Στην προσπάθειά του να αυξήσει τα έσοδα, το ελληνικό κράτος επιδείκνυε διαχρονικά εντυπωσιακή επινοητικότητα.
Ανατρέχοντας στο αρχείο του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» – έναν πραγματικό θησαυρό – συναντάμε πολλές ευφάνταστες προτάσεις. Mεταξύ άλλων διαβάζουμε ότι είχαν γίνει σκέψεις να επιβληθούν φόροι ακόμη και σε όσους είχαν σκύλο, σχεδίαζαν να φύγουν στο εξωτερικό ή… παρέμεναν ανύπαντροι έως τα 30! Η φοροεπιδρομή ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη, ενώ η φοροδιαφυγή οργίαζε ανενόχλητη.
Η ιστορία αποδεικνύει ότι ο περιορισμός του φαινομένου μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον εξαλειφθεί η αμοιβαία καχυποψία του πολίτη με το κράτος και αποκατασταθεί η σχέση εμπιστοσύνης.
Ο πολίτης θα αποκτήσει την πολυπόθητη φορολογική συνείδηση όταν πειστεί ότι και το τελευταίο ευρώ πιάνει τόπο και δεν σπαταλιέται σε έργα χωρίς κοινωνικό αποτύπωμα.
