη που τον περιβάλλουν. Σύμφωνα με τον Ντούγκιν, οι Ρώσοι είναι ένας μεσσιανικός λαός, με «καθολική, πανανθρώπινη σημασία».

Κατά τη διάρκεια της ζωής του έχει κατασκευάσει και έχει γράψει έναν εξ ολοκλήρου ψεύτικο μύθο του ρωσικού λαού. Οι Ρώσοι είναι, σύμφωνα με τον Ντούγκιν, ένας «αυστηρός και ιερός λαός», που κατάγεται από κάποιο απροσδιόριστο βόρειο αρκτικό βασίλειο της Υπερβόρειας και προορίζεται να κυριαρχήσει στη γη.

Ο Ντούγκιν και η Ελλάδα

Στην Ελλάδα, οι παραπάνω ιδέες και απόψεις, προωθούνται από διαφόρους ιστότοπους, κάποιοι από τους οποίους πρόσκεινται και στη «Χρυσή Αυγή» αλλά και από επώνυμους πολιτικούς, δημοσιογράφους και επιχειρηματίες. Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης και η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Διάλογος των Πολιτισμών», η οποία χρηματοδοτείται από τον Ρώσο ολιγάρχη και δεξί χέρι του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Γιακούνιν, πρώην προέδρου των Ρωσικών Σιδηροδρόμων. Όσο για τα ετήσια συνέδρια της Οργάνωσης, από το 2003 έως και το 2019 γίνονταν στη Ρόδο.

Μέσα λοιπόν σε ένα υπό διαμόρφωση νέο και πολυπολικό γεωπολιτικό περιβάλλον η Ρωσία σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να αναπτυχθούν και να διαδοθούν περαιτέρω στον κόσμο δημοκρατικοί θεσμοί και έννοιες, όπως η ελευθερία. Ιδιαίτερα δε τρομάζει στην ίδεα ότι παρόμοιοι θεσμοί θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν στη Κεντρική Ασία και τον Καύκασο. Ο Πούτιν, ο Σι, ο Ντούγκιν, ο Λουκασένκο και άλλοι Ασιάτες δικτάτορες, τρομάζουν κυριολεκτικά στην προοπτική μιας Ευρασίας, κέντρο του κόσμου, που θα ήταν δημοκρατική και θα πρόφεραν οι πολίτες της τη λέξη ελευθερία.

Ο Πούτιν λοιπόν, για λογαριασμό της Διεθνούς των Δικτατόρων, έχει κηρύξει πόλεμο στο κράτος δικαίου. Και γι’ αυτό το τελευταίο κάποιες χιλιάδες Ουκρανοί χάνουν τη ζωή τους, με αβέβαια προοπτική για μας και τους ίδιους. Όλα τα άλλα είναι «ωραίες ιστορίες» για χρήσιμους ηλιθίους, κατά Λένιν.