Σαν σήμερα ξεκίνησε ο Πόλεμος της Κορέας με 3 εκ. νεκρούς

Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στο τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, στις 15 Αυγούστου (επίσημα 2 Σεπτεμβρίου) 1945, η Κορέα χωρίστηκε στον 38ο παράλληλο σε δύο ζώνες κατοχής. Οι Σοβιετικοί διοικούσαν τη βόρεια ζώνη και οι Αμερικανοί διοικούσαν τη νότια ζώνη. Το 1948, ως αποτέλεσμα των εντάσεων του Ψυχρού Πολέμου, οι ζώνες κατοχής έγιναν δύο κυρίαρχα κράτη. Ένα σοσιαλιστικό κράτος ιδρύθηκε στο Βορρά υπό την ολοκληρωτική ηγεσία του Kim Il-sung και ένα καπιταλιστικό κράτος στο νότο υπό την αυταρχική ηγεσία του Σίνγκμαν Ρι. Και οι δύο κυβερνήσεις των δύο νέων κορεατικών κρατών ισχυρίστηκαν ότι ήταν η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας, και καμία δεν δέχτηκε τα σύνορα ως μόνιμα.

Ο πόλεμος ξεκίνησε στις 25 Ιουνίου 1950 όταν η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στη Νότια Κορέα μετά από συγκρούσεις κατά μήκος των συνόρων και εξεγέρσεις στο νότο. Ο πόλεμος τελείωσε ανεπίσημα στις 27 Ιουλίου 1953 σε μια ανακωχή.

Οι δυνάμεις του Λαϊκού Στρατού της Βόρειας Κορέας (KPA) διέσχισαν τα σύνορα και προωθήθηκαν στη Νότια Κορέα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών κατήγγειλε την κίνηση της Βόρειας Κορέας ως εισβολή και ενέκρινε τη δημιουργία της Διοίκησης των Ηνωμένων Εθνών και την αποστολή δυνάμεων στην Κορέα για να την απωθήσει. Η Σοβιετική Ένωση μποϊκοτάρησε τον ΟΗΕ για την αναγνώριση της Ταϊβάν ως Κίνα, και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δεν αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ, οπότε κανένας δεν μπορούσε να υποστηρίξει τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας. Είκοσι μία χώρες των Ηνωμένων Εθνών τελικά συνέβαλαν στη δύναμη του ΟΗΕ, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να παρέχουν περίπου το 90% του στρατιωτικού προσωπικού.

Ο πόλεμος της Κορέας ενίσχυσε την αύξηση του ΑΕΠ μέσω των κυβερνητικών δαπανών, οι οποίες με τη σειρά τους περιόρισαν τις επενδύσεις και την κατανάλωση. Ενώ οι φόροι αυξήθηκαν σημαντικά για τη χρηματοδότηση του πολέμου, η Federal Reserve ακολούθησε μια αντιπληθωριστική πολιτική. Αν και υπήρξε μεγάλη αύξηση των τιμών στην αρχή του πολέμου, οι έλεγχοι τιμών και μισθών σταθεροποίησαν τελικά τις τιμές μέχρι το τέλος του πολέμου. Η κατανάλωση και οι επενδύσεις συνέχισαν να αυξάνονται μετά τον πόλεμο, αλλά κάτω από το ρυθμό πριν από τον πόλεμο.

Χρηματοδότηση

Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες χρηματοδότησαν ιστορικά πολέμους χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό άμεσων συγχρόνων φόρων, χρέους και δημιουργίας χρήματος, με τη φορολογία να περιλαμβάνει ένα σχετικά μικρό μέρος των δαπανών, ο πόλεμος της Κορέας χρηματοδοτήθηκε κυρίως μέσω της φορολογίας. Αυτή η εστίαση στη φορολογία ήταν σημαντική αλλαγή στην οικονομική πολιτική, καθώς ο Πρόεδρος Χάρι Σ. Τρούμαν επικεντρώθηκε στη διατήρηση ενός ισορροπημένου προϋπολογισμού. Ευνόησε τη φορολογία pay-as-you-go και το Κογκρέσο το υποστήριξε.

Το 1950, η Βουλή των Αντιπροσώπων, με συντριπτική πλειοψηφία, ψήφισε 328 προς 7 για αύξηση των προσωπικών φόρων εισοδήματος, των εταιρικών φόρων εισοδήματος και των ειδικών φόρων κατανάλωσης. Επίσης, η φορολογία κεφαλαίου έφτασε τα υψηλότερα επίπεδα στην ιστορία των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, αυξημένη κατά μέσο όρο περίπου το 62%. Αυξήθηκαν επίσης οι φόροι στον τζόγο και στα είδη πολυτέλειας, και εισήχθησαν νέοι φόροι στην τηλεόραση και στους καταψύκτες νοικοκυριών, που αντιπροσώπευαν αγαθά που χρησιμοποιούσαν υλικά και εγκαταστάσεις κατασκευής που ήταν ίσως σημαντικά για την πολεμική προσπάθεια.

Οι φόροι αυξήθηκαν και πάλι βάσει του νόμου περί εσόδων του 1951. Αν και δεν μπόρεσε να περιοριστεί εντελώς το  έλλειμμα στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, τα ελλείμματα που παράγονταν ήταν διαχειρίσιμα, με μέσο όρο περίπου 6,5 τοις εκατό των εσόδων σε μηνιαία βάση κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μέσω τέτοιων μέτρων, ο Πρόεδρος Τρούμαν εξαρτιόταν κυρίως από τη φορολογία και τη μείωση των μη στρατιωτικών δαπανών, παρά από το δανεισμό από το κοινό ή τις πολιτικές δημιουργίας χρήματος.

Νομισματική πολιτική

Η νομισματική πολιτική κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, επικεντρώθηκε στο ζήτημα του κατά πόσον η Fed θα έπρεπε να συνεχίσει την προπολεμική πολιτική της καθορίζοντας ένα κατώτατο όριο κάτω από τις τιμές των κρατικών ομολόγων ή εάν θα πρέπει να επιτρέψει τη μείωση των τιμών, προκειμένου να περιοριστεί η αύξηση του χρήματος και της πίστωσης για τον περιορισμό του πληθωρισμού. Ο Τρούμαν και ο γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, Τζον Σνάιντερ υποστήριξαν σθεναρά την προηγούμενη στρατηγική της αύξησης των τιμών των κρατικών ομολόγων, αλλά η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ έκρινε ότι ήταν ανάγκη να ενθαρρυνθεί η μακροοικονομική σταθερότητα, που σήμαινε καταπολέμηση του πληθωρισμού. Στο ξέσπασμα του πολέμου, οι τιμές αυξήθηκαν. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1951, η μηνιαία αύξηση του δείκτη τιμών καταναλωτή ήταν σχεδόν 20 τοις εκατό ετησίως. Τελικά, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα ακολούθησε μια αντιπληθωριστική πολιτική.

Οι πρώτοι εννέα μήνες του πολέμου χαρακτηρίζονται από επέκταση και έντονη πληθωριστική πίεση λόγω της ασυνήθιστα μεγάλης κατανάλωσης εν αναμονή πιθανών μελλοντικών ελλείψεων. Το ξέσπασμα του πολέμου της Κορέας οδήγησε σε απότομη αύξηση των καταναλωτικών δαπανών, καθώς οι καταναλωτές βιάστηκαν να αγοράσουν ελαστικά αυτοκινήτων, ζάχαρη, κ.λπ. και σε απάντηση σε όλες τις αγορές των καταναλωτών και εν αναμονή των παραγγελιών πολέμου, οι κατασκευαστές άρχισαν επίσης να αγοράζουν περισσότερες πρώτες ύλες. Η αύξηση των πωλήσεων διήρκεσε δύο μήνες και στη συνέχεια μειώθηκε για αρκετούς μήνες καθώς οι δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών προχώρησαν προς βορρά στην Κορέα. Αυτό ήταν μέχρι να υπάρξει ένα δεύτερο αγοραστικό κύμα το χειμώνα του 1951, το οποίο ακολούθησε τις κινεζικές επιθέσεις κατά μήκος του ποταμού Γιαλού και οι δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών υποχώρησαν.

Πάγωμα τιμών

Στις 26 Ιανουαρίου 1951, καθιερώθηκε ένα πάγωμα τιμών. Από την έναρξη του πολέμου έως την έναρξη του παγώματος των τιμών, οι τιμές αυξήθηκαν με ρυθμό 11,1% ετησίως. Κατά την περίοδο από το πάγωμα των τιμών έως το τέλος των ελέγχων τιμών, οι τιμές αυξήθηκαν με ρυθμό 2,1 τοις εκατό ετησίως. Ο συνολικός πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 5,3%. Αυτή η αύξηση του πληθωρισμού ήταν πολύ χαμηλότερη από εκείνη του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια της οποίας οι τιμές χονδρικής αυξήθηκαν περίπου 70%. Ενώ η αύξηση του χρήματος ήταν πολύ υψηλή και ευμετάβλητη κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, κατά μέσο όρο 18 τοις εκατό μεταξύ 1940 και 1946, ο μέσος ρυθμός αύξησης των χρημάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας ήταν 4 τοις εκατό.

Σε απάντηση σε αυτήν την αύξηση του πληθωρισμού, η κυβέρνηση εφάρμοσε ελέγχους τιμών και μισθών. Οι αυξήσεις των φόρων και των νέων ελέγχων τιμών και μισθών που περιόρισαν την κατανάλωση και τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα επηρέασαν τη συνολική υλική ευημερία. Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, η κατανάλωση και οι επενδύσεις συνέχισαν να επηρεάζονται από τον πόλεμο καθώς δεν επέστρεψαν στα προπολεμικά επίπεδα.

Στρατιωτικές δαπάνες

Οι στρατιωτικές δαπάνες στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν υψηλές πριν από τον πόλεμο της Κορέας λόγω του Ψυχρού Πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση. Ο πόλεμος κόστισε 30 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ το 1953, ποσό που ισοδυναμεί με λίγο πάνω από 300 δισεκατομμύρια σημερινά δολάρια. Κατά το τελευταίο έτος του πολέμου, οι ετήσιες πολεμικές δαπάνες αποτελούσαν περίπου το 14,1% του ΑΕΠ. Περίπου 34.000 Αμερικανοί σκοτώθηκαν στη μάχη και περίπου 2.800 άλλοι πέθαναν από ασθένειες ή τραυματισμούς, με τα συνολικά θύματα των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων νεκρών, τραυματιών και αγνοουμένων, να φτάνουν συνολικά τα 139.860 άτομα. Το GI Bill (νόμος για την αποκατάσταση των στρατιωτών) του Πολέμου της Κορέας τέθηκε σε εφαρμογή το 1952, καλύπτοντας τελικά βετεράνους που υπηρέτησαν μεταξύ 27 Ιουνίου 1950 και 1 Φεβρουαρίου 1955. Προσέφερε τα ίδια οφέλη με τον νόμο του Β’ ΠΠ, συμπεριλαμβανομένης της εφάπαξ αμοιβής αποστρατείας, της χρηματοδοτικής υποστήριξης για την εκπαίδευση, των εγγυήσεων δανείων για κατοικία και των επιχειρήσεις, της αποζημίωσης ανεργίας και της επαγγελματικής αποκατάστασης.

Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος, με 187 νεκρούς και 614 τραυματίες.