Η εκλογολογία κάνει κακό στην οικονομία

Της «αμπελοφιλοσοφίας» το ανάγνωσμα θέλει κάθε κίνηση που κάνει ο Πρωθυπουργός να αποτελεί σήμα για εκλογές. Μειώνει τον ΕΝΦΙΑ, εκλογές. Δίνει μερικά ευρώ σε ευάλωτους, εκλογές. Ανακοινώνει μέτρα για την ενέργεια, εκλογές. Ασχετο ότι ανακοινώνει ενισχύσεις για το ενεργειακό κόστος κάθε μήνα. Κάθε μήνα, για όλους αυτούς, οι ανακοινώσεις του Πρωθυπουργού αποτελούν ξεκάθαρο σήμα εκλογών. Χαμηλώνουν τη φωνή και μας λένε ψαγμένα, θα γίνουν… σίγουρα στις 22 Μαΐου, άντε στις 5 Ιουνίου, το αργότερο στις 11 Σεπτεμβρίου.

Το θέμα είναι πότε πρέπει να γίνουν εκλογές και αν αυτές είναι χρήσιμο να γίνουν σε αυτή τη συγκυρία ή πρέπει να πάνε αργότερα, στον κανονικό τους χρόνο.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή τους επόμενους 14 μήνες θα γίνουν εκλογές. Είναι συνταγματική επιταγή.

Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα. Στην κανονική οικονομία, δηλαδή στην ιδιωτική οικονομία, στις επιχειρήσεις οι άνθρωποί τους ακούν για εκλογές στην Ελλάδα και βγάζουν «εξανθήματα». Εχουν συνηθίσει να παγώνουν τα πάντα. Υπουργοί και μαζί τους, άνευ λόγου, οι υπηρεσιακοί γενικοί γραμματείς, οι διευθυντές των υπουργείων σταματούν κάθε δραστηριότητά τους. Μια άτυπη περίοδος διακοπών, σαν παύση στον χρόνο, στην όποια κανονική λειτουργία του ελληνικού κράτους ξεκινά με τη φήμη των εκλογών και ολοκληρώνεται μερικούς μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης. Σε κάθε τετραετία, αν και σπανίως οι ελληνικές κυβερνήσεις τιμούν τη δέσμευση της τετραετίας, υπάρχει ένα διάστημα 9 έως 12 μηνών, που δεν γίνεται τίποτα. Εθιμικώ δικαίω αδράνεια.

Ως εκ τούτου όλη η οικονομία, οι επιχειρήσεις, έχουν προαποφασίσει διαχρονικά ότι η προηγηθείσα φημολογία και η προκήρυξη εκλογών είναι ένα αρνητικό οικονομικό γεγονός. Δεν τις θέλουν. Κάνουν κακό στις δουλειές. Κάνουν κακό στα έσοδα. Κάνουν κακό στις θέσεις εργασίας. Νομοσχέδια με σημαντικές μεταρρυθμίσεις πάνε για αργότερα. Αποφάσεις που ήταν έτοιμες προς έκδοση τις σκέφτονται δεύτερη φορά και συνήθως τις μεταθέτουν για το μέλλον. Το δυσλειτουργικό ελληνικό κράτος, γίνεται ακόμα πιο δυσλειτουργικό.

Την ίδια στιγμή η οικονομία δεν μπορεί να περιμένει να τελειώσουν τη δουλειά τους οι πολιτικοί και να δώσουν το σήμα επαναλειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Μια συμφέρουσα επενδυτική απόφαση που ελήφθη σε έναν συγκεκριμένο χρόνο, σε έναν άλλο κατά πολύ μεταγενέστερο, μπορεί να μην έχει νόημα. Και αυτό είναι κάτι που έχουμε ζήσει επαναληπτικά πολλές φορές.

Η συγκυρία επίσης δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πρόωρες εκλογές. Φανταστείτε απλά να κάνουμε εκλογές τον Μάιο, με την ορισθείσα διαδικασία της απλής αναλογικής. Να ορκισθεί μια υπηρεσιακή κυβέρνηση για έναν μήνα ή για 40 μέρες, μέχρι να γίνουν νέες εκλογές με το πλειοψηφικό σύστημα. Σε αυτό το διάστημα είναι πιθανό να συνεχίζεται το πρόβλημα με τον πόλεμο στην Ουκρανία και μαζί οι πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία. Είναι επίσης πιθανό μετά τις εκλογές στη Γαλλία να έχουν εκκινήσει οι συζητήσεις για το νέο δημοσιονομικό πλαίσιο στην Ευρώπη. Είναι δηλαδή κάτι παραπάνω από πιθανό να «μοιράζεται» ο κόσμος διεθνώς, να καθορίζεται το δημοσιονομικό μέλλον της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες και εμείς να μην έχουμε καν κυβέρνηση που να μπορεί να πάρει αποφάσεις.

Ισως ένα από τα στοιχήματα αυτής της κυβέρνησης είναι να δείξει ότι έχει κάτι αλλάξει και στο πώς κάνουμε και κυρίως το πότε κάνουμε εκλογές στην Ελλάδα. Είναι ακόμα πιο σημαντικό να δείξει ότι έχει κάτι αλλάξει στο πώς λειτουργούμε ενώ κάνουμε εκλογές. Οτι αυτή τη φορά δεν «θα κατέβουν τα μολύβια στο τραπέζι».