Στη συνέλευση των ποντικών, με βασικό θέμα την αντιμετώπιση του προαιώνιου εχθρού, του γάτου δηλαδή, έπεσε στο τραπέζι η εξής πρωτότυπη ιδέα: Να κρεμάσουν στην ουρά του ένα κουδούνι. Στο εύλογο ερώτημα ποιος θα τολμήσει να το κάνει, η απάντηση δόθηκε από τη σιωπή που ακολούθησε.
Γι’ αυτό ακριβώς και το γνωστό άσμα, βασισμένο στον αισώπειο μύθο, καταλήγει με το συμπέρασμα ότι όλες οι λύσεις είναι ωραίες, μόνο όταν είναι εφικτές. Εάν δεν είναι, «καθόλου μην τις λες».
H προσπάθεια να μπει τάξη στα ελληνικά πανεπιστήμια φαντάζει εδώ και χρόνια εγχείρημα το ίδιο ανέφικτο. Η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας – ανεξάρτητα από το εάν είναι ή όχι το ενδεδειγμένο μέτρο – αποτέλεσε ρητή προεκλογική δέσμευση και η κυβέρνηση είχε επενδύσει πολλά σ’ αυτό. Απευθυνόμενη σε ένα κοινό που είχε αγανακτήσει από το χρόνιο καθεστώς ανομίας και ατιμωρησίας είχε δηλώσει αποφασισμένη να βάλει τάξη στο μπάχαλο που επικρατεί επί δεκαετίες στον χώρο των πανεπιστημίων.
Από τότε κύλησαν δυόμισι χρόνια και ο γάτος (στην περίπτωσή μας οι γνωστοί άγνωστοι) συνεχίζει να δρα ανενόχλητος. Το μέτρο παραμένει ακόμη στα χαρτιά και οι απαντήσεις για τη μεγάλη καθυστέρηση δεν πείθουν. Η μόνη πειστική εξήγηση – και σε αυτή την περίπτωση – είναι ο φόβος μπροστά στο πολιτικό κόστος, το οποίο όμως ορισμένες φορές μπορεί να αποδειχθεί μεγαλύτερο όταν δεν τολμάς να το αναλάβεις.
