Η κλιματική αλλαγή έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι μια αρνητική πρόβλεψη για το μέλλον, μια ανησυχητική προειδοποίηση ή μια μελλοντική δυστοπία. Στην πραγματικότητα, είναι ήδη η καθημερινότητα των όλο και πιο συχνών ακραίων φαινομένων που δύσκολα μπορούμε να τα ξορκίσουμε με φράσεις «μα και άλλοτε έκανε ζέστη». Και οι δασικές πυρκαγιές, όλο και πιο συχνές, όλο και πιο καταστροφικές, είναι κομμάτι αυτής της καθημερινότητας, σε πλανητική κλίμακα.
Σε αυτό το φόντο, η επίκληση των πάγιων και διαχρονικών προβλημάτων που γεννά ένα στρεβλό χωροταξικό μοντέλο, που στον πυρήνα του είχε μια αντίληψη του δάσους (συχνά ιδίως του καμένου δάσους) ως πεδίου επένδυσης, είναι σημαντική αλλά δεν καλύπτει όλες τις διαστάσεις του προβλήματος.
Το ίδιο ισχύει για τα υπαρκτά και μεγάλα ελλείμματα τόσο στην προμήθεια εξοπλισμού κατάσβεσης (και την πρόσληψη του ανάλογου προσωπικού που δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως «δημοσιονομικό κόστος), όσο και στα αναγκαία προληπτικά μέτρα αντιπυρικής προστασίας που οφείλουν να λαμβάνονται έγκαιρα.
Και αυτό γιατί πρέπει να δούμε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος παραμένει η συλλογική – και σε πλανητική κλίμακα – απρονοησία και η αδυναμία να ξεκινήσουν τώρα οι μεγάλοι μετασχηματισμοί, στην τεχνολογία, τα καταναλωτικά πρότυπα, στο αναπτυξιακό μοντέλο, στην ανακατεύθυνση πόρων και δυναμικού που είναι ο μόνος δρόμος για να μην υπάρξει μεγαλύτερη επιδείνωση της κατάστασης και να αρχίσει η σταδιακή αντιστροφή της τάσης.
Γιατί αυτό που απαιτείται είναι μια πραγματική επανάσταση, συγκρινόμενη στο βάθος των αλλαγών με τη βιομηχανική επανάσταση, με τη διαφορά, όμως, ότι αυτή τη φορά δεν θα μπορούν να είναι οι «δυνάμεις της αγοράς» αυτές που θα δώσουν την αποφασιστική ώθηση, άλλωστε η αποτυχία της τρέχουσας εκδοχής «Πράσινης Μετάβασης» προσφέρει αρκετά επιχειρήματα επ’ αυτού, αλλά η συνειδητή και συλλογική απόφαση για την κατανομή των πόρων, τις παραγωγικές προτεραιότητες, την αναζήτηση βιώσιμων λύσεων, την ιεράρχηση των συλλογικών αναγκών έναντι των ιδιωτικών παρορμήσεων, την πλανητική συνεργασία και δικαιοσύνη.
Latest News
Εμανουέλ Μακρόν: Η Ευρώπη μπορεί να πεθάνει;
Κρίσιμες επισημάνσεις του Γάλλου προέδρου
Το τέλος του πολιτικού πειρασμού
Το δημοσιονομικό «μαξιλάρι» και ο στόχος της επόμενης πεντατίας
Μεγαλώνει το χάσμα ΕΕ – ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ καλπάζουν οικονομικά, ενώ η Γηραιά Ηπειρος ακολουθεί ασθμαίνουσα
Εάν υπάρχει ακόμη «διεθνής κοινότητα», τώρα πρέπει να παρέμβει για να σταματήσει το φονικό στη Γάζα
Ο πόλεμος στη Γάζα απλώς δεν μπορεί να συνεχιστεί
Το «αγαπημένο» να μισούμε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα
Το νέο μεσοπρόθεσμο που θα υποβάλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα προκαλέσει πάλι εντάσεις.
Προσδοκώντας την Ανάσταση σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο σκοτάδι
Το ουσιαστικό μήνυμα της Ανάστασης, είναι ότι η νίκη του Κακού δεν είναι ποτέ οριστική
Τελικά θέλουμε να είμαστε χώρα των «δεικτών» ή των πραγματικών επιτευγμάτων;
Κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε πώς θέλουμε το μέλλον της χώρας
H 9η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης
Σαρανταπέντε χρόνια μετά την υπογραφή της εισόδου μας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, ελάχιστοι γνωρίζουν την προϊστορία ενός μοναδικού εγχειρήματος…!
Το Πανεπιστήμιο είναι διαμαρτυρία
Η διαμαρτυρία είναι τμήμα της μορφωτικής λειτουργίας των πανεπιστημίων
Η Ευρώπη πότε θα συζητήσει για την Ευρώπη;
Η Ευρώπη αδυνατεί να κάνει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της