Με τη γίδα στην πλάτη

Πληθαίνουν οι περιπτώσεις όπου βουλευτές και πολιτικά στελέχη συλλαμβάνονται με την «γίδα στην πλάτη».

Και από διαφορετικές παρατάξεις.

Μικρή σημασία έχει ότι τις περισσότερες φορές όσα τους καταλογίζονται θυμίζουν τη συζήτηση για το νόμιμο και το ηθικό.

Άλλωστε, και εκείνος που είχε τη φαεινή ιδέα να επικαλεστεί τη νομιμότητα των πράξεων του, παραβλέποντας ότι το πρόβλημα ήταν η ηθική απαξία, δεν είχε και καλά ξεμπερδέματα.

Το ζήτημα δεν είναι εάν ήταν τυπικά νόμιμη η διαδικασία που χρησιμοποίησε κάποιος για να πάρει μια επιδότηση, να χτίσει ένα σπίτι, να κάνει μια ρύθμιση σε μια οφειλή του, να αποφύγει μια κατάσχεση.

Γιατί η κοινή γνώμη δεν κρίνει με όρους δικαστηρίου και τυπικής νομιμότητας.

Το ζήτημα είναι εάν αυτός που διεκδικεί την ψήφο, για να εκπροσωπήσει τους εκλογείς του, κάνει σαφές ότι κινείται χωρίς εκπτώσεις και χωρίς «παραθυράκια».

Η κοινωνία ακόμη και εάν στην καθημερινή της πρακτική διεκδικεί να βρει και αυτή μια βολική «ρύθμιση» ή κάποιος να της σφυρίξει ένα «παραθυράκι» του νόμου που μπορεί να τη διευκολύνει, δεν περιμένει να δει πολιτικούς που απλώς θα κάνουν τα ίδια με αυτή.

Οι άνθρωποι δεν αναζητούν πολιτικούς «σαν τα μούτρα» τους, αλλά πολιτικούς που να μπορούν να παράγουν έργο και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Δηλαδή, η κοινωνία εξακολουθεί να αναζητά πολιτικούς που να έχουν «ηθικό πλεονέκτημα».

Γιατί όταν η κοινωνία φτάσει στο σημείο να θεωρεί δεδομένο ότι εκλέγει διεφθαρμένους πολιτικούς, τότε θα έχουμε όλοι σοβαρό πρόβλημα.

Γιατί αυτό είναι το τελευταίο στάδιο πριν το «όλοι ίδιοι είναι» που είναι η βασιλική οδός για την επιστροφή της ακροδεξιάς στο προσκήνιο.

Όμως, τα κόμματα δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται αυτό. Εξ ου και οι διάφορες περιπτώσεις πολιτικών με τη γίδα στη πλάτη που σκάνε.

Και εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν θεωρώ ότι οι πολιτικοί πρέπει να είναι ανεπάγγελτοι. Και αυτό γιατί σε αυτή την περίπτωση θα αναζητήσουν «χορηγούς». Ούτε είναι πρόβλημα να είναι «πετυχημένοι». Γιατί είναι καλό να φέρνουν στην πολιτική την εμπειρία και τη γνώση τους.

Όμως, δεν μπορούν οι πολιτικοί να πιστεύουν ότι θα είναι πολιτικοί αλλά θα συνεχίσουν να κάνουν «δουλίτσες». Γιατί συχνά οι «δουλίτσες» σημαίνουν εξαρτήσεις και αυτό γεννά άλλα προβλήματα, την ώρα που εάν έχουν «ευνοϊκή μεταχείριση», εντείνεται ένα κλίμα στην κοινωνία ότι «η πολιτική είναι διαφθορά».

Υπήρχαν εποχές που η Αριστερά έβγαζε βουλευτές γιατί είχε τους γιατρούς που εξέταζαν και θεράπευαν τους φτωχούς χωρίς να ζητούν δραχμή και στη Δεξιά υπήρχαν πολιτικοί που έκαναν πράξη το ότι από την πολιτική πρέπει να βγαίνεις φτωχότερος.

Ας το θυμηθούν αυτό όσοι σήμερα βλέπουν με αγωνία το ενδεχόμενο να βγει από τις κάλπες μήνυμα καταδίκης με παραπάνω από έναν αποδέκτες.