Το μέγεθος των κινητοποιήσεων και των διαμαρτυριών ύστερα από την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη δείχνει ότι έχει ενεργοποιηθεί μια βαθύτερη δυναμική στην κοινωνία, ξεκινώντας από τη νεολαία.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι μαθητές και οι μαθήτριες όπως και όλες και όλοι που συμμετείχαν σε μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, δεν κινητοποιούνται μόνο από πένθος, αλλά και από οργή.
Γιατί καταλαβαίνουν ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν απλώς το τραγικό λάθος ενός μοιραίου σταθμάρχη. Ήταν ένα έγκλημα προμελετημένο από τις όλες τις πολιτικές και όλες τις κυβερνήσεις που δεν έκαναν αυτά που έπρεπε για να παραμείνει ο σιδηρόδρομος ένα ασφαλές μέσο.
Γιατί συνειδητοποιούν ότι την ώρα που το πολιτικό σύστημα ή η «δημόσια σφαίρα» συζητά την ανάπτυξη ή την τεχνολογία, «από τύχη ζουν» σε ορισμένες περιπτώσεις, γιατί η ασφάλεια αντιμετωπίζεται ως κόστος και όχι ως αυτονόητο δημόσιο αγαθό.
Γιατί όταν φωνάζουν «Δολοφόνοι» αδιακρίτως απέναντι σε πολιτικούς, επιχειρήσεις, «θεσμούς», δεν το κάνουν επειδή είναι αποπροσανατολισμένοι ή επειδή διακατέχονται από κάποιο μηδενισμό, αλλά επειδή συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς ο τρόπος που διαμορφώθηκε ένα ολόκληρο σύστημα συνενοχής και συγκάλυψης εδώ και δεκαετίες.
Ένα σύστημα που είδε τα μεγάλα έργα ως πεδίο ρεμούλας, χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για το τελικό αποτέλεσμα.
Ένα σύστημα που επικέντρωνε στα «φιλέτα» των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά αδιαφορούσε για την ασφάλεια και την ποιότητα των υπηρεσιών.
Ένα σύστημα που μιλούσε διαρκώς για «πιστοποιήσεις» και για «ασφαλιστικές δικλείδες» και στην πράξη ούτε τα ρουσφέτια απέφευγε, ούτε την αναζήτηση για τα κάθε λογής «παραθυράκια».
Όλα αυτά κάνουν τις νέες και τους νέους, αλλά και όσους δεν είναι τόσο νέοι, που σήμερα κατεβαίνουν στον δρόμο και φωνάζουν «δολοφόνοι», να νιώθουν πάρα πολύ ευάλωτοι.
Να νιώθουν ότι η ζωή τους δεν μετράει όσο πρέπει.
Να συνειδητοποιούν ότι δεν μετρούν όλες οι ζωές το ίδιο.
Να αισθάνονται ότι είναι στο στόχαστρο.
Γι’ αυτό και εξοργίζονται, γι’ αυτό και κατεβαίνουν στον δρόμο.
Και είναι φριχτά γελασμένος όποιος πιστεύει ότι αυτή οι άνθρωποι απλώς περιμένουν να δουν μερικές παραιτήσεις ή τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» και ότι «οι ευθύνες θα αποδοθούν όσο ψηλά χρειάζεται» (από ποιους αλήθεια; Από αυτούς που ευθύνονται στην πραγματικότητα;).
Ανατροπές θέλουν να δουν αυτοί οι άνθρωποι και με έναν τρόπο όλη η ελληνική κοινωνία.
Για να μπορέσουν να νιώσουν ότι δεν είναι αναλώσιμοι.
Latest News
H 9η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης
Σαρανταπέντε χρόνια μετά την υπογραφή της εισόδου μας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, ελάχιστοι γνωρίζουν την προϊστορία ενός μοναδικού εγχειρήματος…!
Το Πανεπιστήμιο είναι διαμαρτυρία
Η διαμαρτυρία είναι τμήμα της μορφωτικής λειτουργίας των πανεπιστημίων
Η Ευρώπη πότε θα συζητήσει για την Ευρώπη;
Η Ευρώπη αδυνατεί να κάνει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της
Η τιμή της πατάτας
Πώς αντιμετωπίζεται και αυτή η ακρίβεια;
Το πιο σημαντικό κεφάλαιο
Παρασυρόμαστε από την γκρίνια και τη μεμψιμοιρία των καθημερινών προβλημάτων
Οι αυταπάτες ως εργαλείο αποτυχίας
Οι αυταπάτες όταν γίνονται δεύτερη φύση, έχουν ενίοτε υψηλό και οδυνηρό για τους λαούς κόστος
Ανθρωπιστική κίνηση ή ληστεία;
Μέχρι τώρα έχουν κατασχεθεί ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ύψους περίπου 300 δισ. δολαρίων που ήταν τοποθετημένα σε δυτικά τραπεζικά ιδρύματα κατά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία
Ο νέος ενεργειακός φαύλος κύκλος
Μπορεί η ενεργειακή κρίση να θεωρούμε ότι έχει ξεπεραστεί λόγω της μείωσης των τιμών, αλλά αυτός ο νέος κόσμος που δημιουργείται με τις τόσο εντυπωσιακές επενδύσεις δεν έχει βρει ακόμα την περπατησιά του
Η λάθος συζήτηση
Είναι πραγματικά υπέροχη… η συζήτηση για το πόσο πρέπει να αυξηθούν οι δαπάνες για την υγεία.
Το θέμα δεν είναι μόνο η ανάπτυξη
Το ρεπορτάζ των Financial Times απλώς είπε την αλήθεια για την κατάσταση στη χώρα