Το Qatargate ήρθε να επιβεβαιώσει ότι στην Ευρωπαϊκή Eνωση, χρόνια τώρα, υπάρχει μια συνθήκη που δεν διευκολύνει απλώς, αλλά ουσιαστικά κανονικοποιεί τη δυνατότητα μεγάλων οικονομικών συμφερόντων να ασκούν επιρροή στη λήψη αποφάσεων, στον βαθμό που να θεωρείται αυτονόητο να υπάρχουν στις Βρυξέλλες περισσότεροι λομπίστες από όσους μπορεί κανείς να συναντήσει στην Ουάσιγκτον. Μικρή σημασία έχει εάν αυτό γίνεται με όρους θεμιτούς ή «αθέμιτους», γιατί οφείλουμε να αναρωτηθούμε ποια είναι η πραγματική απόσταση που χωρίζει τα «χαρτονομίσματα στη σακούλα» από την προσφορά μιας καλά αμειβόμενης θέσης στη διοίκηση μιας εταιρείας μετά την αποχώρηση από τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς».
Ολα αυτά έχουν να κάνουν σε τελική ανάλυση και με το πώς λειτουργεί το ίδιο το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα». Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει μάλλον αποτύχει στα μεγάλα οράματά της, ιδίως αυτά που αφορούν τον ουσιώδη εκδημοκρατισμό της, όμως έχει υπάρξει ιδιαίτερα αποτελεσματική στην επιβολή ενός πλαισίου υποχρεωτικής «απελευθέρωσης αγορών» που διευκόλυνε τις μεγάλες επιχειρήσεις, ιδίως αυτές με πολυεθνική παρουσία που είχαν κάθε συμφέρον να έχουν λόγο στη διαμόρφωση του σχετικού θεσμικού πλαισίου. Αυτό διαμόρφωσε μια συνθήκη «ώσμωσης» ανάμεσα σε πολιτική και οικονομική εξουσία, που υπερβαίνει τους διαχωρισμούς που υποτίθεται ότι εξασφαλίζουν την αναγκαία ακεραιότητα των «φιλελεύθερων δημοκρατιών». Μια διαφθορά ενδημική και πέραν των νομικών ορισμών της.
Η ίδια η έννοια της «διαβούλευσης», που υποτίθεται ότι αποτελεί τη συμμετοχική θεραπεία στο χρόνιο «δημοκρατικό έλλειμμα» της Ενωσης, καταλήγει έτσι να μετατρέπεται σε μια ατέρμονη διαδικασία άσκησης επιρροής από οικονομικά συμφέροντα στον τρόπο που παράγονται νομοθετικές ρυθμίσεις. Το γεγονός ότι υπάρχει δυνατότητα να ακουστούν και εκπρόσωποι των κοινωνικών κινημάτων δεν θα πρέπει να μας κάνει να παραβλέψουμε τη «δομική» ανισότητα μιας διαδικασίας που εξαρχής θέτει την ανταγωνιστικότητα πάνω από την αναδιανομή, με αποτέλεσμα το όποιο δικαίωμα ακρόασης να καταλήγει συχνά νομιμοποιητικό άλλοθι για αποφάσεις που καμιά σχέση δεν έχουν με τα αιτήματα των κοινωνικών κινημάτων.
Latest News
Η λάθος συζήτηση
Είναι πραγματικά υπέροχη… η συζήτηση για το πόσο πρέπει να αυξηθούν οι δαπάνες για την υγεία.
Το θέμα δεν είναι μόνο η ανάπτυξη
Το ρεπορτάζ των Financial Times απλώς είπε την αλήθεια για την κατάσταση στη χώρα
Πανεπιστήμια στην αγορά
Ο πραγματικός αθέμιτος ανταγωνισμός απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο
Γιατί είναι σημαντικό το ομόλογο;
Αυτές οι εκδόσεις είναι σχεδόν «υποχρεωτικές»
Η τιμή του μπρόκολου
Ποιος ασχολείται με εκδόσεις και αποπληρωμή χρεών, μόνο οι τιμές στο ράφι μετράνε
Ακριβή ασφάλεια
Το μεγαλύτερο όφελος, η «προίκα» που έχει αυτή η χώρα και μας πηγαίνει εδώ και χρόνια και ελπίζουμε και τα πολλά επόμενα, είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ρώτα δημοσιονομικής ασφάλειας
Το ζήτημα της ενεργειακής μετάβασης
Κάθε υπερβολή σε στόχους και φιλοδοξίες μπορεί να στοιχίσει ακριβά όχι μόνο σε οικονομικούς πόρους και κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και να προκαλέσει σοβαρές πολιτικές αναταράξεις
Γιατί δεν πληρώνει;
Το σύγχρονο «γεφύρι της Αρτας», συνεχώς το «άδειαζαν» και συνεχώς αυτό ξαναγέμιζε
Η Δύση και το Ισραήλ
Η ισραηλινή κυβέρνηση, θα πρέπει να καταλάβει ότι ο δυτικός κόσμος που την στηρίζει, εξυπηρετεί την ιστορία και όχι προσωπικές φιλοδοξίες και διάφορες άλλες επιδιώξεις
Ευρωεκλογές στην κόψη του ξυραφιού
Οσον αφορά τα πρόσωπα που επιλέγονται για υποψήφια, ελάχιστα τηρούν τα απαραίτητα κριτήρια