Τα «λάθη», οι ευθύνες του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής και η… ασυλία

Tο λάθος του ΙΕΠ σχετικά με τα αναχρονιστικά βίντεο της προγεννητικής αγωγής που στάλθηκαν (και πιθανώς προβλήθηκαν) στα σχολεία της χώρας, δεν είναι μια είδηση που πρέπει να ξεχαστεί εύκολα. Προσθέτει δε ένα ακόμη κοινωνικό παράπονο, σε μια περίοδο που δεν είναι για το Ινστιτούτο από τις λαμπρότερες.

Παράπονα πολλά μαζεύονται και συχνά δίκαια: δάσκαλοι και καθηγητές, γονείς παιδιών, πανεπιστημιακοί, έχουν το τελευταίο χρονικό διάστημα και μια ιστορία να πουν. Με κυρίαρχη βέβαια εκείνη των Λατινικών, όπου το ΙΕΠ πρόσθεσε άκριτα φέτος στην ύλη των πανελλαδικών εξετάσεων όλη την εισαγωγή που μπήκε πέρυσι στο σχολικό βιβλίο της Β Λυκείου από τους συντάκτες των νέων αναλυτικών προγραμμάτων, για να «διαβαστεί μόνο στην τάξη».

Πιθανότατα εδώ, όπως η υπεύθυνη εισηγήτρια του ΙΕΠ δεν… είδε τα βίντεο της προγεννετικής αγωγής πριν τα εγκρίνει για να σταλούν στα σχολεία, έτσι και οι υπεύθυνοι των Λατινικών δεν διάβασαν την εισαγωγή στο βιβλίο του μαθήματος. Γιατί αν την διάβαζαν θα διαπίστωναν ότι είναι, όπως είπε χαρακτηριστικά πρόσφατα καθηγητής σχολείου, σαν «τηλεφωνικός κατάλογος»! Πλήρης ονομάτων, ημερομηνιών και πληροφοριών που δεν γίνεται εύκολα να απομνημονευθούν.

Να σχολιάσουμε ακόμη την φετινή εξεταστέα ύλη για τις πανελλαδικές; Για την οποία το ΙΕΠ διακηρύσσει με χαρά ότι γυρίσαμε στην «κανονικότητα», όταν καμία κανονικότητα δεν υπάρχει  στα σχολεία; Πολλά παιδιά αρρωσταίνουν, λείπουν 10 μέρες από το σχολείο, εκπαιδευτικοί το ίδιο, το μάθημα διακπόπτεται, η προσοχή αποσπάται. Σ αυτό το κλίμα, καθητές και εκπαιδευτικοί έχουν να διαχειριστούν την ίδια εξεταστέα ύλη για τις πανελλαδικές που ίσχυε πριν την πανδημία, η οποία δεν φαίνεται να μπορεί να αφομοιωθεί ή να ολοκληρωθεί εγκαίρως. Ειδικά στη Χημεία και τα Μαθηματικά, μάλλον επικρατεί κατάσταση πανικού στα περισσότερα Λύκεια της χώρας. Καμία συζήτηση επί του παρόντος για διορθωτικές κινήσεις και μείωση (ίσως όχι όσο πέρυσι αλλά πάντως μείωση), της εξεταστέας ύλης.

Ο πρόεδρος του ΙΕΠ Γιάννης Αντωνίου αρκεί να κάνει μια απλή σκέψη: Τα παιδιά που πηγαίνουν φέτος στην Γ τάξη του Λυκείου δεν έχουν ξαναδώσει εξετάσεις στην βαθμίδα αυτή (τα δυο προηγούμενα χρόνια δεν έγιναν προαγωγικές ενδοσχολικές εξετάσεις στα σχολεία τους λόγω της πανδημίας). Οπότε δεν έχουν καμία εμπειρία. Διαβάζουν δε αγχωμένα μέσα σ αυτές τις συνθήκες σε μια χρονιά που θα έπρεπε να έχει αφιερωθεί στην αργή και ήρεμη επαναπροσαρμογή τους σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο σχεδόν ξέχασαν τα δυο προηγούμενα χρόνια.

Να σχολιάσουμε όμως την αυτοαξιολόγηση των δασκάλων και καθηγητών; Που είναι μια διαδικασία που σήμερα την θέλει η πλειονότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας της χώρας, όμως οι εκπαιδευτικοί έχουν φτάσει να την αντιπαθούν λόγω της απίθανης γραφειοκρατικής διαδικασίας που συνεπάγεται με ερωτήσεις, υποερωτήσεις, εκθέσεις που επιστρέφουν πίσω από συντονιστές να ξανασυμπληρωθούν…

Να σχολιάσουμε την οξεία αντίθεση με την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία που κατηγόρησε πρόσφατα την ηγεσία του ΕΙΠ για «αναλυτικά προγράμματα εκτός παιδαγωγικού τόπου και χρόνου» στα Μαθηματικά και τις αλλαγές που σχεδιάζει; Τα μέλη της επιστημονικής Ένωσης δε, σχολιάσαν ότι σχεδιάζονται νέα αναλυτικά προγράμματα «χωρίς αξιολόγηση της εφαρμογής των προηγούμενων, χωρίς αναγνώριση της ιδιαιτερότητας κάθε βαθμίδας, χωρίς φροντίδα για διεπιστημονικές συνδέσεις, χωρίς αναφορά στις μεταβαλλόμενες σχολικές συνθήκες και τις υβριδικές παιδαγωγικές πρακτικές λόγω της πανδημίας»…

Σε συνέχεια των παραπάνω, δεν αποτελεί μια είδηση που είναι εύκολο να ξεχαστεί εύκολα το «συγνώμη, κάναμε λάθος» για τα βίντεο της προγεννητικής αγωγής. Πόσο μάλλον όταν γίνεται με υπεροπτικό τρόπο ακολούθως προς την δήλωση «έχουμε τόσες πολλές αιτήσεις για εκπαιδευτικά προγράμματα κάθε χρόνο και η υπεύθυνη εισηγήτρια δεν το είδε…»

Και εύκολα αναρωτιέται κανείς: στη χώρα που κανένας δεν αναλαμβάνει ευθύνη για τίποτα, εκείνοι που τελικά το κάνουν (ειδικά με τον παραπάνω τρόπο) είναι εκείνοι που αισθάνονται τελικά ότι απολαμβάνουν ένα είδος ιδιότυπης ασυλίας;

Τα λάθη μερικές φορές πρέπει να ακολουθούνται και από την τιμωρία. Που άλλωστε φέρνει την αίσθηση της κάθαρσης στην κοινωνία και (περισσότερο ακόμη) της εγρήγορσης των πολιτικών. Αλλιώς, δίνεται η εντύπωση του συγκεντρωτισμού και των ιδιαίτερων σχέσεων.