Οπως στρώνεις, συνήθως, κοιμάσαι…

Σε άρθρο του πριν από λίγες ημέρες στο Euro2Day ο Τάκης Μίχας αναφέρεται σε ένα θέµα εξαιρετικής, κατά τη γνώμη μου, σημασίας. Σε σπουδαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπως το καλύτερο ίσως business school της χώρας, το Wharton του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, ή στο business school του Harvard και σε άλλα ιδρύματα, μεγάλες εταιρείες διακόπτουν τη χρηματοδότησή τους επειδή επιτρέπονται εκεί εκδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων ή κινητοποιήσεις καταδίκης του Ισραήλ!

Στα μεγάλα αυτά ιδιωτικά πανεπιστήμια οι εταιρικές αυτές χορηγίες έχουν εξαιρετική σημασία για την οικονομική τους επιβίωση και για τη δυνατότητά τους να συνεχίσουν να προσφέρουν τόσο υψηλού επιπέδου παιδεία καθώς και προετοιμασία στελεχών για ηγετικές θέσεις στον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Παραλληλίζοντας την κατάσταση με κρατικά πανεπιστήμια σε άλλες χώρες του πλανήτη, ο Τάκης Μίχας συμπεραίνει πως το φαινόμενο στις ΗΠΑ προσομοιάζει με λογοκρισία και περιορισμό, μέσω οικονομικών εκβιασμών, της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης.

Υπάρχει όμως και μια κάπως διαφορετική ανάγνωση του θέματος. Οταν η μεγάλη οικονομική αυτοκρατορία της Εστέ Λοντέρ, μέσω του γενικού της κληρονόμου Ρον Λοντέρ, ομιλεί για επανεξέταση των χορηγιών της στο Wharton, είναι δεδομένο πως ενοχλείται από κινήσεις που θίγουν κάποιες αρχές και αξίες στις οποίες πιστεύει. Δεν μπορεί τα χρήματα που διαθέτει να χρησιμοποιούνται για υπονόμευση αυτών των αρχών.

Το ίδιο φοβάμαι πως ισχύει και για πολλούς άλλους χορηγούς. Που αρκετοί μάλιστα έχουν εβραϊκές ρίζες και που με τα χρήματά τους έχουν στηρίξει μέχρι τώρα αρκετούς επιστήμονες με αντιεβραϊκά συναισθήματα και φιλοπαλαιστινιακές αντιλήψεις. Μέχρι όμως τις τελευταίες φρικαλεότητες δεν έκαναν χρήση των οικονομικών τους δυνατοτήτων. Υπάρχει όμως κι ένα κάπως διαφορετικό θέμα. Πώς μπορούν τα ακαδημαϊκά αυτά ιδρύματα να αφήνουν υπαινιγμούς, και κάποιες φορές να καταγγέλλουν ευθέως, απόπειρα φίμωσης ή λογοκρισία με απειλές για απόλυση των διοικητικών τους συμβουλίων από τις κινήσεις αυτές των χρηματοδοτών τους, όταν τα τελευταία χρόνια είχαν θέσει σε δίωξη πολλούς καθηγητές που διαφωνούσαν με τη woke culture (την κουλτούρα δηλαδή της πολιτικής ορθότητας) που επικρατούσε εκεί.

Η ελευθερία του λόγου και της ακαδημαϊκής έκφρασης είχε κατάφωρα παραβιασθεί µε την περιθωριοποίηση – ή και απαγόρευση – απόψεων που δεν άρεσαν στην Αριστερά και στους αναθεωρητές της ιστορίας.

Εκδηλώσεις για την «άλλη άποψη» σε ζητήματα δικαιωμάτων μειονοτήτων, σκεπτικιστών για την κλιματική αλλαγή και υπερασπιστών της ελεύθερης οικονομίας και των αρρύθμιστων αγορών δεν επιτρεπόταν να ακουσθούν στα πανεπιστήμια και να προβάλουν τις απόψεις τους ελεύθερα. Πώς μπορούν τώρα να διαμαρτύρονται; Επειδή γεύονται οι ίδιοι το γλυκό που τόσον καιρό σέρβιραν; Πήγαιναν γυρεύοντας γι’ αυτό που τελικά τους συνέβη.