Σημείο καμπής για το καινούργιο

Η χώρα περνάει μια ιδιαίτερη φάση. Το πολιτικό της σύστημα κλυδωνίζεται πλημμυρισμένο από αμφισβητήσεις και υπαρξιακά ερωτήματα. Η κυβέρνηση δείχνει να κατακρημνίζεται στις δημοσκοπήσεις ενώ το σύνολο της αντιπολίτευσης δεν δείχνει να κερδίζει από τη σχετική απογοήτευση. Είναι προφανές πως ο λαός αναζητεί κάτι καινούργιο και διαφορετικό για να στραφεί ορμητικά προς εκείνο. Ολοι όμως συνεχίζουν να ψέλνουν τα ίδια πατροπαράδοτα πολιτικο-ιδεολογικά ευαγγέλια και δεν μπορούν να αδράξουν τις ευκαιρίες.

Η χώρα με δίψα ψάχνει για κάποιο νέο αφήγημα. Που θα της δείχνει το μέλλον με χρώματα ρεαλισμού και αισιοδοξίας. Ούτε η υπερβολή στις υποσχόμενες παροχές ούτε και η εμμονή σε μέτρα κυβερνητικής γενναιοδωρίας θα στρέψουν τις διαθέσεις της κοινής γνώμης σε άλλες – γνώριμες από το παρελθόν – κατευθύνσεις. Οδηγούμεθα σε εκλογές εντυπωσιακής και πρωτόγνωρης αποχής και σε ακυβερνησία διαρκείας, που μπορεί να κρύβει πολλούς κινδύνους. Με μια δημόσια γραφειοκρατία αδύναμη να χειριστεί με υπευθυνότητα, αποτελεσματικότητα και κύρος τα τρέχοντα προβλήματα του τόπου, οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν δεν είναι ασήμαντοι. Από ζητήματα εξωτερικής πολιτικής μέχρι θέματα οικονομικής ισορροπίας και κοινωνικής συνοχής, ο τόπος κινδυνεύει να βρεθεί σε έναν ανεμοστρόβιλο συνεχών κρίσεων με άγνωστες προοπτικές.

Τώρα είναι η ώρα των νέων ανθρώπων. Που θα μπορέσουν να γυρίσουν σελίδα και να δώσουν στον τόπο προοπτική και αισιοδοξία. Αν ήμουν αρκετά νεότερος, τώρα θα ήταν η ευκαιρία να ξαναμπώ στον πολιτικό στίβο ανοίγοντας ένα καινούργιο κεφάλαιο για τις προοπτικές της χώρας και του λαού μας. Ξεπερνώντας τις ετικέτες της Δεξιάς και της Αριστεράς, οφείλουν να υιοθετήσουν τις αρχές της Διαφάνειας, της Εντιμότητας, της Ειλικρίνειας και του Ρεαλισμού (ΔΕΕΡ). Σχεδόν όλα τα παραπατήματα της σημερινής κυβέρνησης (υποκλοπές, ΟΠΕΚΕΠΕ, Τέμπη κ.ά.) μπορούν να συνδεθούν με παραβιάσεις κάποιων από αυτές τις αρχές. Και ο ρεαλισμός συνοδεύει την αναζήτηση και διατύπωση νέων πολιτικών και στο εσωτερικό μέτωπο και στη διεθνή αρένα.

Με αφοσίωση στις πατροπαράδοτες ευαισθησίες των λαϊκών μας στρωμάτων, η κοινωνική πολιτική θα πρέπει να στραφεί προς τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, τη φροντίδα των νέων και την εφαρμογή των νόμων. Δίχως σκοπιμότητα και υπακοή στις λογής εντολές ή συνήθειες ξένων κέντρων και οργανισμών. Ζητήματα όπως το Μεταναστευτικό και η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» δεν θα μπορούν ποτέ να επιβάλλονται εις βάρος των εθνικών ευαισθησιών και της ευημερίας της κοινωνίας και των αδύναμων οικονομικά λαϊκών στρωμάτων. Η ακρίβεια οφείλεται στα μέτρα για το περιβάλλον. Καταργώντας τις πολιτικές αυτές έρχονται σε ισορροπία η κοινωνία και η οικονομία.

Και στην εξωτερική πολιτική η χώρα φροντίζει κατά βάση τον εαυτό της και τα συμφέροντά της. Κάθε πολιτική επιλογή οφείλει να εξασφαλίζει την αντίστοιχη ανταπόδοση. Η χώρα έχει συμφέροντα που οφείλει να εξυπηρετεί. Οποιος ταιριάζει σε αυτόν τον ρόλο είναι φίλος. Εμπρακτα, και όχι μόνο στα λόγια. Οι άλλοι ανήκουν στον χώρο των αντιπάλων. Κι έτσι τους αντιμετωπίζουμε…

Ελπίζω η κρίσιμη αυτή καμπή να αξιοποιηθεί. Και ο τόπος να βρει τον πραγματικό του δρόμο.

Premium έκδοση τα ΝΕΑ