Ινδία και Πακιστάν «τα βρήκαν» για το ρύζι μπασμάτι

Μπορεί η Ινδία και το Πακιστάν πολλές φορές να έχουν εγκλωβιστεί σε αντιπαραθέσεις ακόμα και με στρατιωτικά μέσα, για χερσαίες ή θαλάσσιες διαφορές τους, τις τελευταίες δεκαετίας, ωστόσο αυτή τη φορά κάθισαν στο ίδιο τραπέζι και τα βρήκαν για το… ρύζι μπασμάτι.

Συγκεκριμένα συμφώνησαν να μοιραστούν την κυριότητα του βραβευμένου ρυζιού της περιοχής αυτής της Ασίας, υιοθετώντας την καλύτερη λύση στο όλο πρόβλημα προκειμένου να φτάσει το πολύτιμο προϊόν τους, με αμοιβαίο όφελος, στις αγορές της ΕΕ.

Πώς ξεκίνησε η αντιπαράθεση

Πώς ξεκίνησε η τελευταία αντιπαράθεση αλλά και τι ήταν αυτό που οδήγησε τελικά σε αμοιβαίο συμβιβασμό;

Η Ινδία πρόσφατα είχε υποβάλει αίτηση για να λάβει το εμπορικό σήμα που θα της εκχωρούσε αποκλειστικά τον τίτλο basmati στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό υπήρξε αιτία πολέμου για το Πακιστάν καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε μεγάλο πλήγμα στη θέση της χώρας σε μια ζωτική εξαγωγική αγορά, όπως αυτή της ΕΕ.

«Είναι σαν να μας ρίχνουν ατομική βόμβα», είχε δηλώσει ο Γκουλάμ Μουρτάζα, συνιδιοκτήτης της πακιστανικής εταιρείας Al-Barkat Rice Mills. Το Πακιστάν αντιτάχθηκε αμέσως στην κίνηση της Ινδίας να αποκτήσει προστατευόμενη γεωγραφική ένδειξη (ΠΓΕ) από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η μόνη βιώσιμη λύση

Τελικά αποδείχτηκε πως οι Πακιστανοί και οι Ινδοί εξαγωγείς πιστεύουν ότι η κοινή ιδιοκτησία του Basmati είναι η μόνη βιώσιμη λύση στο πρόβλημα.

«Πρέπει να υπάρξει κοινή ιδιοκτησία, η οποία είναι μια λογική λύση της διαφοράς», δήλωσε ο Φιζαν Αλί Γκούρι, εξαγωγέας ρυζιού με έδρα το Καράτσι του Πακιστάν.

Το Νέο Δελχί και το Ισλαμαμπάντ ισχυρίζονται από καιρό ότι τους ανήκει η προέλευση του ρυζιού μπασμάτι, το οποίο παράγεται σε μεγάλο βαθμό και στις δύο χώρες. Η μεγαλύτερη επαρχία Πουντζάμπ, η οποία χωρίστηκε στο Ανατολικό Πουντζάμπ (Ινδία) και το Δυτικό Πουντζάμπ (Πακιστάν) το 1947, είναι ο τόπος προέλευσης του δημοφιλούς ρυζιού.

«Δεν υπάρχει λογική στο αίτημα και των δύο χωρών για την αποκλειστική εμπορία του ρυζιού μπασμάτι. Αν και η καταγωγή του είναι το πακιστανικό Πουντζάμπ, αναπτύσσεται και στις δύο πλευρές των συνόρων», δήλωσε ο Γκούρι, προσθέτοντας: «Ως εκ τούτου, η κοινή ιδιοκτησία είναι η μόνη βιώσιμη λύση για η μακροχρόνια διαμάχη. »

Οι αγοραστές της ΕΕ, υποστήριξε, προτιμούν επίσης την από κοινού κυριότητα του ρυζιού, καθώς θέλουν να διατηρήσουν καλές οικονομικές σχέσεις τόσο με το Πακιστάν όσο και με την Ινδία, όσον αφορά τις εξαγωγές εμπορευμάτων.

«Η κοινή ιδιοκτησία είναι προς τα συμφέροντά τους (σ.σ. αγοραστές της ΕΕ) για δύο λόγους. Πρώτον, η ζήτηση για μπασμάτι έχει αυξηθεί τα τελευταία τρία χρόνια και δεύτερον, θέλουν μια εναλλακτική λύση σε περίπτωση μείωσης της παραγωγής μιας χώρας», πρόσθεσε.

Κοινή κληρονομιά

Υποστηρίζοντας τις απόψεις του Γκούρι, ο Ασόκ Σέθι, διευθυντής του Punjab Rice Millers Export Association στην Ινδία, δήλωσε ότι οι δύο γείτονες θα πρέπει να προστατεύσουν από κοινού την κληρονομιά του μπασμάτι.

«Η Ινδία και το Πακιστάν είναι οι μόνες δύο χώρες, οι οποίες παράγουν μπασμάτι στον κόσμο. Και οι δύο χώρες πρέπει να συνεργαστούν από κοινού για να σώσουν την κληρονομιά και να προστατεύσουν το καθεστώς γεωγραφικής ένδειξης του ρυζιού αυτού» δήλωσε στο πρακτορείο Anadolu.

Η Ινδία είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ρυζιού στον κόσμο, συγκεντρώνοντας ετήσια κέρδη 6,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων, με το Πακιστάν να βρίσκεται στην τέταρτη θέση με 2,2 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών.

Οι δύο χώρες είναι οι μοναδικοί παγκόσμιοι εξαγωγείς μπασμάτι.