Πόσο χαμηλά πια;

Πολλά έχουν γραφτεί, πολλά έχουν ειπωθεί, πολλοί έχουν αναρωτηθεί και -δυστυχώς όταν απουσιάζει η σοβαρότητα- πολλά αφήνονται να εννοηθούν.

Τι να πρωτοπεί κανείς για την απεργία πείνας του Ρούτσι, τους συμπολίτες μας που στάθηκαν δίπλα του κάνοντας απεργία πείνας και οι ίδιοι, για όλους εμάς που είμαστε μαζί του με σφιγμένο στομάχι κάθε φορά που τον βλέπουμε, με οργή κάθε φορά που ακούμε την αγανακτισμένη απάντηση των γονέων απέναντι στην έλλειψη σοβαρότητας κεντρικής διοίκησης και δικαιοσύνης.

Μήπως όμως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει;

Πώς να περιμένουμε το κάτι διαφορετικό, το ενδιαφέρον, την αντικειμενικότητα, την εμπιστοσύνη για την ορθότητα των χειρισμών και την υπευθυνότητα, όταν βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο σε κάθε έκφανση της ηθικής και της ανθρώπινης ζωής.

Από την υποστελέχωση των νοσοκομείων, την απουσία πρόληψης για κάθε είδους«καταστροφή» που θα έρθει με τις επόμενες πρώτες σταγόνες νερό, τις χαμηλές συντάξεις, το 14% του πληθυσμού που βρίσκεται σε καθεστώς υλικής και κοινωνικής στέρησης και τις «πρωτιές» από το τέλος για την Ελλάδα σε μετρήσεις που αφορούν το κοινωνικό κράτος σε σύγκριση με το μέσο όρο της Ευρωζώνης.

Μέχρι την σταθερή απάθεια των εκπροσώπων μας απέναντι στο δράμα του παλαιστινιακού λαού, ελέω της «σταθερής στρατηγικής μας συνεργασίας με το Ισραήλ», ενώ οι φωνές δυναμώνουν για αποκλεισμό του Ισραήλ από παντού και οι περισσότερες εθνικές αντιπροσωπείες στον ΟΗΕ αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας πριν την έναρξη ομιλίας του Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Δεν ξέρω αν ντρέπομαι, αν οργίζομαι ή αν έχω ανάμικτα συναισθήματα για την απάνθρωπη αυτή πραγματικότητα.

Γνωρίζω όμως πως όπως και χιλιάδες άλλοι, πνίγομαι από την αδικία και πιστεύω πως οφείλουμε όλοι μας να τοποθετήσουμε την κατάσταση στη σωστή της βάση: να δοθούν απαντήσεις τεκμηριωμένες και να ακουστεί αυτό που κραυγάζει καιρό τώρα ο κάθε πολίτης μέσα του, στο σπίτι του, στην εργασία του, στο μυαλό του. Δικαιοσύνη παντού και, κυρίως, ανθρωπιά έμπρακτη και αλληλεγγύη.