Ο πόλεμος που περιμέναμε

Τελικά οι Αμερικανοί είχαν δίκιο. Προειδοποιούσαν και μάλιστα με σαφήνεια και ακρίβεια για τα σχέδια του Πούτιν στην Ουκρανία αλλά όπως πάντα οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» χασκογελούσαν.

Αλλά οι Αμερικανοί είχαν και άδικο. Οταν έχεις αποκλείσει εκ προοιμίου κάθε στρατιωτική επιλογή, τι ωφελούν οι προειδοποιήσεις; Για λόγους φιλολογικού ενδιαφέροντος;

Η αλήθεια είναι απλή. Η Δύση στο σύνολό της έχει αποκλείσει τη στρατιωτική επιλογή. Δεν λέω ότι κάνει λάθος, αλλά η επιλογή της, ακόμη κι αν είναι ορθή, έχει συνέπειες.

Διότι την ίδια στιγμή η Δύση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια χώρα που δεν έχει κανένα πρόβλημα ηθικής ή δικαίου να μπουκάρει στη διπλανή της.

Από το 1945 και μετά, η Σοβιετική Ενωση έχει εισβάλει στην Ουγγαρία (1956), στην Τσεχοσλοβακια (1968) και στο Αφγανιστάν (1979).

Η Ρωσία που τη διαδέχθηκε έχει εισβάλει στη Γεωργία (2008) και τώρα στην Ουκρανία. Υποθέτω ότι στο μυαλό του Πούτιν και της παρέας του, η στρατιωτική εισβολή είναι κάτι σαν εθνικό άθλημα.

Στο μυαλό του δυτικού κόσμου δεν είναι. Κι αυτό δημιουργεί μια επιχειρησιακή ανισορροπία, την οποία ο Πούτιν προσπαθεί να εκμεταλλευθεί υπέρ των επιδιώξεών του. Τόσο απλό.

Τον πόλεμο λοιπόν τον περιμέναμε. Απλώς δεν ξέραμε πώς να τον αποτρέψουμε αλλά ούτε και πώς να τον πολεμήσουμε.

Μόνο που κάποιος πρέπει με κάποιον τρόπο να σταματήσει τον Πούτιν. Σήμερα είναι η Ουκρανία, αύριο θα είναι η Πολωνία ή οι βαλτικές χώρες. Για άλλη μια φορά ο Μπάιντεν προειδοποίησε ότι η Ρωσία «δεν θα σταματήσει εκεί».

Θα μπορέσουν να τον σταματήσουν οι κυρώσεις που του επιβάλλει ο δυτικός κόσμος; Θα τον τρομάξει η απομόνωση; Θα τον φοβίσουν οι επιπτώσεις στη ρωσική οικονομία; Θα φοβηθεί ότι πέφτει θύμα της φιλοδοξίας, ίσως και της ισχύος του; Δεν το ξέρω, αλλά δεν θα έβαζα και στοίχημα.

Συνήθως οι αυταρχικές ηγεσίες είναι εμμονικές και ανεπηρέαστες.

Συνεπώς έχουμε δρόμο μπροστά μας, όπως κι αν εξελιχθεί η κρίση στην Ουκρανία.

Αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε πολιτική αποτροπής και ανάσχεσης είναι η αποφασιστικότητα και η ενότητα απέναντι στο κακό.

Μια «πέμπτη φάλαγγα» πάντα καιροφυλακτεί σε καιρό πολέμου να παινέψει, να εξωραΐσει ή ακόμη και να επιδοκιμάσει τον αντίπαλο.

Και δεν εννοώ τις βλακώδεις αντιδράσεις κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (Κ. Αρβανίτης, Στ. Κούλογλου) ή του Βαρουφάκη που διαδήλωνε στην… αμερικανική πρεσβεία(!), λες και στην Ουκρανία εισέβαλε η Κάμαλα Χάρις.

Ούτε κάποια επονείδιστα φιλορωσικά ή αντιδυτικά ανακλαστικά που διακινούν οι πιο ανεγκέφαλοι συμπολίτες μας.

Αλλά τη γενική αποδοχή πως με τον επιτιθέμενο δεν χωρούν συμψηφισμοί.

Στις 24/2, έντεκα βουλευτές της «αριστεράς» του βρετανικού Εργατικού Κόμματος κυκλοφόρησαν μια δήλωση «Stop the War» για την Ουκρανία που ασκούσε κριτική στο ΝΑΤΟ. Η ηγεσία του κόμματος επέβαλε την άμεση απόσυρση των υπογραφών τους, αν δεν θέλουν να διαγραφούν.

Αποτέλεσμα; Σε λιγότερο από 24 ώρες και οι έντεκα είχαν δημοσίως αποκηρύξει τη «λανθασμένη κρίση» τους.

Διότι είναι προφανές ότι η Ευρώπη γύρισε σελίδα. Αλλά ακόμη κι αν δεν θέλεις τον πόλεμο, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ολίσθημα από τη δικαιολόγησή του.