Economist: Ζώντας τόσο πολύ η βασίλισσα Ελισάβετ πρόσφερε την ψευδαίσθηση σταθερότητας

Για το τέλος μιας εποχής κάνει λόγο ο Economist, με αφορμή τον θάνατο της Βασίλισσας Ελισάβετ, τονίζοντας πως η Βρετανία χάνει το νήμα που κρατούσε ενωμένο το έθνος και το συνέδεε με το παρελθόν του.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, τις επόμενες ώρες και μέρες, η βασιλική οικογένεια θα κάνει ό,τι μπορεί καλύτερα, και θα κρύψει την αβεβαιότητα και το συναίσθημα με φανταχτερά τελετουργικά. Θα υπάρχουν σημαίες μεσίστιες, θα χτυπήσουν οι καμπάνες. «Αλλά προς το παρόν, υπάρχει δυσφορία».

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη Βρετανία χωρίς τη βασίλισσα Ελισάβετ εν μέρει επειδή σχεδόν όλοι τη γνώριζαν μόνο με αυτήν. Πέθανε σε ηλικία 96 ετών έχοντας ανέβει στο θρόνο σε ηλικία 25 ετών. Η Ελισάβετ Β’ ήταν η γηραιότερη και μακροβιότερη μονάρχης της Βρετανίας. Εμφανίστηκε σε περισσότερα νομίσματα από οποιαδήποτε άλλη προσωπικότητα, ενώ είχε ίσως την εικόνα που είχε αναπαραχθεί όσο καμία άλλη στην ιστορία.

Διαβάστε επίσης: Τράπεζα Αγλλίας: Μετά την περίοδο πένθους οι ανακοινώσεις για το εθνικό νόμισμα

Νέο είδος οικειότητας

Η σχέση μεταξύ του λαού και της βασίλισσας ήταν μια σχέση μεγάλης απόστασης και περίεργης οικειότητας, γράφει ο Economist. Υποκλίνεσαι μπροστά στον μονάρχη σουκαι όμως κρατάς το κεφάλι του στο χέρι και το χρησιμοποιείς για να πληρώσεις για πατάτες. Η Ελισάβετ Β’ έφερε ένα νέο είδος οικειότητας. Οι Βικτωριανοί πίστευαν ότι για να επιβιώσει, η μοναρχία πρέπει να κρατήσει τις αποστάσεις της: «Δεν πρέπει να αφήνουμε το φως της ημέρας να μπει στη μαγεία». Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της, όχι μόνο το φως της ημέρας, αλλά και οι φωτογραφικοί φακοί εισχώρησαν. Αυτό βέβαια δεν πήγαινε πάντα καλά. Το 1997, όταν η Νταϊάνα -που την καταδίωκαν οι παπαράτσι- πέθανε σε ένα τούνελ του Παρισιού, η Ελισάβετ καταδιώχθηκε με τη σειρά της..

Οι αξίες της Ελισάβετ – της στωικότητας και του καθήκοντος, της διατήρησης της ψυχραιμίας και κυρίως της σιωπής – ήταν αυτές μιας άλλης εποχής. Κάτω από το βλέμμα των σύγχρονων μέσων ενημέρωσης, τέτοιες «παλιομοδίτικες» αξίες έμοιαζαν με ασπρόμαυρη ταινία.  Καθώς η εποχή των ΜΜΕ έγινε η εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η ενσυναίσθηση μείωσε την σκληρή κριτική. Η διάθεση απέναντί ​​της άλλαξε. Η σιωπή, που φαινόταν κάτι αναχρονιστικό, άρχισε να φαίνεται  ακόμη και αναζωογονητικό.

Ψευδαίσθηση σταθερότητας

Και τώρα έφυγε. Ο Walter Bagehot – αυτός ο Βικτωριανός του οποίου το βιβλίο μελέτησε η Ελισάβετ – έγραψε κάποτε ότι η μοναρχία «λειτουργεί ως μεταμφίεση» επιτρέποντας σε ένα έθνος «να αλλάξει χωρίς να το γνωρίζουν οι αδιάφοροι άνθρωποι». Ζώντας τόσο πολύ, η Ελισάβετ πρόσφερε την ψευδαίσθηση της σταθερότητας σε ένα έθνος που στην πραγματικότητα άλλαζε σημαντικά. Ο προκάτοχός της, ο Εδουάρδος VIII, ο οποίος γεννήθηκε σε μια εποχή ιστιοφόρων με κανόνια και πέθανε στην εποχή των πυρηνικών κεφαλών, έγραψε ότι τόσα πολλά είχαν αλλάξει τόσο γρήγορα που ένιωθε «σαν να ταξίδευσε με χρονομηχανή».

Η Ελισάβετ εγκαταλείπει μια χώρα, και την Κοινοπολιτεία, πολύ διαφορετικές. Όταν ανέβηκε στο θρόνο, τα απομεινάρια της αυτοκρατορικής εξουσίας παρέμεναν. Με τον θάνατό της κόπηκε ένα τελευταίο νήμα που έδενε τη Βρετανία με μια εποχή μεγαλείου.

Λίγοι αισθάνονται σίγουροι ότι η μοναρχία θα ευδοκιμήσει χωρίς αυτήν. Πολλοί φοβούνται ότι ο Κάρολος δεν θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο ρόλος του δεν είναι εύκολος. Το να περιμένεις τόσο καιρό είναι σκληρό και το αποτέλεσμα του μακροβιότερου μονάρχη στον κόσμο είναι ο μακροβιότερος κληρονόμος του κόσμου.