Αστρονομία: Ανιχνεύθηκε η πιο μακρινή μαύρη τρύπα που «καταπίνει» άστρο

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αστρονόμοι ανακοίνωσαν ότι πραγματοποίησαν την πιο μακρινή μέχρι σήμερα ανίχνευση μαύρης τρύπας που «καταπίνει» ένα κοντινό άστρο, σε απόσταση περίπου 8,5 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, και παράλληλα στέλνει έναν τρομερά φωτεινό πίδακα ακτινοβολίας προς τον πλανήτη μας.

Διαβάστε επίσης – NASA: To Orion κατέρριψε ιστορικό ρεκόρ απόστασης από τη Γη

Αυνήθιστη νέα ισχυρή πηγή φωτός

Φέτος τον Φεβρουάριο επίγεια τηλεσκόπια είχαν παρατηρήσει μια ασυνήθιστη νέα ισχυρή πηγή φωτός, που έλαμψε περισσότερο από 1.000 τρισεκατομμύρια ήλιους. Την ονόμασαν ΑΤ2022cmc και επί μήνες προσπαθούσαν να καταλάβουν από πού προερχόταν. Τώρα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για μια τεράστια μαύρη τρύπα σε έναν μακρινό γαλαξία, η οποία, καταπίνοντας ένα γειτονικό άστρο, εξέπεμψε τα απομεινάρια του με τη μορφή πίδακα ακτινοβολίας που, κινούμενη σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, έτυχε να στοχεύει κατευθείαν στη Γη και έτσι έγινε ορατή.

Διαβάστε επίσης: Artemis I: Σε απόσταση αναπνοής από τη Σελήνη η κάψουλα Orion

Τα άστρα που περιφέρονται πολύ κοντά σε μια μαύρη τρύπα, καταστρέφονται από τις τρομερές βαρυτικές ελκτικές δυνάμεις στην περιφέρειά της, γεγονός που απελευθερώνει τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Μέχρι σήμερα ελάχιστες τέτοιες ακραίες και σπάνιες περιπτώσεις, που ονομάζονται «Tidal Disruption Events (TDE)», έχουν παρατηρηθεί από τους αστρονόμους.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τους Ιγκόρ Αντρεόνι (Πανεπιστήμιο Μέριλαντ) και Ντιράτζ Πασάμ (ΜΙΤ), οι οποίοι έκαναν δύο σχετικές δημοσιεύσεις στα περιοδικά «Nature» και «Nature Astronomy», κατάφεραν να μελετήσουν το φαινόμενο με 21 τηλεσκόπια σε διάφορες περιοχές του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος (ακτίνες γάμα υψηλής ενέργειας, ακτίνες-Χ, ραδιοκύματα, υπεριώδη ακτινοβολία, ορατό φως). Η θερμότητα που αναπτύχθηκε στην πηγή του φωτός, εκτιμάται ότι ήταν περίπου 30.000 βαθμοί Κελσίου, ενώ η μαύρη τρύπα πιθανώς «καταπίνει» κάθε χρόνο μια μάζα αντίστοιχη με μισό ήλιο.

Σύνδεσμοι για τις επιστημονικές δημοσιεύσεις:

https://www.nature.com/articles/s41586-022-05465-8

και

https://www.nature.com/articles/s41550-022-01820-x