Ο Γιώργος Βέλτσος σαν Σίσυφος κάθε χρόνο επιστρέφει στη γενέτειρά του Μύκονο και χρονογραφεί ηθελημένα και μη τις ραγδαίες μεταβολές του νησιού από τη βεράντα του και μετωπικά με το αμμουδάκι του Περή. Εκεί που έκανε μπάνιο μικρός και που τώρα βλέπει τους concierges να ρυμουλκούν τους επισκέπτες με τις τεράστιες βαλίτσες (μα τι βάζουν μέσα;) για να τους πάνε στα δωμάτια ή στις μικρές και μεγάλες βίλες. Από το πατρικό σπίτι του, μπορεί ακόμη να ακούει τη βραχνάδα της μάνας του Αννας, της πρώτης των κοσμικών της Μυκόνου και της Αθήνας ή μπορεί να διακρίνει και να αγγίζει τις γραμμές – σημάδια στην ντουλάπα του διαδρόμου που χάραζε ο πατέρας του Στάθης όταν τον έστηνε με ένα βιβλίο στο κεφάλι για να δει πόσο είχε ψηλώσει από το προηγούμενο καλοκαίρι. Είναι η μέσα Μύκονος, η δική του. Αυτή της Μέλπως και του Πανάγου Αξιώτη, του Σταύρου Μάνεση, του Παναγιώτη Κουσαθανά, των άλλοτε περιηγητών, της Δήλου, της Ρήνειας, του Λε Κορμπιζιέ και του Καραγάτση. Η Μύκονος του Πιέρου και του Φούσκη. Του Μάκη και του Κώστα Ζουγανέλη.
Η Μύκονος πρόδρομος όλων, ακόμη και του κυνισμού της. Είναι η Μύκονος του αιώνιου φοίνικα στον διπλανό κήπο του σπιτιού του Βέλτσου, το νησί των ντόπιων μουσικών όπως του Ράμπια ή του Μπαμπέλη, της κοινότητας που έφτιαξε το τουριστικό θαύμα.
Ο Βέλτσος όμως κατοπτεύει και τη Mykonos. «Σήμερα Μυκονιάτη σε πολιτογραφεί η βίλα σου», γράφει πικρά ο ίδιος. Τι είναι η Mykonos; Μα το νησί που αθροίστηκαν οι παρεξηγήσεις. Που αποκάλυψε το πού σε οδηγεί το μη σχέδιο του τουρισμού, η απουσία χάρτας του κράτους. Και σήμερα, το νησί με τα μαύρα τράνσφερ βανάκια, τα θηριώδη κλαμπ, τον υπερκορεσμό, γίνεται τρόπαιο «κάθαρσης» από την απερχόμενη κυβέρνηση, ξεσχίζεται στα κοινωνικά δίκτυα, την ίδια ώρα που απασχολεί τα παιδιά- εργαζόμενους των νεοελλήνων. Από success story γίνεται μαύρο πρόβατο. Και το αξιοπερίεργο είναι πως όλη η αμφιθυμία της χώρας, η νέα εχθροπάθεια διοχετεύεται στο νησί με το μεγαλύτερο μερίδιο στην τουριστική ανάπτυξη της Ελλάδας.
Η Μύκονος και η Mykonos όμως τέμνονται στις 93 σελίδες του βιβλίου του Βέλτσου «Η Καταστροφή της Μυκόνου το ’22» (Πατάκη) και αυτό μας δίνει την αφορμή για σκέψεις. Οχι, λάθος. Δεν είναι βιβλίο με ποίηση και πεζά και φωτογραφίες του λευκού (ακόμη) τόπου των Κυκλάδων ή ένα παλίμψηστο στοχασμών. Αυτό θα ήταν μια ξερή περιγραφή. Είναι μια εσωτερική μονολόγηση του συγγραφέα, που ένα μέρος της διάβασαν πρώτοι οι αναγνώστες του «Βήματος» αλλά τώρα όλο μαζί αποτελεί ένα χρονικό του νησιού.
Ο Βέλτσος όμως δεν νεκρολογεί το νησί του (μας). Δεν το φολκλοροποιεί για να το φέρει στα μέτρα του ή για να μη δυσανασχετήσει τη μνήμη του. Με εκκίνηση τη Μύκονο, γράφει ποίηση για τον θάνατο, το αμετάκλητο, την παιδική ηλικία του, τη μάνα του. Το πλοίο Ερση που τον έφερνε παιδί στο νησί, και που πιο πέρα κάθονταν οι εξόριστοι – πολιτικοί αντιφρονούντες που πήγαιναν για την Ικαρία. Γράφει για τους εναπομείναντες φίλους του ντόπιους (τον Ντελόπουλο, τον Δημήτρη Ρουσουνέλο) που ακροβατούν στο Mykonos και στη Μύκονο.
Καμία νοσταλγία δεν υπάρχει στις σελίδες του. Καμία καταστροφή δεν συντελέστηκε. Το νησί αναζητά τα νέα του όρια, που αναπόφευκτα θα τα θέσουν οι νέοι άνθρωποί του. O συγγραφέας και ποιητής απλώς προλογίζει τον επόμενο κύκλο, κλείνοντας λογαριασμούς με τον προηγούμενο. Θέτει ένα ερώτημα στην κοινότητα της Μυκόνου. Θα απαντήσει κανείς;
Latest News
Η οικονομία με τα μάτια των ξένων
Η Ελλάδα, είπε, άλλαξε, αλλά δεν ανθεί
Η συζήτηση που δεν γίνεται για τον προϋπολογισμό
Η Βουλή συζητάει τον προϋπολογισμό, όμως η σοβαρή συζήτηση για την οικονομική πολιτική δεν γίνεται
Βουλιμία
Είναι γνωστό ότι μεταξύ των θανάσιμων αμαρτημάτων περιλαμβάνεται και η βουλιμία…
Μπουλντόζες τη νύχτα
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που αποφάνθηκε ότι ο νόμος με τον οποίο χτίζουμε στην Ελλάδα από το 2012 είναι αντισυνταγματικός, εξαιρεί όσες οικοδομές έχουν αποδεδειγμένα αρχίσει εργασίες για την ανέγερσή τους
Οι εγκλωβισμένοι, τα ακίνητα και ο… φορέας
Θυμηθήκαμε ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός μικρών επιχειρήσεων που μέσα στην κρίση κοκκίνισαν τα δάνειά τους
Η ευθύνη των τραπεζών
Οι τράπεζες πατούν καλύτερα στα πόδια τους, δεν εξαρτάται η κερδοφορία τους από τις προμήθειες. Επίσης είναι εμφανές ότι χρειάζεται η κυβέρνηση μια «νίκη» στο μέτωπο του κόστους ζωής
Ανάπτυξη που «τρώγεται»
Με τα μέχρι τώρα στοιχεία είμαστε πάνω και από τον στόχο του 2024
Απιστευτα δώρα προς τα πολιτικά άκρα
Αρχίζω να πιστεύω όλο και περισσότερο ότι το σύνδρομο της επιτυχίας από μια φάση και μετά τυφλώνει τις δημοκρατίες, οι οποίες στη συνέχεια χάνουν και την ακοή τους.
Ελληνικές απώλειες από το «γαλλικό μέτωπο»
Θα πρέπει να θεωρούμε σίγουρες και τις πρώτες απώλειες για την Ελλάδα από το «γαλλικό μέτωπο».
Σοκαριστικές ομοιότητες
Στη Γαλλία, οι έμπειροι από την ελληνική κρίση βλέπουν ομοιότητες με την περίοδο 2012 – 2014 στην Ελλάδα