Αποδείχτηκε ότι ήταν ψευδαίσθηση ότι αρκούσαν δικαστικές καταδίκες και νομοθετικές πρωτοβουλίες για να αντιμετωπιστεί η πραγματική παρουσία, γείωση και απήχηση της Ακροδεξιάς, συμπεριλαμβανομένης της ανοιχτά νεοναζιστικής εκδοχής της. Οχι γιατί δεν έπρεπε να καταδικαστούν τα μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης δολοφόνων, αλλά γιατί τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται, σε τελική ανάλυση, με όρους ποινικού δικαίου.
Αλλωστε, η διαρκής, υποτίθεται, προσπάθεια καταδίκης και απομόνωσης της Ακροδεξιάς πήγε χέρι χέρι με την ενσωμάτωση των πολιτικών της στο κυρίαρχο πολιτικό παράδειγμα, σε διάφορες παραλλαγές. Το ξεδίπλωμα των πολιτικών της Ευρώπης-φρούριο, οι φράχτες και τα pushbacks, η κατάργηση ουσιαστικά του δικαιώματος στο άσυλο και στη μετανάστευση, μαζί με την κυριαρχία μιας ρητορικής που βλέπει πρόσφυγες και μετανάστες ως απειλή, έδωσαν έμπρακτη νομιμοποίηση και ώθηση στις ιδεολογίες μίσους για τον άλλον, επιτρέποντας τη συστηματική αναπαραγωγή τους σε σημαντικά τμήματα της κοινωνίας, συχνά εκείνων που αισθάνονται και τη μεγαλύτερη ανασφάλεια. Την ίδια στιγμή, παρά τα βήματα προς μια θεσμική βελτίωση των πραγμάτων σε σχέση με ζητήματα ισότητας, υπάρχει μια παράλληλη «κανονικοποίηση» και των φωνών που επιμένουν σε ένα συντηρητικό και πατριαρχικό πρότυπο και σε αντίστοιχες «ταυτότητες», συμπεριλαμβανομένης της θρησκευτικής, στοιχεία που επίσης ενισχύουν την εμφάνιση ακροδεξιών ρευμάτων.
Σε αυτό το τοπίο το μεγαλύτερο αναλυτικό λάθος είναι η απόδοση όλων αυτών στη λογική των «άκρων» ή στην εμφάνιση μεγάλων κινημάτων για δημοκρατία και δικαιοσύνη την περασμένη δεκαετία (που εισπράττουν όλο και πιο συχνά την ετικέτα του «λαϊκισμού»). Για την ακρίβεια, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Μέσα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης το γεγονός ότι μεγάλο μέρος μιας πληττόμενης κοινωνίας, που υφίστατο όλη τη συστημική βία του εμπεδωμένου νεοφιλελευθερισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στράφηκε σε συλλογικές και αγωνιστικές πρακτικές και πίστεψε ότι υπήρχε δημοκρατική διέξοδος συγκράτησε μια άνοδο της Ακροδεξιάς που θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Και αυτό δείχνει έναν δρόμο για μια αντίστροφη δυναμική.
Latest News
Η οικονομία με τα μάτια των ξένων
Η Ελλάδα, είπε, άλλαξε, αλλά δεν ανθεί
Η συζήτηση που δεν γίνεται για τον προϋπολογισμό
Η Βουλή συζητάει τον προϋπολογισμό, όμως η σοβαρή συζήτηση για την οικονομική πολιτική δεν γίνεται
Βουλιμία
Είναι γνωστό ότι μεταξύ των θανάσιμων αμαρτημάτων περιλαμβάνεται και η βουλιμία…
Μπουλντόζες τη νύχτα
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που αποφάνθηκε ότι ο νόμος με τον οποίο χτίζουμε στην Ελλάδα από το 2012 είναι αντισυνταγματικός, εξαιρεί όσες οικοδομές έχουν αποδεδειγμένα αρχίσει εργασίες για την ανέγερσή τους
Οι εγκλωβισμένοι, τα ακίνητα και ο… φορέας
Θυμηθήκαμε ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός μικρών επιχειρήσεων που μέσα στην κρίση κοκκίνισαν τα δάνειά τους
Η ευθύνη των τραπεζών
Οι τράπεζες πατούν καλύτερα στα πόδια τους, δεν εξαρτάται η κερδοφορία τους από τις προμήθειες. Επίσης είναι εμφανές ότι χρειάζεται η κυβέρνηση μια «νίκη» στο μέτωπο του κόστους ζωής
Ανάπτυξη που «τρώγεται»
Με τα μέχρι τώρα στοιχεία είμαστε πάνω και από τον στόχο του 2024
Απιστευτα δώρα προς τα πολιτικά άκρα
Αρχίζω να πιστεύω όλο και περισσότερο ότι το σύνδρομο της επιτυχίας από μια φάση και μετά τυφλώνει τις δημοκρατίες, οι οποίες στη συνέχεια χάνουν και την ακοή τους.
Ελληνικές απώλειες από το «γαλλικό μέτωπο»
Θα πρέπει να θεωρούμε σίγουρες και τις πρώτες απώλειες για την Ελλάδα από το «γαλλικό μέτωπο».
Σοκαριστικές ομοιότητες
Στη Γαλλία, οι έμπειροι από την ελληνική κρίση βλέπουν ομοιότητες με την περίοδο 2012 – 2014 στην Ελλάδα