Μία δεκαετία μετά την κρίση του ευρώ, ο Philippe Ledent της ING θυμίζοντας την ρήση του του δισεκατομμυριούχου μεγαλοεπενδυτή Γουόρεν Μπάφετ, πως «μόνο όταν κατέβει η παλίρροια αποκαλύπτεται ποιος κολυμπούσε γυμνός», εξέτασε σε σημείωμα του τις πιθανότητες μιας νέας κρίσης χρέους στην Eυρωζώνη αναζητώντας τις χώρες που «κολυμπούν γυμνές».
Κατά την περίοδο 2009-2012, τρεις παράγοντες οδήγησαν στην εκτίναξη του κόστους δανεισμού: Η ανομοιόμορφη ικανότητα των χωρών να ανακάμψουν από τη χρηματοοικονομική κρίση, οι εξελίξεις στην ανταγωνιστικότητα που είχαν γίνει μη διατηρήσιμες στο πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης και η σοβαρή επιδείνωση των δημόσιων οικονομικών σε κάποιες χώρες.
Διαβάστε επίσης: ING: Σωσίβιο στην πληθωριστική καταιγίδα ο τουρισμός
Σήμερα, το συμπέρασμα του είναι, πάντως, πως καμία χώρα δεν βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, οι οικονομικές επιδόσεις και τα επίπεδα ανταγωνιστικότητας κρατούν ενωμένη την Ευρωζώνη, αντί να λειτουργούν σαν φυγόκεντρη δύναμη.
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ορισμένες χώρες παρουσιάζουν κάποιους κινδύνους όσον αφορά τα δημόσια οικονομικά και γι’ αυτό υπάρχει η ανάγκη να συνεχιστεί η ανάκαμψη, με προσοχή στη βελτίωση των δημόσιων οικονομικών σε χώρες που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Εξάλλου και η πορεία των επιτοκίων θα παίξει επίσης ρόλο στη διατήρηση της ενότητας της Ευρωζώνης. Ειδικά στις περιπτώσεις της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας, είναι σημαντικό τα spread των ομολόγων να μην επιδεινώσουν ενδογενώς την κατάσταση αυξάνοντας το επιτοκιακό βάρος αυτών των χωρών.
