Η ελληνική κοινωνία είναι μια οργισμένη κοινωνία. Μπορεί να μη βιώνει την ακραία επισφάλεια της περασμένης δεκαετίας, ή να αντιμετωπίζει τρομακτικά υψηλή ανεργία, μπορεί να υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι «κυκλοφορεί περισσότερο χρήμα», αλλά παρ’ όλα αυτά είναι οργισμένη. Το κόστος ζωής υπονομεύει την όποια αύξηση των εισοδημάτων και διαμορφώνει μια συνθήκη όπου με υψηλότερους ονομαστικούς μισθούς έχουμε χαμηλότερη αγοραστική δύναμη. Η στεγαστική κρίση κάνει ορατά τα αποτελέσματά της. Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται συχνά είναι κακοπληρωμένες και χωρίς προοπτική. Η «Πράσινη Μετάβαση» γεννά αισθήματα ανασφάλειας είτε για την απώλεια θέσεων εργασίας είτε για την καταστροφή φυσικών τοπίων. Μια διάχυτη αίσθηση ατιμωρησίας όσων «έχουν τα μέσα» και συνάμα αστυνομικής αυθαιρεσίας επιτείνει ένα αίσθημα φόβου. Η τραγωδία στα Τέμπη υπογραμμίζει και τα ελλείμματα στην κρατική λειτουργία και την προσπάθεια συγκάλυψης ευθυνών.
Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά τα αισθήματα οργής δεν συμπίπτουν πάντοτε ως προς το τι ορίζουν ως αντίπαλο, καθώς άλλα χαρακτηριστικά έχει π.χ. η oργή των φοιτητών κατά της εμπορευματοποίησης της γνώσης και άλλα η συντηρητική αγανάκτηση απέναντι στη νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ωστόσο, το στοιχείο της οργής παραμένει κοινό και είναι το κρίσιμο στοιχείο για να κατανοήσουμε και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, τόσο ως προς την εκτίναξη της αποχής όσο και ως προς τους συσχετισμούς.
Το φαινόμενο είναι πανευρωπαϊκό, όπως και πανευρωπαϊκή δείχνει να είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς ως του κατεξοχήν χώρου που επενδύει σε αυτό το αίσθημα οργής, αποδεικνύοντας έτσι και την παταγώδη αποτυχία των περισσότερων παραλλαγών της Αριστεράς να διατυπώσουν στρατηγικές που θα δίνουν σχήμα στην οργή και δεν θα προσπαθούν απλώς να την εκπροσωπήσουν εκλογικά. Γιατί όσο η οργή και η αγανάκτηση δεν βρίσκουν διέξοδο σε πολιτικά σχέδια αλλαγών για περισσότερη δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, τόσο θα ενισχύονται ο κυνισμός της αποχής και ο ακροδεξιός κοινωνικός κανιβαλισμός.
Latest News
Η εποχή της αβεβαιότητας είναι εδώ
Ποιες οι ποικίλες πτυχές και διαστάσεις του άτυπου και σιωπηρού πολέμου μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας για μια θέση ισχύος, σε ένα νέο διεθνές περιβάλλον
Σε φάση συσσώρευσης
Οι επενδύσεις αυξάνονται αλλά δεν ανθούν
Κάψτε όσο ρεύμα θέλετε…
Η πλήρως εξαρτώμενη από το πετρέλαιο οικονομία μας εξηλεκτρίζεται και εμείς ακόμα χτίζουμε σπίτια που θα θερμαίνονται με ορυκτά καύσιμα
Είναι τα Happinomics μία νέα επιστήμη;
Τα «οικονομικά της ευτυχίας» είναι νέα μόδα, ή μία ανατρεπτική μέθοδος προσέγγισης της οικονομίας στα προχωρημένα στάδιά της;
Η προτροπή του Ατζέμογλου
Ο βραβευμένος μόλις αυτή την εβδομάδα Ατζέμογλου σύστησε και κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο για την ελληνική οικονομία που έχει πολύ πιο μεγάλη σημασία
Χωρίς παράταση
Για να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Να επιβραβεύονται οι καλοί και να υπάρχει μια επίπτωση για τους λιγότερο αποδοτικούς
Θα τα γκρεμίσουμε;
Το βραχυκύκλωμα που πάει να δημιουργήσει η πιθανότητα να κριθεί αντισυνταγματικός ο Νέος Οικοδομικός Κανονισμός θα είναι κολοσσιαίων διαστάσεων
Ποιος θα πληρώσει τις επενδύσεις;
Φτάσαμε, ένας σωστός και ευγενής στόχος, όπως η πράσινη μετάβαση ένεκα του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής, να αντιμετωπίζεται με καχυποψία και φόβο
Το μικρό «θαύμα» της ελληνικής μεταποίησης
Το μυστικό της αύξησης της παραγωγικότητας κρύβεται σε δύο κινήσεις
Το τέλος της ιστορίας
Το τέλος του δρόμου για τον ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει το ερώτημα πώς μπορεί να εκπροσωπηθούν τα στρώματα που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί η Αριστερά