Λονδίνο: Η τελευταία ανδρική ιδιωτική λέσχη απέναντι στην ισότητα

Σε μια πρωτοφανή για τα δεδομένα της 193 ετών ιστορίας του, προχώρησε ένα από τα τελευταία προπύργια των ανδρών στο Λονδίνο. Το θρυλικό Garrick Club, από τις αίθουσες του οποίου έχουν περάσει λόγιοι, πολιτικοί και καλλιτέχνες, εμμένει στον «αμιγώς ανδρικό του χαρακτήρα» και κάνει ό,τι μπορεί για να τον διαφυλάξει.

Και αυτό, ακόμη και απέναντι σε ιστορικά μέλη του, όπως ο Colin Brough, πρώην θεατρικό παραγωγό και μέλος επί 40 χρόνια, τον οποίο και απέβαλε επειδή ζήτησε με «συμπεριφορά που δεν αρμόζει σε τζέντλεμαν» -όπως τον κατηγόρησαν- την ισότητα στο δικαίωμα πρόσβασης στο club.

Κατοικία: Υποχωρούν οι τιμές των διαμερισμάτων στο Λονδίνο

Η ιδιωτική λέσχη μελών στο κεντρικό Λονδίνο κατηγόρησε τον Brough, αφού έστειλε μια σειρά από «οργισμένα» μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σε συναδέλφους του, ζητώντας να επιτραπεί στις γυναίκες να αποκτήσουν την ιδιότητα του μέλους.
Ο Brough φέρεται να επέκρινε την «πουτινικού τύπου» διοίκηση της λέσχης και κατηγόρησε την επιτροπή της ότι «ματαιώνει την επιθυμία της πλειοψηφίας των μελών να γίνουν δεκτές γυναίκες», σύμφωνα και με τον Guardian. Την 1η Φεβρουαρίου κλήθηκε σε συνάντηση με τον πρόεδρο του Garrick και αποβλήθηκε επίσημα.

Η ιδιαιτερότητα του Garrick Club

Το Garrick Club είναι μια λέσχη κυρίων στο Λονδίνο που ιδρύθηκε το 1831 από τον Αύγουστο Φρέντερικ, δούκα του Σάσεξ και αδελφό του Γεωργίου Δ’, ενώ αποτελεί μία από τις παλαιότερες ιδιωτικές λέσχες μελών στον κόσμο.

Από την ίδρυσή της, έχει φιλοξενήσει μέλη όπως οι Charles Kean, Henry Irving, Herbert Beerbohm Tree, Arthur Sullivan, Laurence Olivier, Raymond Raikes, Stephen Fry και John Gielgud. Από τον κόσμο της λογοτεχνίας προέρχονται συγγραφείς όπως ο Charles Dickens, ο H. G. Wells, ο J. M. Barrie, ο A. A. Milne και ο Kingsley Amis. Ενώ οι εικαστικές τέχνες εκπροσωπήθηκαν από ζωγράφους όπως ο John Everett Millais, ο Lord Leighton και ο Dante Gabriel Rossetti. Σήμερα στα μέλη του περιλαμβάνονται οι AA Milne, Kingsley Amis, Benedict Cumberbatch, Michael Gove, Brian Cox και Stephen Fry.

Η σημασία του στα κοινωνικά τεκταινόμενα της Βρετανίας φαίνεται από το γεγονός πως το 1956, τα δικαιώματα των βιβλίων «Winnie-the-Pooh» του A. A. Milne κληροδοτήθηκαν σε τέσσερις δικαιούχους: την οικογένειά του, το Royal Literary Fund, το Westminster School και το… Garrick Club!

Η λέσχη δεν δημοσιεύει τις συνδρομές, αλλά πιστεύεται ότι κυμαίνονται μεταξύ 1.000 και 1.500 λιρών. πάντα διατηρώντας τον κλειστό χαρακτήρα του με πρόσβαση μόνο από άνδρες.

Σε αντιδιαστολή, το επίσης διάσημο Pratt’s ανακοίνωσε πρόσφατα ότι επιτρέπει τη συμμετοχή γυναικών για πρώτη φορά από την ίδρυσή του πριν από 166 χρόνια, όπως και το Athenaeum το 2002 και το Oxford and Cambridge το 1996.

Οι λέσχες επιτρέπεται να έχουν μέλη ενός μόνο φύλου σύμφωνα με τον νόμο περί ισότητας του 2010 και εξαιρούνται από τον νόμο περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων επειδή είναι ιδιωτικά ιδρύματα.

Πάγιο αίτημα για ισότητα και αλλαγή

Οι πιέσεις για να αλλάξει το Garrick την πολιτική του για τα άτομα του ενός φύλου, δεν είναι σύγχρονη υπόθεση – αντιθέτως, αυξάνονται από τότε που η Joanna Lumley -Βρετανίδα ηθοποιός, παρουσιάστρια, πρώην μοντέλο, συγγραφέας, τηλεοπτικός παραγωγός και ακτιβίστρια- δεν έγινε μέλος του το 2011.

Η πολιτική αυτή αποτελεί εδώ και καιρό αντικείμενο συζήτησης, συμπεριλαμβανομένων προτάσεων στο κοινοβούλιο και μιας εκστρατείας από την Emily Bendell, την ιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλο μιας εταιρείας εσωρούχων. Έγραψε στα μέλη της τον περασμένο Ιούνιο λέγοντας ότι είχαν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που το 50,5% των μελών είχε ψηφίσει για την αποδοχή γυναικών μελών, ποσοστό που υπολείπεται της πλειοψηφίας των δύο τρίτων που απαιτείται για την αλλαγή των κανόνων.

Ένα τρικ

Πριν από περίπου 12 χρόνια ο Michael Beloff KC συνέταξε ένα δεκασέλιδο έγγραφο στο οποίο κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να προταθούν σύμφωνα με τους κανονισμούς της λέσχης, οι οποίοι δεν τις αποκλείουν ρητά αλλά αναφέρουν ότι «κανένας υποψήφιος δεν είναι επιλέξιμος αν δεν προταθεί από ένα μέλος και δεν υποστηριχθεί από ένα άλλο». Ωστόσο, πέρυσι αποκαλύφθηκε ότι άλλαξε τη γνώμη του αφού ειδοποιήθηκε από ένα μέλος για έναν νόμο του 1925 που ορίζει ότι οι λέξεις «αυτός» και «αυτή» είναι εναλλάξιμες στις συμβάσεις.

Ο Beloff συνέταξε μια νέα νομική γνωμοδότηση στην οποία ανέφερε ότι υπήρχε «τώρα ένα πειστικό επιχείρημα» ότι ο νόμος περί ιδιοκτησίας του 1925 «υποχρεώνει τη λέξη “αυτός” να ερμηνευθεί έτσι ώστε να περιλαμβάνει και τη λέξη “αυτή”».

Και πρόσθεσε: «Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει κανένα νομικό εμπόδιο στην πρόταση μιας γυναίκας για ένταξη στο σύλλογο από ένα μέλος, που υποστηρίζεται από ένα άλλο- ούτε, αν λάβει την απαιτούμενη από τον κανονισμό υποστήριξη, κανένα νομικό εμπόδιο στην αποδοχή της ως μέλους του συλλόγου».

Τόνισε επίσης ότι η λέσχη ήταν «πιθανό να προκαλέσει αντιδράσεις και μια σειρά από δαπανηρές αγωγές» αν συνέχιζε να αποκλείει τις γυναίκες.