H μεσαία τάξη ζει σαν φτωχή – κι αυτό πια δεν είναι υπερβολή

Παλιά, η φτώχεια είχε όνομα, την έβλεπες ,την καταλάβαινες. Ήταν η εξαθλίωση. Η ουρά στον ΟΑΕΔ, ο συνταξιούχος με δύο σακούλες μακαρόνια από το κοινωνικό παντοπωλείο.

Τώρα, η φτώχεια φοράει καθαρά ρούχα, οδηγεί ένα αυτοκίνητο δεκαετίας και έχει πτυχίο και ίσως και δόσεις.

Είναι ο άνθρωπος που δουλεύει κανονικά, πληρώνεται στην ώρα του, και παρ’ όλα αυτά δεν του περισσεύει τίποτα. Ονομάζεται «μεσαία τάξη». Και ζει μια απαρατήρητη κρίση.

Η οριακή ζωή των «κανονικών ανθρώπων»

Οι αριθμοί λένε ότι ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε. Κοντεύει τα 900 ευρώ και ο μέσος μισθός είναι λίγο πιο πάνω από τα 1.300 ευρώ. Κανείς δεν λέει όμως ότι το ενοίκιο στα μεγάλα αστικά κέντρα έχει φτάσει 600–800 ευρώ. Κανείς δεν λέει ότι τα τρόφιμα ανέβηκαν 20% μέσα σε τρία χρόνια

Κανείς δεν λέει – ή μάλλον, το λένε χαμηλόφωνα – ότι η μεσαία τάξη εργάζεται για να πληρώνει λογαριασμούς και τίποτα άλλο. Όχι ταξίδια. Όχι αποταμίευση. Όχι ανανέωση. Όχι μέλλον.

Ο μέσος Έλληνας δεν είναι τεμπέλης. Είναι εξαντλημένος.

Δουλεύει. Πληρώνει φόρους.

Δεν φοροδιαφεύγει. Έχει δύο παιδιά. Ένα δάνειο. Και μια φοβία: μην τύχει και του τύχει κάτι. Μια βλάβη στο αυτοκίνητο, ένας λογαριασμός ρεύματος διπλός, μια βδομάδα χωρίς υπερωρίες. Τότε όλος ο προϋπολογισμός του τινάζεται στον αέρα.

Η πολιτεία το ξέρει. Το παραδέχεται σιωπηλά.

Αυτός είναι και ο λόγος που ετοιμάζεται νέο φορολογικό καθεστώς. Μειωμένοι συντελεστές, αναθεώρηση τεκμηρίων, ελαφρύνσεις για οικογένειες.

Όχι επειδή το κράτος έγινε ξαφνικά γενναιόδωρο. Αλλά επειδή η μεσαία τάξη έφτασε στο όριό της. Και αυτό, όσο κι αν κρύβεται πίσω από πίνακες και ανακοινώσεις, δεν αλλάζει: αν η κοινωνική ραχοκοκαλιά σπάσει, όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.

Όχι επιδόματα. Όχι ελεημοσύνη.

Η μεσαία τάξη δεν ζητά επιταγές, ούτε κάρτες καυσίμων.

Ζητά σεβασμό, να μη φοβάται κάθε φορά που ανοίγει το Taxis. Να μπορεί να σπουδάσει το παιδί του χωρίς δάνειο, να πάει διακοπές χωρίς ενοχές.

Αν το 2025 είναι η χρονιά για ανακοινώσεις που θα οδηγούν στην φορολογική ανακούφιση, τότε το 2026 πρέπει να γίνει η χρονιά της αλήθειας. Γιατί η πιο επικίνδυνη φτώχεια, δεν είναι αυτή που καταγράφεται στα στατιστικά. Είναι αυτή που δεν φαίνεται, που φοράει καθαρά ρούχα δουλεύει και σιωπά – μέχρι βέβαια να πάψει να το κάνει.