Θέλει κόπο, τρόπο ή απλώς χρήματα;

Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από τα κεφάλια των παιδιών που μόλις λίγες ημέρες πριν ολοκλήρωσαν τη συμμετοχή τους στα μαθήματα στις Πανελλήνιες εξετάσεις: «Γιατί να δώσω πανελλήνιες, να φάω τόσο διάβασμα, τόσα λεφτά σε φροντιστήρια επι τρία χρόνια το λιγότερο και να μην πάω κατευθείαν χωρίς άγχος σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, αφού θα έχω τα ίδια δικαιώματα μετά»;

Μετά και την απόφαση του ΣτΕ που κρίνει συνταγματικό τον νόμο 5094/2024 για την εγκατάσταση και λειτουργία μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στη χώρα μας, υπουργοί -όπως ο Κυριάκος Πιερρακάκης- και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έσπευσαν να μιλήσουν για «δικαίωση της βούλησης μας να γκρεμίσουμε τείχη, να σπάσουμε ριζωμένα ταμπού, να ξεπεράσουμε ιδεοληψίες και να δώσουμε περισσότερες επιλογές και ευκαιρίες στους φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν στη χώρα μας».

Ενδεχομένως να είναι και έτσι. Υπάρχει εξάλλου και η άποψη ότι μια τέτοια κίνηση μόνο καλό θα κάνει και στην οικονομία διότι θα έρθουν και άλλοι φοιτητές, που θα συνεισφέρουν στην ανάπτυξη και των τοπικών οικονομιών.

Το σίγουρο είναι ότι όντως η Ελλάδα, δεν θα είναι πλέον δίπλα στην Κούβα, ούτε θα αποτελεί πια «παγκόσμια εξαίρεση». Αυτή η εξέλιξη θα βοηθήσει και για τα κόστη που θα απαιτούνται για την απευθείας φοίτηση στα 12 εν αρχή μη κρατικά πανεπιστήμια, που θα ιδρυθούν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από  τον ερχόμενο Σεπτέμβριο;

Οι μαθητές και οι οικογένειές τους θα βρίσκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μπροστά σε δυσθεώρητα έξοδα -είτε προετοιμασίας για τις πανελλήνιες είτε για τα δίδακτρα σε μη κρατικά πανεπιστήμια- και άγχος -είτε για την εισαγωγή τους σε σχολή είτε για τη διατήρησή τους σε αυτήν.

Μήπως τελικά, δεν θέλει ούτε κόπο, ούτε τρόπο αλλά μόνο… χρήματα;