Το ρίσκο του Μητσοτάκη

«Παίρνω το ρίσκο» να μη γίνουν εκλογές στο τέλος του καλοκαιριού αλλά μετά από έναν «δύσκολο χειμώνα», διαβεβαίωσε ο Μητσοτάκης (Σκάι, 7/7).

Με λιγότερα λόγια και χωρίς εξηγήσεις το είχε διατυπώσει και την προηγουμένη στη Βουλή (6/7). Δύο φορές μέσα σε δύο μέρες.

Διαβάστε επίσης: Δημοσκόπηση: Στις 8,5 μονάδες η διαφορά ΝΔ -ΣΥΡΙΖΑ – Με ποιο κριτήριο θα ψηφίσουν στις εκλογές

Η αλήθεια είναι πως για τον χρόνο των εκλογών ποτέ δεν είχε πει κάτι αντίθετο.

Σε μια πρώτη φάση έλεγε «εκλογές στο τέλος της τετραετίας» σχεδόν αξιωματικά επειδή αυτό θεωρούσε «θεσμικά» σωστό.

Σε δεύτερη φάση προσέθεσε ένα «αλλά». Τις παρενέργειες μιας πολύμηνης προεκλογικής περιόδου και την τοξικότητα της αντιπολίτευσης.

Στη σημερινή φάση το «αλλά» αποσύρθηκε, παρόλο που ούτε οι παρενέργειες ούτε η αντιπολίτευση άλλαξαν.

Τι το καινούργιο έχουμε;

Οτι για πρώτη φορά ο Μητσοτάκης ενέταξε τον χρόνο των εκλογών σε ένα αφήγημα σταθερότητας. Δεν είναι λοιπόν ζήτημα αξιωματικό, ούτε «θεσμικό» – άλλωστε στην Ελλάδα το «θεσμικό» είναι συνήθως το παραμύθι των κορόιδων…

«Παίρνω το ρίσκο της σταθερότητας κι αν αυτό έχει πολιτικό κόστος, ας έχει» είπε ο Μητσοτάκης.

Φυσικά το ρίσκο είναι υπαρκτό. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης λέει πως έχει εμπιστοσύνη στους ψηφοφόρους και θα κερδίσει τις εκλογές όποτε κι αν γίνουν. Δεν λέει κάτι παράλογο, αρκεί να αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος.

Εκλογές πάντως στο τέλος του καλοκαιριού και με τα γνωστά δεδομένα θα έμοιαζαν μάλλον με περίπατο. Δημοσκοπικά και πολιτικά είναι κυρίαρχος. Κανείς δεν του δημιουργεί δυσκολίες, ακόμη λιγότερο μια παραπαίουσα αντιπολίτευση. Το σύστημα εξουσίας είναι πανίσχυρο. Και μόνο τα απρόβλεπτα γεγονότα τον απειλούν.

Είναι όμως πραγματικό ρίσκο; Θεωρητικά ναι. Οταν είσαι καβάλα στο άλογο και επιλέγεις τον καλπασμό παίρνεις πάντα το ρίσκο να πέσεις.

Πρακτικά όμως ο Μητσοτάκης φαίνεται να πιστεύει πως πολύ δύσκολα μια αντιπολίτευση «που είναι για τα μπάζα» θα μπορέσει να του αμφισβητήσει την πρώτη θέση στις εκλογές. Ούτως ή άλλως χορεύουν στον ρυθμό που τους τραγουδάει μέρα με τη μέρα.

Αλλά εκεί είναι όλο το μυστικό. Μόνο η πρώτη θέση διασφαλίζει στον Μητσοτάκη ότι θα είναι ο πρωταγωνιστής στο σενάριο της σταθερότητας που έχει επιλέξει.

Διότι είναι καταφανές πως με τον χρόνο των εκλογών επέλεξε ουσιαστικά εκλογικό σενάριο. Θα κατέβει ως «εθνικός κυβερνήτης» εναντίον σκερβελέδων. Και «εθνικός κυβερνήτης» δευτερότριτος δεν υπάρχει.

Να θυμίσω πάντως πως το «πολιτικό είδος ΣΥΡΙΖΑ» είναι μάλλον ο βολικότερος αντίπαλος που θα μπορούσε να προκύψει στον Μητσοτάκη.

Τους έχει πάρει το Κέντρο, το πατριωτικό, το διεθνές, το ευρωπαϊκό και την κυβερνησιμότητα. Εχει χάσει τον Κύρτσο. Υποθέτω θα το αντέξει.

Εως τώρα λοιπόν δεν απειλείται. Και αν έχω καταλάβει καλά από όσους ασχολούνται σοβαρά με τη διερεύνηση της κοινής γνώμης, δύσκολα θα απειληθεί.

Μόνο που η εποχή των προφητών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Μερικές χιλιάδες ψήφοι κλόνισαν τον ακλόνητο Μακρόν. Σε ένα σενάριο με δύο γύρους. Οπου ο γάλλος πρόεδρος βρέθηκε και εκείνος απέναντι σε μια αντιπολίτευση σκερβελέδων ενώ είχε καθαρίσει την πρώτη παρτίδα.

Μάλιστα δεν χρειάστηκε καν να επιλέξει το ρίσκο, ήταν οι συνταγματικές προθεσμίες.

Συνεπώς γραμμικές εξελίξεις στην πολιτική δεν υπάρχουν. Αλλά αν απειληθεί η σταθερότητα (που λέει κι ο Μητσοτάκης…) υπάρχουν οι εκλογές.

Στο όνομα της σταθερότητας.

Οργουελ

Στα ωραιότερα της Βουλής ήταν η αντιπαράθεση Μητσοτάκη και Τσίπρα για τον Τζορτζ Οργουελ με έκτακτη σύμπραξη Κουτσούμπα.

Ομολογώ ότι αγνοούσα πως κυκλοφορούσαν τέτοιες λογοτεχνικές ανησυχίες.

Στην ουσία η διαφωνία αφορούσε το δικαίωμα ενός ελεύθερου ανθρώπου να είναι με τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» αλλά και βαθιά αντικομμουνιστής.

Σε όλη την υφήλιο αυτά πάνε μαζί. Στην Ελλάδα υπάρχουν αντιρρήσεις.

Αντιθέτως στο Ευρωκοινοβούλιο ο Παπαδημούλης αποφάσισε ότι ο Μητσοτάκης υπέστη «Βατερλό» από τον ίδιο Παπαδημούλη και κομπανία.

Εμείς στην τηλεόραση άλλα είδαμε.

Αυτό δεν εμπόδισε τον καταχεριαζόμενο Παπαδημούλη όχι μόνο να δηλώνει νικητής αλλά και να αυτοανακηρύσσεται δούκας του Ουέλιγκτον.

Αλλωστε ούτε στο πραγματικό Βατερλό υπήρχαν τηλεοράσεις!

Κουτοπονηριές

Μια μερίδα του Τύπου στην Ελλάδα ανησυχεί ελεύθερα και θορυβωδώς για την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα.

Δικαίωμά τους. Κι εγώ ανησυχώ για τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού.

Αλλωστε η ελεύθερη διατύπωση των ανησυχιών τους είναι η καλύτερη απόδειξη ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Την περασμένη Τρίτη, ο Μητσοτάκης έδειξε στο Ευρωκοινοβούλιο δύο εχθρικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων για να το αποδείξει («Αυγή» και «Δημοκρατία»).

Ειλικρινά όμως δεν κατάλαβα γιατί ενοχλήθηκαν οι ανήσυχοι που τους έδειξε.

Αν η επίδειξη της ελευθερίας του Τύπου δεν είναι η καλύτερη απάντηση στις ανησυχίες για την ελευθερία του Τύπου, τότε ποιος είναι; Οι Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα;

Η απόδειξη της πουτίγκας είναι ότι την τρως, έλεγε ο Ενγκελς. Και η απόδειξη της ελευθερίας του Τύπου είναι ότι ο καθένας στην Ελλάδα μπορεί να δημοσιεύει ή να λέει ό,τι του κατέβει κι όπου του κατέβει.

Δεν έχω καταλάβει να παρεμποδίστηκε καμία αντιπολιτευτική ή διαφορετική άποψη ή φωνή. Ούτε να αποσιωπήθηκε – στο μέτρο της σημασίας της, φυσικά.

Εκείνο που δεν μπορεί να συμβεί (και δεν θα συμβεί…) είναι στο όνομα της ελευθερίας του Τύπου να επιβληθεί ένας συγκεκριμένος Τύπος. Στον οποίο κάποιοι θα υπαγορεύουν τι θα γράφουμε, τι θα λέμε και ποιο είναι το σωστό.

Ούτε στον ύπνο τους!

Αποκλείεται δηλαδή να γίνουμε όλοι «Αυγή», «Εφημερίδα των Συντακτών» ή «Documento». Δικαίωμά τους να τους αρέσει και δικαίωμά μας να μη μας αρέσει.

Κάποιοι ας πούμε κραυγάζουν «Μητσοτάκη γ@μιέσ@ι!», πολλοί άλλοι δεν συμφωνούν και δεν κραυγάζουν.

Η ελευθερία του Τύπου επιτρέπει σε όποιους θέλουν να ασκούν τη δημοσιογραφία που νομίζουν. Απλώς δεν μπορεί να επιβάλει σε όλους να ασκούν τη δημοσιογραφία που νομίζουν οι άλλοι.

Ακόμη περισσότερο όταν υπάρχουν ήδη εθελοντές να το κάνουν. Οποιος θέλει τους διαβάζει, τους ακούει και τους παίρνει υπόψη του. Οποιος δεν θέλει, στα σκουπίδια.

Αυτός είναι ο ορισμός της ελευθερίας.

Και οι κουτοπονηριές κομμένες.