Από τα μεγάλα γήπεδα με μια ζηλευτή καριέρα και συμπαίκτες θρύλους του ποδοσφαίρου όπως οι Ιμπραΐμοβιτς, Πατρίκ Βιέιρα και Λουίς Φίγκο μέχρι την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την ομάδα συμβούλων του επιτρόπου για το κλίμα, είναι μακρύς ο δρόμος. ‘Η μήπως όχι και τόσο;
Μέχρι σήμερα, οι οπαδοί της Union Saint-Gilloise στις Βρυξέλλες πίνουν νερό στο όνομα του Ιγνάσιο Κοκιέρε, αφότου τους έσωσε από τον υποβιβασμό στην τέταρτη κατηγορία του βελγικού ποδοσφαίρου με ένα κρίσιμο γκολ εναντίον της Leopoldsburg σε έναν καθοριστικό αγώνα στα τέλη της σεζόν το 2013.
Την επόμενη δεκαετία, ο ιστορικός σύλλογος των Βρυξελλών -ιδιαίτερα αγαπητός στους οπαδούς του ποδοσφαίρου σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια, συμπεριλαμβανομένων των πρώην και νυν ευρωπαίων επιτρόπων- διήνυσε μια πορεία προς την κορυφή του βελγικού ποδοσφαίρου, με αποκορύφωμα την κατάκτηση της κορυφαίας κατηγορίας το 2025 και την πρόκριση στο φετινό Champions League.
Μιλώντας στο Politico, ο 38χρονος Χοκιέρε αναφέρθηκε στη διαδρομή του, από το να παίζει πιτσιρικάς στην Ιντερ με τον Μάριο Μπαλοτέλι μέχρι τον καθοριστικό ρόλο του στη διάσωση της USG από τον αφανισμό, και τη δουλειά του ως αξιωματούχου της ΕΕ στο Berlaymont και εξήγησε γιατί δεν θα άλλαζε τίποτα από όλα αυτά.
Ποδοσφαιρικός… νομάδας
Από την παρέλαση του τροπαίου των νικητών της Ιταλίας σε ηλικία κάτω των 20 ετών δίπλα στην νικηφόρα ομάδα της Ίντερ μπροστά σε 80.000 θορυβώδεις οπαδούς στο εμβληματικό στάδιο Σαν Σίρο του Μιλάνου μέχρι την συγγραφή μιας διατριβής για τον Μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας της ΕΕ δεν είναι κάτι που δεν συναντιέται κάθε μέρα.
Ο Κοχιέρε ξεκίνησε να σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Ιερής Καρδιάς στο Μιλάνο μετά τη σεζόν που πέρασε ως ποδροσφαιριστής μαζί με τους θρύλους της Ίντερ, μια απόφαση την οποία χρωστάει, όπως λέει, στη μητέρα και στον πατέρα του, που συμβούλευαν τα παιδιά τους να μην εγκαταλείψουν τις σπουδές τους. «Όταν κοιτάζω πίσω, ήταν τόσο ρεαλιστικό», είπε.
Από εκεί, ξεκίνησε μια νομαδική ποδοσφαιρική καριέρα, μετακομίζοντας από τη Λομβαρδία στην Ελβετία, στις Βρυξέλλες και στη Φλάνδρα, ενώ παράλληλα συσσωρεύει ακαδημαϊκά πτυχία στην ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική.
Αυτές οι θητείες στις αφιλόξενες χαμηλότερες κατηγορίες σε όλη την Ευρώπη, ανάμεσα σε σκληροτράχηλους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές των οποίων οι μισθοί και τα προς το ζην εξαρτώνται από ένα ορισμένο επίπεδο επιτυχίας, ενίσχυσαν την αναγκαιότητα μιας παράλληλης καριέρας.
Δεν έχουν όλοι οι νέοι παίκτες την καριέρα ενός Ιμπραΐμοβιτς ή ενός Φίγκο. Οπως είπε ο Κοκιέρε στη συνέντευξή του στο Politico, «είμαι τυχερός που άκουσα τους γονείς μου και επίσης είδα κάποια πράγματα όταν έπαιζα επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Δεν θέλω να είμαι αυτός ο δύσκολος τύπος στα 35, 36. Είδα πολύ άσχημα πράγματα στο ποδόσφαιρο, ανθρώπους να τσακώνονται στους δρόμους, να τσακώνονται στο γήπεδο, γιατί αν δεν κερδίσουμε, δεν παίρνουμε τον μισθό».
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ο Κοκιέρε άρχισε να εργάζεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2015 ως βοηθός των iταλών συντηρητικών ευρωβουλευτών Λορέντζο Τσέζα και στη συνέχεια του Στέφανο Μαούλου.
Μετά από τρία χρόνια στο Κοινοβούλιο, ο Κοκιέρε ανέλαβε ρόλους ως υπεύθυνος πολιτικής στην αθλητική μονάδα της Κομισιόν, στη συνέχεια ως υπεύθυνος Τύπου στην υπηρεσία του εκπροσώπου Τύπου και -τελικά- στο Υπουργικό Συμβούλιο του Hoekstra, του οποίου τη διοίκηση συγκρίνει με αυτή ενός επιτυχημένου προπονητή ποδοσφαίρου.
«Σημείο καμπής»
Η σχέση του Κοκιέρε με την USG ξεκίνησε τυχαία, όταν συνάντησε έναν παλιό ποδοσφαιρικό συνεργάτη από την Ίντερ, ενώ παρακολουθούσε έναν αγώνα στο στάδιο Petit Heysel στα βόρεια των Βρυξελλών, έχοντας ήδη εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα της ΕΕ για να συνεχίσει τις σπουδές του.
«Είπε έλα να παίξεις εδώ. Αυτός είναι ένας ιστορικός σύλλογος. Δεν είναι τώρα, είναι σε μια πολύ άσχημη στιγμή, αλλά γενικά χρειαζόμαστε παίκτες. Πέφτουν. Πρέπει να έρθεις να προπονηθείς για μερικές μέρες», θυμήθηκε πως του είπε.
Ο σύλλογος είχε κερδίσει 11 τίτλους πρωταθλήματος πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά είχε περάσει χρόνια μαραζώνοντας στη βάση της πυραμίδας του βελγικού ποδοσφαίρου. Η αρχή της απίθανης επιστροφής τους μπορεί να εντοπιστεί στο γκολ του Κοκιέρε που χτύπησε με το αριστερό πόδι την τελευταία στιγμή εναντίον της Leopoldsburg τον Μάιο του 2013, ένα από τα 29 γκολ που σημείωσε για την USG.
Ο ίδιος δήλωσε ότι είναι εξίσου περήφανος για μια επιτυχημένη καριέρα στους θεσμούς Βρυξελλών όσο και για ό,τι πέτυχε στο γήπεδο. Ομως, το εμβληματικό γκολ που βοήθησε στη διάσωση της USG κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη του, επειδή, όπως είπε, «είναι ένα είδος καμπής στην ιστορία του συλλόγου. Είναι λοιπόν κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Κάτι που είναι περισσότερο για έναν σύλλογο, για μια κοινότητα, για μια πόλη».
«Δεν μετανιώνω καθόλου»
Ερωτηθείς εάν μετανιώνει όταν σκέφτεται ότι θα μπορούσε να έχει κάνει μεγαλύτερη καριέρα στο ποδόσφαιρο εάν δεν έριχνε τόσο βάρος στις ακαδημαϊκές σπουδές, ο Κοκιέρε είπε: «Νομίζω ότι είναι ίσως η καλύτερη απόφαση – ένα από τα πράγματα για τα οποία δεν μετανιώνω καθόλου».
Και, βέβαια, εξακολουθεί να παίζει – τώρα στο Braine-l’Alleud, νότια των Βρυξελλών. Προσπαθεί ακόμα να αυξήσει τα 150 και πλέον γκολ που έχει πετύχει στο βελγικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Αλλωστε, όπως εδίδαξε ο Αριστοτέλης, έξις, δευτέρα φύσις!
