Η βιομηχανία συμβάλει στο 10% του ΑΕΠ. Και φυσικά η συνεισφορά της θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη.
Και στη διάρκεια του OT FORUM στην 89η ΔΕΘ εκπρόσωποι της, όπως η πρόεδρος του ΣΒΕ Λουκία Σαράντη τόνισε το γεγονός της απουσίας εθνικής στρατηγικής για τη βιομηχανία, ενώ κάθε χρόνο στη ΔΕΘ η ίδια επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εναπομείνασες βιομηχανίες στην περιφέρεια.
Εργοστάσια τα οποία δεν έχουν πρόσβαση σε λιμάνια, σιδηροδρομικό δίκτυο αλλά και απαρχαιωμένες γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας δεν αρκούν για να εξασφαλίσουν ενεργειακή σταθερότητα.
Πέραν των παραπάνω το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής βιομηχανίας αποτελεί το υψηλό ενεργειακό κόστος. Φυσικά από τα εμπόδια για την ανταγωνιστικότηγτα των επιχειρήσεων δεν λείπουν κι εκείνα της γραφειοκρατίας και της καθυστέρησης στην απονομή της Δικαιοσύνης.
Όλοι οι εκπρόσωποι της μεταποίησης τονίζουν διαρκώς την ανάγκη εκπόνησης ενός στρατηγικού σχεδίου για την ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας. Οι επιχειρήσεις ως επί το πλείστον γράφουν το μεγαλύτερο μερίδιο του τζίρου τους από τις εξαγωγές τους. Ωστόσο, όσο τα προβλήματα αυτά συνεχίζουν οι βιομηχανίες κινδυνεύουν να χάσουν τον ανταγωνισμό στο εξωτερικό.
Και είναι απορίας άξιο παρά το γεγονός ότι οι κλάδοι της μεταποίησης συνεισφέρουν το 10% στο ΑΕΠ, αποτελούν τον μεγαλύτερο εργοδότη της χώρας και προσφέρουν σταθερές και καλύτερα αμοιβόμενες θέσεις εργασίας εντούτοις οι κυβερνήσεις διαχρονικά δεν επιλέγουν τη χάραξη μίας μακρόπνοης εθνικής στρατηγικής για την ενδυνάμωση τους.
Οι όποιες απόπειρες δε, για την υλοποίηση ενός σχεδίου ξεκινούν πάντα στη διάρκεια των χρόνων χάνονται. Υλοποιούνται ορισμένες παρεμβάσεις αποσπασματικά με αποτέλεσμα το αναγγελθέν εθνικό σχέδιο να μένει πάντα στα συρτάρια.
Τα πρώτα σύνεφα στην αναπτυξιακή τροχιά της χώρας έχουν αρχίσει να φαίνονται. Η Τράπεζα της Ελλάδος χθες 19 Σεπτεμβρίου αναθεώρησε προς τα κάτω την πορεία του ρυθμού ανάπτυξης. Την ίδια στιγμή οι γεωπολιτικές προκλήσεις και ο εμπορικός πόλεμος μαίνονται κι επισκιάζουν τη διεθνή οικονομία, ενώ η κλιματική κρίση συγκαταλέγεται στους πρώτους στη λίστα αστάθμητους παράγοντες για τη βιωσιμότητα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.
Μία χώρα χωρίς να διαθέτει βιομηχανία και δική της παραγωγή μοιάζει ανοχύρωτη. Και όσο το πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεν συμφωνούν στη χάραξη μίας εθνικής στρατηγικής τόσο οι προαναφερόμενοι κίνδυνοι θα απειλούν όλο και περισσότερο την εθνική αυτάρκεια και σταθερότητα της οικονομίας αλλά και της κοινωνικής συνοχής.
