Η διαφαινόμενη ενεργειακή κρίση μπορεί να έχει συγκυριακά αίτια. Δηλαδή, τον συνδυασμό ανάμεσα στην αυξημένη ζήτηση, καθώς η παγκόσμια οικονομία ανακτά τον δυναμισμό της, και τη μειωμένη για διάφορους λόγους προσφορά.
Σε μια τέτοια περίπτωση οι όποιοι πονοκέφαλοι θα είναι ευτυχώς περαστικοί.
Ιδίως εάν σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτές που αφορούν τις ενεργειακές σχέσεις Ευρώπης και Ρωσίας, κυριαρχήσει – και από τις δύο πλευρές – ο ρεαλισμός και η λογική των αμοιβαία επωφελών λύσεων, αντί για τις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις.
Όμως, φοβάμαι ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι πιο συνολικό και δεν αφορά απλώς κάποιες συγκυριακές διακυμάνσεις.
Γιατί η μεγάλη αντίφαση που διαπερνά τα ζητήματα της ενεργειακής πολιτικής παγκοσμίως είναι η ακόλουθη: την ώρα που όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη να περάσουμε στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μεγάλο μέρος των ενεργειακών αναγκών θα συνεχίσουν να καλύπτονται από τα ορυκτά καύσιμα.
Και μάλιστα, αυτό το βλέπουμε ακόμη πιο έντονο σε χώρες που τώρα μπαίνουν σε φάση γρήγορης ανάπτυξης ή σημαντικής βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου τους, γιατί όλα αυτά μεταφράζονται και σε ζήτηση για ενέργεια. Για φυσικό αέριο, για πετρέλαιο, για άνθρακα σε ορισμένες περιπτώσεις.
Γιατί είναι άλλη η δυνατότητα απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα σε αναπτυγμένες οικονομίες, όπου μεγάλο μέρος των παραδοσιακών «βαριών» βιομηχανιών έχουν μετεγκατασταθεί εκτός συνόρων (και όπου συχνά υπάρχει η παράλληλη εξασφάλιση των πυρηνικών εργοστασίων) και άλλη σε αναπτυσσόμενες χώρες, όπου τα ορυκτά καύσιμα παραμένουν αναγκαία συνθήκη για να πάει παντού η ηλεκτροδότηση, να λειτουργήσει η βιομηχανία, να υπάρχει δίκτυο μεταφορών.
Όμως, την ίδια στιγμή η κλιματική αλλαγή δεν αστειεύεται.
Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα που συχνά σημαίνουν και αυξημένη ζήτηση ενέργειας, είναι ακριβώς τα σημάδια που το δείχνουν.
Αυτό σημαίνει ότι περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται να στοχαστούμε το πρόβλημα με όρους ταυτόχρονα πράσινης μετάβασης και ενεργειακής δικαιοσύνης.
Να δούμε δηλαδή με ποιες μορφές παγκόσμιας συνεργασίας, με ποιες μεταφορές τεχνογνωσίας, με ποιες αλλαγές συνολικές στο παγκόσμιο παραγωγικό μοντέλο θα καταστεί εφικτό να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή και ταυτόχρονα να μην ανακόψουμε αναπτυξιακές δυναμικές που τελικά βελτιώνουν τις ζωές των ανθρώπων.
Αυτή είναι μια δύσκολη εξίσωση, όμως κανείς δεν είπε ότι η ιστορική πρόοδος είναι εύκολη.
Latest News
Πανεπιστήμια στην αγορά
Ο πραγματικός αθέμιτος ανταγωνισμός απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο
Γιατί είναι σημαντικό το ομόλογο;
Αυτές οι εκδόσεις είναι σχεδόν «υποχρεωτικές»
Η τιμή του μπρόκολου
Ποιος ασχολείται με εκδόσεις και αποπληρωμή χρεών, μόνο οι τιμές στο ράφι μετράνε
Ακριβή ασφάλεια
Το μεγαλύτερο όφελος, η «προίκα» που έχει αυτή η χώρα και μας πηγαίνει εδώ και χρόνια και ελπίζουμε και τα πολλά επόμενα, είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ρώτα δημοσιονομικής ασφάλειας
Το ζήτημα της ενεργειακής μετάβασης
Κάθε υπερβολή σε στόχους και φιλοδοξίες μπορεί να στοιχίσει ακριβά όχι μόνο σε οικονομικούς πόρους και κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και να προκαλέσει σοβαρές πολιτικές αναταράξεις
Γιατί δεν πληρώνει;
Το σύγχρονο «γεφύρι της Αρτας», συνεχώς το «άδειαζαν» και συνεχώς αυτό ξαναγέμιζε
Η Δύση και το Ισραήλ
Η ισραηλινή κυβέρνηση, θα πρέπει να καταλάβει ότι ο δυτικός κόσμος που την στηρίζει, εξυπηρετεί την ιστορία και όχι προσωπικές φιλοδοξίες και διάφορες άλλες επιδιώξεις
Ευρωεκλογές στην κόψη του ξυραφιού
Οσον αφορά τα πρόσωπα που επιλέγονται για υποψήφια, ελάχιστα τηρούν τα απαραίτητα κριτήρια
Η χώρα «πάει καλά», αλλά αυτό δεν είναι αρκετό
Να κάνουν «εικόνα» τη βελτίωση που υπάρχει σε επίπεδο μεγεθών
Ευρωψηφοδέλτια με όρους casting «μαϊντανών»
Ο τρόπος που τα κόμματα φτιάχνουν τα ευρωψηφοδέλτιά τους είναι ενδεικτικός του πώς αντιμετωπίζουν τους πολίτες