Οι προκλήσεις για την Ελλάδα και τη διακυβέρνησή της

Μετά από 33 μήνες στην εξουσία και με σημαντικά εσωτερικά αλλά και παγκόσμια γεγονότα να έχουν σημαδέψει την μέχρι σήμερα θητεία της, η Νέα Δημοκρατία και ο πρόεδρός της, πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, διατηρούν κυρίαρχη θέση στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Και όχι μόνον. Η σημερινή Ελλάδα είναι ένας ισχυρός περιφερειακός πόλος για τη Δύση και άρα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της διεθνούς φιλελεύθερης τάξης κάτι που για παράδειγμα ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, καθηγητής κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, το επισημαίνει συχνά πυκνά, με έμφαση και νόημα, σε σχέση με υπουργούς της ΝΔ και άλλα στελέχη της.

Και από την άποψη αυτή, η σημερινή κυβέρνηση έχει στα χέρια της ένα πολύτιμο διεθνές ιδεολογικό χαρτί, το οποίοι κάποιοι θέλουν να αγνοούν. Προφανώς διότι η σημερινή διεθνής φιλελεύθερη τάξη, ως προϊόν του ορθού λόγου, με λίκνο της την αρχαία Ελλάδα και την προσωκρατική φιλοσοφία που αναπτύχθηκε σε αυτήν, ενοχλεί συστήματα αυταρχικής σκέψης και βίαιης εξουσίας. Κατά συνέπεια ο δυτικός προσανατολισμός της χώρας δεν βολεύει καθόλου παράγοντες που επί πολλά χρόνια τη θεωρούσαν μαλακό υπογάστριο της δημοκρατικής Ευρώπης.

Ιδιαίτερα δε στη σημερινή φάση γεωπολιτικού αναδασμού, στο πλαίσιο της οποίας μια χώρα όπως η Ρωσία προβάλλει χωρίς αιδώ την πλήρη απέχθεια της προς το διεθνές δίκαιο και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια αντιδυτική και αποσταθεροποιημένη Ελλάδα, θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του άτακτου παιδιού

Τούτων λεχθέντων, οι καιροί δεν είναι καθόλου ήρεμοι για την Ελλάδα και την διακυβέρνησή της. Ως γνωστόν, από την αρχή του 2020, οι διαδοχικές κρίσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η κυβέρνηση Μητσοτάκη, την έχουν μεταβάλει σε Κυβέρνηση διαχείρισης κρίσεων. Έβρος, νεοοθωμανικός αναθεωρητισμός, πανδημία Covid-19, σεισμοί, φαινόμενα κλιματικής αλλαγής (πυρκαγιές, «Μήδεια», «Ιανός», «Μπάλος»), ενεργειακή κρίση και τώρα πόλεμος στην Ουκρανία, είναι μια σειρά από γεγονότα τα οποία από μόνα τους σε παγκόσμιο επίπεδο αλλάζουν την καθημερινότητα.

Στο πλαίσιο αυτό, με δεδομένες τις ανεπάρκειες του εγχώριου πελατειακού κράτους και την ευτέλεια κάποιων πολιτικών ηθών, στην συνολική κρίση, η κυβέρνηση ανταποκρίνεται με σοβαρότητα, ρεαλισμό και τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα. Παράλληλα η διεθνής θέση της Ελλάδας έχει αναβαθμιστεί. Οι συμμαχίες με Γαλλία, ΗΠΑ, Ισραήλ, Αίγυπτο, αραβικές χώρες έχουν οδηγήσει τον Ερντογάν σε διεθνή αποδυνάμωση. Την ίδια περίοδο, αποκαταστάθηκε η εξοπλιστική ισορροπία μαζί με το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, ενώ το κράτος ψηφιοποιείται. Το 112 σώζει ζωές. Η οικονομία, παρά την αιμορραγία από τις διαδοχικές κρίσεις, χάρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση διατηρεί ελπίδες ανάπτυξης. Για την ώρα έτσι, η Ελλάδα δανείζεται με μηδενικά επιτόκια. Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης και το νέο ΕΣΠΑ (2021-2027) επιτρέπουν στην κυβέρνηση να σχεδιάσει την Ελλάδα του 21ου αιώνα, «Ελλάδα 2.0», πάνω σε τέσσερις πυλώνες: πράσινος, ψηφιακός, οικονομικός και θεσμικός μετασχηματισμός.

Οι προοπτικές αυτές όμως, ενδέχεται να αντιμετωπίσουν σήμερα, με αφετηρία την άνοδο των τιμών και τις πληθωριστικές πιέσεις έναν γνωστό και ολέθριο εχθρό: τον λαϊκισμό.

Ο τελευταίος παραμονεύει και με σημεία του τον γελοίο ανορθολογισμό είναι έτοιμος να κτυπήσει σε κάθε στιγμή. Η χρεωκοπία της χώρας το 2010 και η πολυεπίπεδη οδυνηρή κρίση που ακολούθησε άνοιξαν τον δρόμο στον ανορθολογισμό και στον λαϊκισμό.

Ως γνωστόν, σε πολιτικό επίπεδο οι παθογένειες αυτές εκφράστηκαν από το υβριδικό πολιτικό μόρφωμα σύμπραξης Αριστεράς και Ακροδεξιάς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που κυβέρνησε για τεσσεράμισι χρόνια. Στο δημοψήφισμα του 2015 ο ανορθολογισμός εκφράστηκε με ένα 61,5%. Ευτυχώς όμως, ο τότε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας ,με την περίφημη κωλοτούμπα του, από τη μια πλευρά απέφυγε τα χειρότερα, από την άλλη δε προσέφερε μια θετική υπηρεσία που είναι η απομυθοποίηση μιας ψευδεπίγραφης Αριστεράς. Κονιορτοποιήθηκε το «ηθικό πλεονέκτημα».

Αποκαλύφθηκε ο ψευδεπίγραφος «προοδευτισμός». Γελοιοποιήθηκε ο αντιαμερικανισμός και σήμερα βλέπουμε ποιοι προσκυνούν τον Πούτιν.

Η πλήρης αποτυχία της τότε νομής της εξουσίας, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο πρώην υπουργός κ. Βασ. Κοντογιαννόπουλος, συνέβαλε στο να δημιουργηθεί μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Μεσαία τάξη και δυναμικές κοινωνικές ομάδες μέσα από μια διαδικασία πολιτικο-ιδεολογικής ωρίμασης αποφορτίστηκαν από ανορθολογικές και ιδεολογικές φαντασιώσεις και απελευθερώθηκαν από διαχωριστικές γραμμές και κομματικές εντάξεις του παρελθόντος.

Στο πρόσωπο του Κυρ. Μητσοτάκη βρήκαν έναν σύγχρονο Ευρωπαίο πολιτικό με τολμηρό μεταρρυθμιστικό λόγο, χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις Και όχι ένα βαλκάνιο λαϊκιστή. Πλεονέκτημά του είναι η φιλελεύθερη ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα, ο πραγματισμός, ο επαγγελματισμός και η τεχνοκρατική αντίληψη άσκησης πολιτικής.

Η νέα διαχωριστική γραμμή που διαπερνά οριζόντια την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα δεν είναι μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Είναι μεταξύ μιας φιλελεύθερης, ορθολογικής και φιλοπροοδευτικής πλειοψηφίας, στον χώρο της οποίας σημαντική μπορεί να είναι και η παρουσία του ΚΙΝΑΛ, και μιας ανελεύθερης, αντιδημοκρατικής, ανορθολογικής και οπισθοδρομικής μειοψηφίας, που εκφράζεται κυρίως από μια αναχρονιστική Αριστερά. Μια Αριστερά που αδυνατεί να προσαρμοστεί στις νέες πραγματικότητες, που ταυτίζει την ελευθερία με την ασυδοσία, την τάξη με την ανομία, την πρόοδο με την οπισθοδρόμηση, την ισότητα με την ισοπέδωση, την ατομική αξιοπρέπεια με γονυκλισίες σε εγκληματίες πολέμου.

Υπό τις παραπάνω συνθήκες, απειλή για τον Κυρ. Μητσοτάκη δεν συνιστά η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, ταυτισμένη με τις παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και στην παρακμή. Αδυνατώντας να εκφέρει έναν σύγχρονο πολιτικό λόγο και να διατυπώσει εναλλακτικές προτάσεις, καταφεύγει στον στείρο αρνητισμό, στην εχθροπάθεια και στις προσωπικές επιθέσεις. Πρόκειται για μια αξιωματική αντιπολίτευση σε δυσαρμονία με την πραγματικότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οι πραγματικές απειλές βρίσκονται στο βαθύτατα παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα και στο χάσμα μεταξύ κομματικών μηχανισμών και κοινωνίας. Το σύστημα αυτό ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανασχέσει μεταρρυθμίσεις και να γκρεμίσει προόδους. Το θλιβερό αυτό σύστημα, έργα μια ημέρες του οποίου βιώνουμε κάθε μέρα, δεν διδάσκεται τίποτε. Είναι τυφλό, κωφό και ανόητο.

Συνεπικουρούμενο δε και από τα παρακμιακά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την ελληνική Δικαιοσύνη και την εκπαίδευση των νέων μας, μπορεί να προκαλέσει και άλλες ακόμα ζημιές. Τις οποίες ως συνήθως θα αποδώσει στους αιώνιους ξένους, πλην Ρώσων υποθέτουμε, και όποιος θέλει ας καταλάβει.