ΔΝΤ: Τι μας μαθαίνει η πανδημία για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής

Ενώ η πανδημία COVID-19 συνεχίζει να καταστρέφει τον κόσμο, η κλιματική αλλαγή – μια κρίση που μπορεί να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή – βρίσκεται σε εξέλιξη. Όλες οι κρίσεις μας διδάσκουν μαθήματα, αλλά η πανδημία έχει προχωρήσει περισσότερο: μας υπενθύμισε τη δύναμη της φύσης.

Με τη διαπίστωση αυτή ξεκινά μια μελέτη αναλυτών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οποία στηριζόμενη σε πρόσφατη δημοσκόπηση επιχειρεί να αναλύσει τα «διδάγματα» τη Covid -19.

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του Ipsos που διεξήχθη παγκοσμίως για λογαριασμού του ΔΝΤ διαπίστωσε ότι το 43% των ερωτηθέντων ανέφεραν ότι ανησυχούν περισσότερο για την κλιματική αλλαγή από ό, τι πριν από την πανδημία, με μόνο το 7% να λέει ότι ανησυχούν λιγότερο.

Η αυξημένη ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής το καθιστά μια σημαντική στιγμή για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να εφαρμόσουν τολμηρές μεταρρυθμίσεις.

Ομοιότητες

Οι ομοιότητες των δύο κρίσεων και οι λύσεις που αναδύονται

Το ΔΝΤ σημειώνει μερικές από τις ομοιότητες μεταξύ της COVID-19 και της κλιματικής αλλαγής.

Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι κεντρική και στις δύο κρίσεις. Ο SARS-COV2 εξαπλώνεται απευθείας μεταξύ των ανθρώπων, απαιτώντας κοινωνική απόσταση για περιορισμό. Η κλιματική αλλαγή οφείλεται κυρίως στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από την ανθρώπινη δραστηριότητα, απαιτώντας από εμάς να καταναλώνουμε λιγότερη και καθαρότερη ενέργεια.

Και οι δύο κρίσεις είναι παγκόσμιες και καταστροφικές από οικονομική άποψη, και οι δύο είναι πιθανό να επηρεάσουν δυσανάλογα τους φτωχούς και να εμβαθύνουν τις υπάρχουσες ανισότητες.
Η πανδημία άφησε εκατομμύρια ανθρώπουςχωρίς δουλειά, κάτι που θα μπορούσε να αφήσει μακροχρόνιες πληγές στις οικονομίες. Ομοίως, η ανεξέλεγκτη κλιματική αλλαγή αναμένεται να προκαλέσει σημαντική οικονομική ζημιά , να βλάψει δυσανάλογα τους φτωχούς και ενδεχομένως να προκαλέσει μετανάστευση μεγάλης κλίμακας.

Και οι δύο κρίσεις απαιτούν παγκόσμιες λύσεις. Η κρίση COVID-19 δεν θα επιλυθεί έως ότου όλες οι χώρες θέσουν υπό έλεγχο την πανδημία μέσω εκτεταμένου εμβολιασμού και η κλιματική κρίση δεν θα επιλυθεί έως ότου όλοι φέρουν τις παγκόσμιες εκπομπές στο μηδέν.

«Μερικά από αυτά που παρατηρήσαμε τον τελευταίο χρόνο προκαλούν μεγάλη ανησυχία» αναφέρει το ΔΝΤ.

Τα πρώτα είναι βραχυπρόθεσμα. Καμία χώρα δεν ήταν προετοιμασμένη για την πανδημία COVID-19, παρά τις πολλές καταστροφικές επιδημίες την τελευταία δεκαετία (π.χ. MERS, SARS, Ebola, Zika) και τις πολλαπλές προειδοποιήσεις από επιστήμονες.

Ακόμα χειρότερα, όταν ξέσπασε η COVID-19, ορισμένοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν ήταν πρόθυμοι να αναγνωρίσουν τον κίνδυνο μέχρι να είναι πολύ αργά, αγνοώντας τις συμβουλές των εμπειρογνωμόνων της δημόσιας υγείας και ενεργώντας μόνο όταν το κόστος σε ανθρώπινες ζωές ήταν ήδη πολύ μεγάλο.

Η δεύτερη ανησυχία είναι η ανεπαρκής συνεργασία. Ενώ η συνεργασία μεταξύ των επιστημόνων ήταν άνευ προηγουμένου, δεν συνέβη το ίδιο και με τη συνεργασία μεταξύ των κυβερνήσεων.

Η δύναμη της επιστήμης

Υπήρξαν επίσης θετικές εκπλήξεις κατά το παρελθόν έτος που μας επιτρέπουν να είμαστε πιο αισιόδοξοι στο μέλλον.

Η απάντηση στην πανδημία έδειξε ότι μια συντονισμένη επιστημονική προσπάθεια μπορεί να κάνει θαύματα. Σε τελική ανάλυση, η ανάπτυξη ενός νέου εμβολίου διαρκεί συνήθως 5 έως 10 χρόνια σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins και μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν ακόμη εμβόλια κατά της ελονοσίας και του HIV / AIDS.

Μόλις πέρυσι, οι περισσότεροι εμπειρογνώμονες υπολόγισαν ότι η χορήγηση ενός αποτελεσματικού εμβολίου κατά της COVID-19 θα διαρκέσει τουλάχιστον 12 έως 18 μήνες. Ωστόσο, χάρη στη θεαματική συνεργασία μεταξύ των επιστημόνων , τη γενναιόδωρη χρηματοδότηση από τις κυβερνήσεις και την ευφυΐα του ιδιωτικού τομέα, τα εμβόλια εγκρίθηκαν μόλις 9 μήνες μετά την κήρυξη πανδημίας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Και για την κλιματική αλλαγή, οι νέες τεχνολογίες είναι ζωτικής σημασίας – αν και δεν επαρκούν – για να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της μείωσης των εκπομπών άνθρακα στο μηδέν έως το 2050.

Οι γρήγορες εξελίξεις στην τεχνολογία των ηλιακών πάνελ και μια πτώση των τιμών κατά 80% την τελευταία δεκαετία υποδηλώνουν ότι σημαντική πρόοδος μπορεί να επιτευχθεί γρήγορα εάν δεσμευτούν αρκετοί πόροι.

Μαθήματα για τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής

Πρώτον, χρειαζόμαστε μια στρατηγική για να ξεπεράσουμε τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις. Ο καλύτερος τρόπος είναι διασφαλιστεί μια « δίκαιη μετάβαση ».
Εάν γίνει σωστά, ο μετριασμός της αλλαγής του κλίματος – με τη χρήση της τιμολόγησης του άνθρακα – μπορεί να βοηθήσει τις κυβερνήσεις να αυξήσουν τα έσοδα που μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την προστασία των φτωχότερων νοικοκυριών.

Δεύτερον, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι κυβερνήσεις διαδραματίζουν βασικό ρόλο στον τερματισμό μεγάλων συστημικών κρίσεων. Οι κυβερνήσεις σταμάτησαν τις χρηματοπιστωτικές αγορές κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Κρίσης για παράδειγμα, και πιο πρόσφατα παρείχαν επιχειρηματικά κεφάλαια για την ανάπτυξη εμβολίων COVID-19. Ομοίως, οι απαραίτητες ανακαλύψεις στην ανάπτυξη και την υιοθέτηση πράσινων τεχνολογιών θα έρθουν μόνο με κυβερνητική υποστήριξη για βασική έρευνα και υποδομές.

Τέλος, η συνεργασία μεταξύ χωρών θα είναι καθοριστική. Η συμφωνία για το κλίμα του Παρισιού ενθάρρυνε ορισμένες χώρες να αυξήσουν τις φιλοδοξίες τους. Ωστόσο, πολλές χώρες δεν ανταποκρίνονται στις εθελοντικές δεσμεύσεις τους για μείωση των εκπομπών, οι οποίες συλλογικά δεν είναι ακόμη αρκετά φιλόδοξες για να διατηρήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη κάτω από τους 2 ° C.

Μια άλλη βασική προτεραιότητα είναι η παγκόσμια κοινότητα να παρέχει χρηματοδότηση για το κλίμα και μεταφορές τεχνολογίας στις αναπτυσσόμενες οικονομίες για να τους βοηθήσει να ενισχύσουν τις προσπάθειές τους για μετριασμό και προσαρμογή. Τι καλύτερη στιγμή να το κάνουμε από το να αντιμετωπίσουμε την πιο συνακόλουθη κινητοποίηση της δημόσιας υγείας σε έναν αιώνα;