Reuters Breakingnews
Οι διευθυντές της HSBC αντιμετωπίζουν ιδιαίτερες δυσκολίες στην εξεύρεση κατάλληλου προέδρου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ηγεσία του διοικητικού συμβουλίου της τράπεζας που εστιάζει στην Ασία και κεφάλαιο 240 δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη δουλειά.
Για να αντικαταστήσει τον Mark Tucker απαιτείται γεωπολιτική οξυδέρκεια, τραπεζικές γνώσεις και προθυμία να αφιερώσει πολλές ώρες σε εκτελεστικό επίπεδο χωρίς αντίστοιχη αμοιβή. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η διαδικασία είναι τόσο επίπονη.
Σύμφωνα με την Financial Times, το διοικητικό συμβούλιο θα ακούσει αυτή την εβδομάδα τις προτάσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου George Osborne και του Kevin Sneader της Goldman Sachs.
Κανένας από τους δύο δεν είναι ιδανικός. Ο Osborne, για παράδειγμα, δεν έχει ασκήσει εκτελεστικό ρόλο σε χρηματοπιστωτική εταιρεία. Ούτε είναι ειδικός στην Ασία, που είναι η πιο σημαντική γεωγραφική περιοχή για την HSBC.
Ο Sneader πληροί πολύ περισσότερα κριτήρια, ως πρόεδρος, των δραστηριοτήτων της Goldman στην περιοχή εκτός Ιαπωνίας. Επίσης, ηγήθηκε της εταιρείας συμβούλων McKinsey και έχει ζήσει και εργαστεί στο Χονγκ Κονγκ, που είναι η πατρίδα της τράπεζας με έδρα το Λονδίνο. Ωστόσο, δεν είναι πραγματικά τραπεζίτης με την έννοια που έχει η HSBC. Οι βασικές δραστηριότητες του ομίλου περιλαμβάνουν λιανική τραπεζική, χρηματοδότηση εμπορικών συναλλαγών και εμπορική τραπεζική, οι οποίες έχουν σχετικά λίγα κοινά με την παροχή συμβουλών σε εταιρικούς πελάτες για συναλλαγές και άλλα παρόμοια θέματα.
Θα ήταν δελεαστικό να αποδώσουμε στις αμοιβές την αιτία για αυτή την αργή και απογοητευτική αναζήτηση. Η συνολική αμοιβή του Tucker πέρυσι ήταν λίγο πάνω από 1,6 εκατομμύρια λίρες (2,2 εκατομμύρια δολάρια), σε σύγκριση με τα 5,5 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα (6,9 εκατομμύρια δολάρια) του Colm Kelleher στην UBS. Ωστόσο, αυτό είναι υπερβολικά απλοϊκό: οι Ελβετοί πρόεδροι έχουν περισσότερες επίσημες ευθύνες σε επίπεδο στελεχών, κάτι που θεωρητικά δικαιολογεί τα επιπλέον χρήματα.
Η αμοιβή του Tucker ήταν πολύ υψηλότερη από εκείνη πολλών λιγότερο ενεργών προέδρων, όπως στην BNP Paribas, Barclays και Deutsche Bank.
Σε κάθε περίπτωση, οι κατάλληλοι υποψήφιοι για αυτό το επίπεδο θέσης δεν έχουν συνήθως ανάγκη από τα χρήματα. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι περισσότερο η αναντιστοιχία μεταξύ του επιπέδου ευθύνης και του τίτλου της θέσης, καθώς οι πρόεδροι του διοικητικού συμβουλίου της HSBC ιστορικά ενεργούσαν περισσότερο ως διευθύνοντες σύμβουλοι. Η αμοιβή -η οποία βρίσκεται κάπου μεταξύ του εκτελεστικού και του μη εκτελεστικού επιπέδου- είναι συνάρτηση αυτής της ασυνήθιστης περιγραφής της θέσης.
Το ερώτημα είναι τι μπορούν να κάνουν για όλα αυτά μέλη του διοικητικού συμβουλίου όπως η Ann Godbehere, η οποία ως ανώτερη ανεξάρτητη διευθύντρια της HSBC ηγείται της αναζήτησης.
Οι κανόνες διακυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου καθιστούν δύσκολη τη σύνθεση ενός πακέτου τύπου UBS, καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να απαιτήσει να θολώσουν τα όρια μεταξύ μη εκτελεστικού και εκτελεστικού ρόλου.
Η άλλη επιλογή θα ήταν να επιλεγεί ένα πιο «αδιάφορο» πρόσωπο που δεν διαθέτει τις σχετικές τραπεζικές γνώσεις, κάτι που φαίνεται να είναι η κατεύθυνση που παίρνουν τα πράγματα.
Η προφανής λίστα υποψηφίων απλώς αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι ο ιδανικός πρόεδρος πιθανώς δεν υπάρχει.
