Kροκόδειλος

Κανείς δεν αιφνιδιάστηκε με τον Πούτιν – για τέτοιον τον είχαμε και για τέτοιον τον ξέραμε.

Πολλοί όμως αιφνιδιαστήκαμε με την αδυναμία της Δύσης να αντιδράσει στον Πούτιν – παρόλο που για τέτοιον τον είχαμε και για τέτοιον τον ξέραμε εδώ και καμία δεκαπενταετία…

Φάνηκε ότι τελικά δεν είχαν τίποτα στο μυαλό τους. Μόνο μια ατελείωτη φλυαρία.

Οπως ήλθαν τα πράγματα, το πρόβλημα πλέον είναι εξαιρετικά απλό. Το απλοποίησε ο Πούτιν.

Είτε ο ίδιος και η Ρωσία θα πληρώσουν ακριβά την εισβολή στην Ουκρανία.

Είτε δεν θα την πληρώσουν ακριβά και τότε καλύτερα να τους δώσουμε από τώρα τα κλειδιά της Ανατολικής Ευρώπης.

Τι σημαίνει «ακριβά»; Κάτι πολύ απλό, να ηττηθούν.

Να μετανιώσουν δηλαδή την ώρα και τη στιγμή που νόμισαν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν όλο τον πλανήτη και να μετέλθουν κάθε μέσου για να πετύχουν το δικό τους.

Θα μου πείτε ότι είναι ευκολότερο να το λες παρά να το κάνεις. Συμφωνώ. Η Ρωσία παραμένει μια ισχυρή δύναμη, με μεγάλο στρατό κι ανεπτυγμένο πυρηνικό οπλοστάσιο.

Αλλά αν δεν ηττηθεί, η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ πια ασφαλής.

Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις είναι απολύτως προφανές ότι οι Δυτικοί επέδειξαν απέναντι στον Πούτιν εγκληματική αμέλεια, αφέλεια και υποτίμηση.

Να πω την αμαρτία μου; Κι εγώ ο ίδιος άκουγα επιφυλακτικά δημοσιογράφους και πολιτικούς από χώρες της ανατολικής Ευρώπης που είχαν πρόσφατο τον ρωσικό βραχνά να προειδοποιούν για τον κίνδυνο.

Μεταξύ μας, θεωρούσα ότι υπερβάλλουν ίσως λόγω ιστορικής μνήμης ή εθνικής ευαισθησίας. Και στο κάτω-κάτω δεν καταλάβαινα γιατί η Ρωσία θα πρέπει να αποκλείεται από κάποια μορφή ευρωπαϊκής συνεργασίας.

Mea culpa, mea maxima culpa.

Αλλά τώρα όλοι ξέρουν. Δεν υπάρχουν ελαφρυντικά. Κι ούτε υπάρχει φυσικά η παραμικρή δικαιολογία να επιτραπεί στον Πούτιν να φτιάξει κάποια νέα μορφή «παραπετάσματος».

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι αν έχεις πόλεμο. Εχεις.

Το ζητούμενο είναι με ποιον τρόπο θα τον κερδίσεις.

Σε αυτό δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος. Ο δυτικός κόσμος ή έστω η Ευρώπη δεν έχουν καταφανώς ενιαία στρατηγική και δύσκολα θα αποκτήσουν με τόσα αποκλίνοντα συμφέροντα.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν η μόνη στρατηγική που τους έχει απομείνει είναι ο κατευνασμός.

Καλώς ή κακώς δηλαδή έχουμε επιστρέψει στην εποχή που ο Τσώρτσιλ έλεγε ότι κατευνασμός σημαίνει «να ταΐζεις τον κροκόδειλο με την ελπίδα να σε φάει τελευταίο».

Και δυστυχώς πολύ φοβούμαι ότι οι διατεθειμένοι να τον ταΐσουν είναι σήμερα πολλοί.